Trapped In A Lion's Cage

chapter two

3rd person POV
Sa isang ospital, sa room 245 nakahiga Ang isang lalaki o sabihin na natin na dilag dahil sa kanyang kasarian.
Mahigit tatlong narin itong nakahiga roon, tatlong taon nang nakakabit Ang ibat ibang aparato sa kanya para mabuhay pa Ito Ng matagal.

Tatlong narin syang nagluluksa ,naghihirap dahil sa sakit nya sa puso.......
Bumukas Ang pinto bumungad Kay Hope Ang kanyang mga magulang.
Niginitan nya Ito Ng pilit kahit syay nahihirapan na.

"Anak kamusta ka na" sabay na tanong Ng magasawa, yumukod Ang mga Ito at hinalikan sa magkabilang pisngi Ang anak, Napangiti Naman Ang anak,

"O-okay n-naman Po p-pa ,m-ma
Hikaos Ang boses Ng anak dahil sa
Nanghihina ito.
Hinaplos Ng Ina Ang anak sa mukha,

Awang awang Ang Ina sa kalagayan  Ng anak. Lalakas at gagaling  Karin anak tiwala Lang magtiwala Lang Tayo sa diyos.

Napangiti Ng malapit Ang anak
"K- kailan pa Kaya ako gagaling ma"

Hush don't say that princess ,don't lose faith and Hope to god, I'm sure na gagaling ka, anupat naging doktor kami Ng mama kon yearg Di ka namin mapapagaling. Ngumiti Naman Ang anak.

"P-prom..ise po b-ba bah p-pa paggalingin nyo ko" naluluha na Ang anak dahil sa gustong gusto na nitong gumaling

"Hush don't t cry baby we promise you ni papa mo gagaling ka gaagwin namin Ang lahat para gumaling ka" Saad Ng Ina at tuluyan nang nagsituluan Ang mga luha nito

Niyakap Ng ama Ang Ina ,gusto man nilang yakapin Ang anak ngunit di nila nagawa dahil sa mga aparatong nakapatong sa anak bagkos ay hinawakan nalang nilang mahigpit Ang kamay Ng anak.

Natigil lamang Ang tagpong iun Ng bumukas Ang pinto "Ah doktora Devera At Mr. Devera may mga bago Po tayong pasyente sa emergency room."

Kahit ayaw Ng mga magulang ni Hope ay iniwan nila Ang anak dahil may obligasyon Rin sila sa ibang Tao bilang mga doktor.

"Anak don't worry dating narin Sina Kiel para bantayan ka" tumango nalang Ang Bata at pagkasara Ng pinto ay tuluyan na uli syang nagisa.

Hope's POV
Ako Nga pala si Hope John De Vera, I'm 17 years of age, I'm a gay, may puso akong babae , magkanon man ay tnaggap at Mahal ako Ng mgaagulang ko, Siguro dahil sa komplikasyon ko,

Tatlong taon na akong nakahiga sa kamang Ito sa Hospital, imagine 3 years, sa tatlong taon na iun ay puros pasakit Ang dala Ng sakit na ito sa pamilya ko at sakin.

For 3 years I was in the absys of pain sorrow, and loneliness. Sometimes, o got to lose hope, "ironic" right but when I remember my name which is Hope, I realise that i shouldn't right,

Siguro pinangalanan nila akong Hope,
Para maging matatag ako at di mawalan Ng pagasa sa mga hinaharap ko ngayong mga dagok.

Napatingin ako sa pinto dahil bumukas Ito, it was my friends,
"Oy hopeeee!" sigaw ni Jelly
Pero binatukan Ito ni Jean

"Oy ano  bah Ang ingay mo alam mong nasa hospital tayo". si Jean
Lumapit Ang mga Ito sa akin may dala pa Sina Carlo,Dean at Kiel Ng mga prutas at bouquet Ng favorite Kong bulaklak, white roses,

Favorite ko iun, cuz it symbolises purity, love and hope."Pwedeng- pa-pakilagay nalang sa vase yang mga.,.....White... roses at iyang mga pagkain Dyan( inhale) na Lang sa side table" ngumiti ako sa kanya.
Nagaalaa namn sila sa akin.

"Hush don't talk too much" si Kiel and he held my hand.

"Yeah he's right just rest si Dean" at hinawakan at hinaplos Ang mukha ko.

"Eto Naman nakahawak ka naman Kay Hope kala mo Wala Kang joa hmpp?"
" Alam ko na my gusto ka parin kay sissy" si Jelly na tila nagtatampo, natawa Naman ako sa inasal nito.

"Babe sorry di na man sa ganun"si Dean,

"Hope May surprise pla ako sayo". Si Kiel napataas Naman ako Ng kilay sa sinabi nito, lumabas sya at mayamaya pa ay pumasok Ito na may dalaw dala.

Lumawak Ang  ngiti ko Ng masilayan ko si Corn, si Corn Ang aso Kong shitsu, ' lumaki na Ang baby ko'

Inilapit Ito sa akin ni Kiel pero di namn ganuon lalapit, napatawa kami dahil  kumakawala at parang gustong gusto neto na bumaba sa pagkakarga sa kanya ni Kiel at yumakap sa akin,

"Sorry baby Corn bawal ka muna lumapit Kay Mommy Hope karga ka muna Kay daddy" si kiel pinamulahan Naman ako sa sinabi neto.

Nag usap pa kaming lahat, mga alas nueve Ng Gabi ay umuwi Ng Ang mga Ito. Unti unti Ng sinakop ako Ng antok Kaya naidlip narin ako.