Μία σοφή ιστορία: Ο βάτραχος και ο σκορπιός...

Πριν από 15 χρόνια ...ίσως και παραπάνω, γνώρισα μια κοπέλα, κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου, Ελληνοαυστραλέζα την Vivien, που είχε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο.

Με μεγαλύτερη σοφία στο ενεργητικό της, λόγω εμπειριών που είχε αποκτήσει, με δίδαξε πολλά πράγματα, μέσα από τις πολύωρες συζητήσεις μας.

Ένα εξ αυτών είναι κι η ιστορία που ακολουθεί:

Ένας σκορπιός που αναζητά τροφή στην απέναντι όχθη του ποταμού προτείνει στο βάτραχο, που όλως τυχαίως περνάει από εκεί, να τον βοηθήσει μεταφέροντάς τον στην πλάτη του. Στις αντιρρήσεις του βατράχου ότι κινδυνεύει να τον θανατώσει με το κεντρί του επειδή είναι επιρρεπής σε τέτοιες περιπτώσεις ο σκορπιός, τον επιβεβαιώνει ότι σε τέτοια περίπτωση θα πνιγόταν κι ίδιος μιας και δεν γνωρίζει να κολυμπάει. Έτσι πείθεται ο βάτραχος και τον αφήνει να ανέβει στην πλάτη του, αλλά περίπου στο μέσο της διαδρομής η τρυφερή σάρκα του βατράχου τον έβαλε σε πειρασμό και τον κέντρισε. Τότε ο βάτραχος πρόλαβε και αναφώνησε «γιατί το έκανες;» αφού και οι δυο μας είμαστε πια χαμένοι... το «ξέρω» απάντησε ο σκορπιός, «αλλά είναι η φύση μου αυτή» ...

Όταν άκουσα αυτήν την ιστορία ήμουν 23 ετών, ανατρίχιασα κυριολεκτικά και δεν την ξέχασα ποτέ μου... και κάποιες στιγμές της ζωής μου που έτυχε να γνωρίσω άτομα που από την φύση τους ήταν κακόβουλα, κι ας προσποιήθηκαν ή ορκίστηκαν ότι δεν θα με βλάψουν, κι εγώ η αφελής τους βοήθησα...

Στο τέλος με χρησιμοποίησαν προς όφελος τους και με πλήγωσαν... έτσι ακριβώς όπως ο Σκορπιός έκανε στον βάτραχο.

Τότε συνειδητοποίησα πόσο εύστοχη ήταν αυτή η ιστορία της καλής μου φίλης...

Αν με ρωτήσετε τώρα πια στα σαράντα μου, "βλέποντας με άλλα μάτια" αυτήν την ιστορία, θα σας πω, πως είμαι ευγνώμων που συνάντησα τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μου...

Γιατί χάρη σε αυτούς διδάχθηκα να είμαι πιο προσεκτική κι ίσως πιο διορατική, για την επόμενη φορά που θα τους συναντήσω στο διάβα μου...