Anam çok çalışıyordu. Hafta sonununda,annemin ördüğü çorapları kasabaya götürüp ,satıyorduk. Ben tarla işlerinde ve hayvanların bakımında da anneme yardım ediyordum .
Babamı kaybedişimizin üzerinden tam bi yıl geçmişti. Acısını yüreğimizde hissetsek de yokluğuna alışmış gibiydik. Okuldan döndüğüm bir gün ,anamın ateşlendiğini gördüm. Hatice yerde beş taş oynuyordu. Telaşla anamın baş ucuna geldim
-Anam ,dedim.Anacığım neyin var.
Gözlerini açtı. Gülümsemeye çalıştı:
-Telaşlanma mert'im!Sanırım soğuk algınlığı....
Hemen ahıra gittim....
Döndüğümde ,anam dalgın dalgın uyuyordu. Bir müddet sonra "SU!" Diye inledi. Hemen bir bardak su verdim. Bir bardak daha istedi.
Anamla biraz konuştuk......
Anam bana "mert'im çok iyi bir evlatsın!"
Başımı kaldırdım . Gülümsemeye çalıştım. O da acı acı gülümsedi. Sonra derin bir uykuya daldı. Bir daha da uyanmadı anam,doyamadığım canım anam....
Anamı toprağa verdikten sonra ,köyümüzün bütün erkekleri bana başsağlığı dilediler. Öğretmenim ve arkadaşlarım ,yanımdan ayrılmıyorlardı. Hepsi üzgündü ve hepsinin gözleri yaşlıydı...
Anamla beni ayıran toprak yığınının yanından ayrılmak istemiyordum.
Şaşkın ve perişan bir şekilde anamın mezarlığından ayrıldık ....
O gün zaman hiç geçmedi bana...
