Ay Çiçeği

Bölüm 1 \Ölüm

yıl 2014

sıra dışı bir gündü, ancak daha da sıra dışı olacaktı. Uyandığında bile başka bir hava vardı sanki burnunda sanki...sanki... ölüm kokuyordu.

O akşamın öyle güzel geçeceğinden herkes emindi ki sanki hayatlarının en güzel günü olacaktı. her ay kızlar aralarında belirli bir tarihte akşam yemeği yerlerdi ve ayın en güzel günü o gün olurdu. 19 eylül 2014. Herkes hazırlandı, geçen ay melisa da yemişlerdi, Sıra İrem de idi. Akşam saatleriydi . Hümeyra evden çıktı yürüyerek gelecekti çünkü evi İrem'e çok yakındı. Yolda yürürken bir Ay çiçeği fark etti, bütün ay çiçekleri güneşe fakat o gökteki hafif belirgin olan aya doğru bakıyordu. O çiçeği kopardı ve yola devam etti. Binaya adım atmadan Elif geldi ve ay çiçeğini sordu. "ay çiçekleri neden güneşe bakar? ay çiçeği ise aya baksın" "sırf bu yüzden mi kopardın?" "Hayır, bu ay çiçeği farklı bizim gibi. Güneşe aşıktı hepsi ama bir tek buydu Ay'a bakan. Hepsi güneşi severken o Ay'ı seviyordu. Belki de güneş sığdıramadı içine bütün ay çiçeklerini, o yüzden adlarını ay çiçeği koydu" "Bıraksaydın da tek başına ayı sevseydi o zaman" "Bence balkonum da çok daha güzel hasret giderir Ay'a" gülüşüp yukarı çıkacaklardı fakat arkalarından birden biri Hümeyra'nın çantasını çekiştirdi. "Salak Melisa ödüm koptu". "Kurt gibi açım çantandaki o erimiş çikolata için bile o çantayı çalabilirdim, dikkatli ol" . Asansöre bindiklerinde yukardan bir çığlık sesi geldi." İ- İrem , bu İrem'in sesi değil dimi" " Bilmiyorum" tak tak, "İrem aç kapıyı!" ses yok " İREMM!". Kapı birden açıldı, İrem yerdeydi, hazırladığı sofra artık bir yemek sofrası değil de deprem sofrası gibiydi. "İREM! çabuk ambulansı arayın, hadi" "İrem iyi misin, sakın kendini bırakma biz buradayız." "Kızlar" hepsi birlikte "İrem" " Çok güzel günlerdi, yaşamak için çok güzel günler" " Ayrılık konuşması yapma sakın" "Ben dayanamadım, ölmek için bu akşamı seçtim çünkü yanımda sizin olmanızı istiyorum. Siz, benim en kıymetlilerim siniz, hep sizin için sabrettim, kulağımda hep bir yankı dayanmamı söylüyordu, ancak artık duyamıyorum. Bitmedi, ölüm bizi ayırana dek beraberdik, işte ölüm bizi ayırdı. Ancak ben kalbim atmadığı zaman bile sizden vazgeçmem. Kulağımdaki yankı annemdi, o gitti ona bakmak için yanına gidiyorum. Sizin kulağınızdaki ses de ben olacam" herkes suskun İrem cidden canına mı kıydı? Hayır, yok olamaz. O çok neşeli bir kız "son nefesimi sizin kokunuzu alarak aldım ya, artık ölebilirim" Elif ağlayarak bağırdı " İREEMM! neden bunu yaptın kendine, o ses miydi seni yanıltan" "Bilmiyorum, ama doğ- doğru yoldayım" İrem son nefesini vermişti bile, ayırmıştı ölüm onları artık son nefesinde İrem'in aldığı koku onların değil, ay çiçeğinin kokusuydu...