Ένας έρωτας...ψευδαίσθηση!

Σε ένα βιβλίο της η αγαπημένη μου συγγραφέας  γράφει:

"Οι χωρισμοί  μας κάνουνε πιο δυνατούς... μιας και η λειψή αγάπη... η μέτρια... η στερημένη... σου αδειάζει σαν βδέλλα τους χυμούς, αργά - αργά και σ' αδυνατίζει... 

Για να σου συμβεί κάτι σπουδαίο πρέπει να το αξίζεις... για να το αξίζεις πρέπει να μείνεις ακέραιος... κι εγώ άλλα περιθώρια δεν έχω να σπαταλιέμαι στα εύκολα και στα τυχαία, μονάχα επειδή διαθέτουν μια κάποια σαγήνη!

Δεν είναι λίγες φορές που προκειμένου να ξεφύγουμε από ένα αδιέξοδο... επιζητούμε ένα άλλο...!"

Κάπως έτσι αισθάνομαι αυτές τις ώρες, κι ανέκαθεν έτσι ένιωθα, μέσα από τις σχέσεις μου... κι αυτός είναι ο λόγος που προτιμώ την μοναξιά μου...από το να βρίσκομαι μαζί με κάποιον έτσι απλά, για να μην μένω μόνη...

Πιστεύω πως αξίζω πολύ περισσότερα από αυτά που τελικά παίρνω, και γι' αυτό συχνά νιώθω απογοήτευση... ίσως να ζητάω πολλά από αυτούς που συναναστρέφομαι, κι έτσι να τους φαίνομαι υπερβολική...

Υπάρχει κι αυτή η εκδοχή...

Όμως θέλω πραγματικά σ' αυτήν την περίοδο της ζωής μου, να είμαι καλά με τον εαυτό μου... να νιώσω ευτυχισμένη...!

Και ειλικρινά μαζί σου Peter, κάτω από αυτές τις περίεργες συνθήκες...

 (μεταξύ στρατού & Αυστραλίας), όσο παράξενο κι αν μου φαίνεται κι εμένα της ίδιας... ένιωσα έντονα αισθήματα κοντά σου: -"pure feelings"

Αλλά βρεθήκαμε σε λάθος χρόνο στο σωστό μέρος, και δεν μπορέσαμε κάτω από αυτές τις συνθήκες... να συντονιστούμε... Ίσως αν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα, να ήτανε τα πράγματα πολύ καλύτερα... ίσως και χειρότερα... δεν ξέρω...?

Τώρα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά για εμάς baby, ζητάμε τελείως διαφορετικά πράγματα ο καθένας μας από την ζωή του, και δυστυχώς πρέπει να χωριστούμε.

Έτσι είναι η ζωή... δεν έρχονται τα πράγματα πάντα, όπως εμείς τα περιμένουμε...

Σκέφτομαι πως ίσως να' ναι καλύτερα έτσι που έφαγα το χαστούκι μου και επανήλθα στην πραγματικότητα, κατέβηκα από το ροζ μου συννεφάκι, και κατάλαβα ότι βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο, και τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, για να το αλλάξουμε... -It's ok!

Έρχονται στιγμές σαν κι αυτή, που πιστεύεις ότι  η ζωή σε αδικεί και σου στερεί πράγματα, αλλά πρόσεξε... σου προσφέρει κάποια άλλα...

Που μπορεί να μην είναι τόσο καλά όσο θα τα ήθελες στην δεδομένη αυτή στιγμή...αλλά ούτε και τόσο άσχημα όσο τα φοβόσουν!...

Να! όπως αυτές οι δέκα υπέροχες μέρες, που ζήσαμε μαζί, κι ας κράτησε λίγο... το συναίσθημα που πλημμύρισε την ψυχή μου, ήταν κάτι "μαγικό"... ένιωσα πλήρης!

Είναι όμως άγραφος νόμος της ζωής αυτός:"τα όμορφα πράγματα να διαρκούν λίγο"... 

Τώρα μένει αυτό που ζήσαμε, σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση...

Να θυμόμαστε το πόσο όμορφο είναι να ζεις την κάθε στιγμή, για όσο διάστημα κι αν αυτή, κρατάει...!

Λέγεται πως:" Στεναχώρια είναι η απόσταση ανάμεσα, σ' αυτό που έχεις, και σ' αυτό που επιθυμείς"!

- Anyway...

Εύχομαι ολόψυχα, να βρεις κι εσύ τον δρόμο σου, και να μπορέσεις να ισορροπήσεις τα τεντωμένα σου σχοινιά, όπως εξάλλου κι εγώ, γι' αυτό αγωνίζομαι μια ολόκληρη ζωή... κι ελπίζω, να βρω την άκρη μου...

-" I wish"...!

Πιστεύω πως όταν πραγματικά θέλεις κάτι τόσο πολύ να σου συμβεί, κάποια στιγμή έρχεται από μόνο του, αβίαστα στην πάροδο του χρόνου...

Κάποιος είπε:

(Η ζωή είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια...

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα...)

Απλά εγώ βιάστηκα να το δημιουργήσω μέσα στο μυαλό μου, γρηγορότερα απ' ότι έπρεπε...!

 - "That's it"...!

Το ήθελα όμως πάρα πολύ... ανυπομονούσα... κι έτσι "παραμυθιάστηκα" μονάχη μου,

-" Ας πρόσεχα"!...

Το γνώριζα κρυφά μέσα μου από την αρχή, αλλά δεν ήθελα να το κοιτάξω κατά πρόσωπο...

Κάπου διάβασα:

("Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ...

ΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΤΑΜΑΤΑ?"...)

- "Well... It's time to go now"...

-"Σ' ευχαριστώ για το όνειρο baby... It was amazing"!!!

- "Goodbye"...

" ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ... ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ...ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ...

...ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΕ ΣΕΝΑ...

ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ... ΟΤΑΝ  ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΙΚΕΙΟ...

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ...ΞΕΝΟ!..."