panphobia, taegguk

2 » drunk & useless.

sagopa kajmer - ben hüsrana komşuyum.

-

hayatta herkesin bir yeri var, kendini yakın gördüğü ve içine girebildiği bir kalıp var ama benim yok. ait değilim hiçbir standarta. kendimi yakın gördüğüm bir uğraşım yok, yeteneğim yok, hiçbir şeye sahip değilim. hayatımı bir asalak gibi geçiriyorum. hiçbir şey yapmıyor ve yarından ölesiye korkarak yaşıyorum. kendimi de yaşamı da ziyan ediyorum. kırılmayan bir döngüye hapsoldum yıllardır. ama bu döngüye ben kendi kendimi mi hapsettim bilmiyorum. eğer ucundan da olsa tuttuğum şeylerde en ufak bir başarı kırıntısı görseydim devam eder, asılırdım sanıyorum ki ama olmadı. ben dokunduğum her şeyi mahvetmekten başka bir boka yaramadım.

zaman kaybı ve oksijen israfıyım. kendime de tahammülüm yoktur, ayık gezmeye de dünyayı ayıkken yaşamaya da tahammülüm yoktur. o yüzden genelde içerim. benim yapmayı bildiğim şeyler sınırlıdır. sadece içerim ve yazarım, yazdıkça içerim ve içtikçe yazarım. işte, taehyung'un vasıfları bundan ibarettir. aslına bakılırsa vasıfsız ve gereksiz adamın tekiyim ve ne yazık ki bundan bir kazancım yok. olmasını çok isterdim çünkü en iyi yaptığım iş bu: hiçbir şey yapmayarak kendimi ve hayatı tüketmek.

ben bir işe yaramam, yarar olduğuna bile inanmam. gördüğünüz gibi kafamın içi de kendim kadar boş düşüncelerle doludur, düşüncelerimin de benim de bir değerim yoktur. hiçbir zaman da olmaz ve olmayacaktır da. çünkü anlaşılmaya değer bile değillerdir, zaten kimse de beni anlamak için dahi olsa bana tahammül etmez, biliyorum. katlanılmaz ve huysuz bir adamım. bedenim yirmi altı yaşında ama ruhum bin yaşını devirmiştir. belki de bir ruhum bile yoktur, bilemiyorum.

işte benim gibi geçimsiz birine dayanan, her şeye rağmen yanımda kalmaya devam eden tek kişi jeongguk'tu. benimle neden hâlâ uğraştığını bilmiyordum, hatta ben onun yerinde olsam kendimi tamamen unutur ve kendini içine zorla sürüklediği bu bok çukurunda boğulmasını hiç umursamazdım ama o benim kendime yapacağım gibi yapmıyordu, daha farklı davranıyordu. kendi hayatını bir kenara bırakıp benimle sanki onun küçük çocuğuymuşum gibi ilgileniyor, bıkmadan usanmadan benim için elinden gelen her şeyi yapıyordu ve ben anlamıyordum; neden bana tahammül etmeye devam ediyordu sahi?

halbuki ben elimden geleni yapmıştım benden ümidi kesmesi için. dayanamayıp bana siktiri çekmesi ve benimle bir daha görüşmemesi için elimden gelen her şeyi yapmıştım. ciddiye almamıştım, iyiliğim için yapmamı söylediği hiçbir şeyi yapmamıştım, bir ara kalbini bile kırmaya çalışmıştım -her ne kadar başkalarına karşı kolaylıkla yapabildiğim bu eylemi ona karşı yapmak içimi acıtsa da- denemiştim en azından onu kendimden uzaklaştırmayı ama ne yaparsam yapayım işe yaramamıştı. ben bile kendimden tamamen umudu kesmişken o hâlâ bende bir ışık görüyordu, bir potansiyelin varlığına inanıyordu. söylediğim her olumsuzluğun içinde bir olumlu şey yakalamayı başarıyordu, bunu nasıl yapabiliyordu ona da pek anlam veremiyordum.

jeongguk beni seviyor ve bana değer veriyordu ama bu bana yetmiyordu; ben onun aşkını istemiştim hep, bu beni bencil biri kılar mıydı? her ne kadar o hiç bilmese de ben hep onun aşkını kendime istemiştim, beni öpsün istemiştim, istediğim zaman sarılıp saçlarını okşayabilmek istemiştim ama olmadı. zaten hayatta her istediğimiz olmaz ama bunun olmasını çok istemiştim, canı gönülden dilemiştim. yine de sorun değildi, onun iyi olması bana yeterdi. en azından yettiğine inanmak daha kolaydı.

benim içimde çaresizce filizlenen bu aşka karşı hiçbir çabam olmamıştı aslında. oysa ki daha çocukluk arkadaşı yoongi, ona aşkını itiraf etmeden önce ben söyleyebilirdim ona kendisine nasıl da aşık olduğumu. aptal günlüklerime yazmak yerine karşısına geçip anlatabilirdim sevgimi ama her zamanki gibi korkak ve cesaretsiz bir adam oluşum bunu yapmamın da önüne geçti. doğru zamanı bulamadım, ben ona da geç kaldım hayatım boyunca her şeye geç kaldığım gibi. şaşırılacak bir durum değildi. kim taehyung'un aptallığı ve şanssızlığının birleşimiydi.