Η Σαντορίνη και οι βρουκόλακες...

 

Ένας Ιησουίτης Ιεραπόστολος τον 17ο αιώνα γράφει για την Σαντορίνη:«Είναι γνωστή ως το «νησί των δαιμόνων» και το «νησί της κόλαση».

Αναφέρει πως τα δαιμόνια έκοβαν τα καραβόσκοινα των καραβιών για να μην μπορούν ν' αράξουν στο λιμάνι. Περιγράφει τρομακτικά περιστατικά ομαδικών παρακρούσεων των κατοίκων της Σαντορίνης. Πεθαμένοι που ξαναγυρίζουν στη ζωή και εξοντώνουν τη νύχτα τους νησιώτες, φρικαλέες σκηνές εκταφής «βρυκολακιασμένων», τελετές εξορκισμών από τους ιερείς πάνω στα πτώματα μέσα στους ναούς. Ανατριχιαστικά παλουκώματα των άλιωτων πτωμάτων με τσεκούρι και σκαπάνες...

Αυτόπτης μάρτυρας των σκηνών αυτών, ο Ιησουίτης Ιεραπόστολος, δεν αμφισβητεί διόλου την εμφάνιση των βρικολάκων και την κακοποιό δράση τους...

*Οι παραλλαγές της ονομασίας του βρικόλακα στα κείμενα των περιηγητών ήταν : Βορδόλακας, ζορκόλακας, βουκόλακας, βουρδούλακας, νομόλακας, βουρκόλακας,   βολδόλακας κ.α.

Πηγή:(Από το σύγγραμμα του Κυριάκου Σιμόπουλου "Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα")

Θα ήθελα να επισημάνω ότι την παραπάνω ιστορία την έμαθα εντελώς τυχαία, κάποια στιγμή της ζωής μου, από κάποιον που γνώρισα και του διηγήθηκα τις περιπέτειες μου από την Σαντορίνη κι έτσι το έψαξα στο διαδίκτυο...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που τώρα διαβάζεται τα όσα γράφω, έχετε πάει στην πανέμορφη & αναμφισβήτητα μαγική Σαντορίνη και πως περάσατε... (εύχομαι φανταστικά)!

Εγώ είχα την "τύχη" να πάω δυο φορές στην ζωή μου κι ομολογώ ότι είναι ένα νησί με έντονο"ενεργειακό" πεδίο στην ατμόσφαιρα ...

Την πρώτη φορά πήγα προς αναζήτηση εργασίας, κι  εκεί γνώρισα κάποιους μόνιμους κάτοικους πλέον του νησιού, που είχαν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας και μη, για διακοπές,  μαγεύτηκαν από το νησί "το λάτρεψαν" όπως χαρακτηριστικά μου είχαν πει και αποφάσισαν να εγκατασταθούν. Ένας μάλιστα μου είπε κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση: "Δύο πράγματα μπορούν να συμβούν εδώ...ή θα σε λατρέψει το νησί ή θα σε αντιπαθήσει"... Τελικά έγινε το δεύτερο και όλα μου πήγαν στραβά στις δουλειές, στην συνεννόηση, στην διαμονή,σε όλα... κι έφυγα από εκεί εσπευσμένα με μεγάλη μου χαρά ομολογώ!

Την δεύτερη φορά είχε ανοίξει ένα μαγαζί με tattoo το τότε αμόρε μου και πήγα να τον επισκεφθώ για δέκα μέρες που είχα άδεια από την δουλειά μου. Όχι μόνο δεν ξεκουράστηκα διόλου στις διακοπές μου, όχι μόνο δεν έκανα ούτε ένα μπάνιο στην θάλασσα... αλλά δούλευα ανελλιπώς στο μαγαζί του, κάνοντας μόνο διάλειμμα για φαγητό, γιατί ήταν όλη μέρα ανοικτό.

Δεν βρεθήκαμε ούτε μια φορά μόνοι μας σαν ζευγάρι, μου φερότανε σαν να ήμουν μια φίλη του κι όχι η κοπέλα του,, για να μην πω σαν να ήμουνα υπάλληλος του...

Έκανα υπομονή μέχρι την τελευταία μέρα που έφευγα, κι όταν με κατέβασε στο λιμάνι για να φύγω, αφού τον "στόλισα" με διάφορα "κοσμητικά" επίθετα,τον παράτησα σύξυλο και μπήκα στο πλοίο με καρδιά σμπαράλια και μάτια να τρέχουνε βροχή....

Φυσικά σε κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε στην ζωή μου ρωτούσα να μάθω κι από άλλους τις εντυπώσεις τους...

Προς μεγάλη μου έκπληξη είχαν βιώσει κι άλλοι παρόμοιες "τραυματικές" καταστάσεις στο νησί... τυχαίο? 

Καλού - κακού απέφυγα να πάω εκεί με τον σύζυγό μου διακοπές μη και δεν φτάναμε ποτέ στο αίσιο τέλος "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...