"ရောက်ပြီလားTaejoon"
"အင် ရောက်ပြီ"
"ဒီဂိုဒေါင်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ ကြောက်စရာကြီး"
"ဒီတိုင်း တွေ့ပေးစရာလူရှိလို့"
"Omm"
ဒုန်း
"ဘာဖြစ်တာလဲငလျင်လှုပ်တာလား ဂိုဒေါင်ပြိုတာလား"
"တံခါးဖွင်တာပါHobi"
"ဖြည်းဖြည်းဖွင့်ပါ မအိမ်လုံးရယ်"
"အေပါ လာဝင်ခဲ့"
"မင်းတွေ့ပေးမယ်ဆိုတဲ့လူကဘယ်မှာလဲ"
"အေးဆေးပေါ့ ဘာတွေလောနေတာလဲ"
"အေပါ"
ရုတ်တရက်Taejoonကအခန်းတစ်ခုရှေ့မှာရပ်လိုက်တယ်
"မင်းမေစကပ် ပြိတ္တာကြီး ဟျောင် မင်းဘာလို့ငါ့ကိုဝင်တိုက်တာလဲ နာလိုက်တာကွာ"
"မင်းလာဝင်တိုက်တာလေ"
"မင်းကဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ"
"ရောက်ပြီမို့ပေါ့"
"ရပ်မယ်ဆိုလဲ အသံလေးဘာလေးပေးလေကွာ"
"ငါ့အမှားပါကွာ"
"ဒါနဲ့မင်းတွေ့ပေးမဲ့လူရော ဘယ်မှာလဲ"
"ဒီအခန်းထဲမှာ"
"Zombieတွေလား"
"ဖြစ်စရာလား လူအစစ်ပါကွာ"
"မသိဘူးလေ အခန်းထဲထည့်ထားတယ်ဆိုတော့ ဖွင့်လေတံခါး"
"Omm"
"Taejoonလဲတံခါးဖွင့်လိုက်တော့သွေးပျက်စရာမြင်ကွင်းတစ်ခုကစောင့်ကြိုနေခဲ့"
(Lionအားဖြည့်အချိုရည်နဲ့ဆိုဘာမဆိုဖြစ်နိုင်တယ် ဟဲဟဲ ကြော်ညာဝင်ကြည့်တာ😁)
"မောင် အဲ့တာမောင်မဟုတ်လား"
"သိချင်ရင်သွားကြည့်ပေါ့"
Hoseokလည်းထိုင်ခုံပေါ်ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့လုနားတဖြည်းဖြည်းတိုးသွားလိုက်တယ် စိတ်ထဲမှာတော့ မောင် မဟုတ်ပါစေနဲ့ဆုတောင်းနေမိတယ် ဒါပေမယ့်သူရဲ့ဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့ဘူး အမှန်ပါပဲ သူ့ရဲ့ မောင် ပါ အရင်ကချောမောခန့်ညားတဲ့မျက်နှာအစား အညိုအမဲဆွဲကာဖူးရောင်နေတဲ့မျက်နှာကနေရာယူထားလေရဲ့ Hoseokလဲစိတ်မထိန်းနိုင်စွာTaehyungအားတင်းကျပ်စွာဖက်ကာရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချတယ် ခနနေတော့Taehyungက်ုဖတ်ထားတာလွှတ်လိုက်ပြီး
