"අඩෝ මේ අරක එවපන් ඈ..උඹ බොක්කනේ ඉතිම්. "
"අඩෝ මේ අරක කරනවනං කියපන් හොඳේ... "
"උඹ එනවනේ...? තනියෙන් යන්න බෑ බං.."
"අඩෝ කුණු ලෝභයා... අදිණ්ණපුබ්බකයා.. තොට සල්ලි නැද්ද යකෝ.. "
"උඹලෑ තාත්තට කියලා කරලදීපන්කො සල්ලි නැතුවෑ..."
" මේ බං මටත් එක්ක ගෙවපන් ඉතින් උඹ සල්ලිකාරයා නේ... "
" මේ උඹලෑ අම්මා අර අහවලා නේද කියලා කරවගන්න පුළුවන් නේ... අඩෝ අනිව අහපන් හොඳේ... "
"උඹ නැතුව යන්නෑ බං පිස්සුද... "
බ්ලා බ්ලා බ්ලා......
එකී මෙකී නොකී ඔක්කොම කතා කියලා උන්ට ඕන දේ කරගෙන යන මිනිස්සුත් ඉන්නවා නේ...
" ඇයි ඔයා තනියම ඉන්නේ කෝ ඔයාගේ අර යාළුවෝ" කියලා අහපුවම මං කරේම නිකන් හිනා වෙලා ඒක මග ඇරලා යන එක. මං පන්තියේ තනියම ඉන්න කොට කල්පනා කලේ ඕවා තමා. මෙච්චර කාලෙකට මට හම්බුන බහුතරයක් ඔය වගේ නේද කියලා මතක් උනේ දැන් තමා. කලින් එකටම හිටපු අය දැන් මග අරින්න, කතා නොකර ඉන්න, එකට ඉන්නැති උනාම ඕනිම එකෙක්ට වෙනස තේරෙනවනේ.
මට තරහ මං ගැන ඇයි මට කලින් මිනිස්සුන්ගේ හැටි තේරුම් ගන්න බැරි වුනේ. උදව් ඉල්ලන උන්ට ඇති තරම් උදව් කරලා උන් ආපිට අපිටම කියන කතන්දර අහපුවම හිනත් යනවා.
"මචං පොඩි උදව්වක් ඕන " කිව්වම පුළුවන් දෙයක් නම් අනිවාර්යයෙන්ම කරල දීල ගෙදරිනුත් බැනුම් අහලා අන්තිමට වෙන්නෙම වඳින්න ගිය දේවාලේ ඉහේ කඩා වැටීමක් විතරයි කියලා තේරුනේ දැන් තමයි...
ඒ විදියටම මොනම හරි වැරද්දක් උනොත් චාටර් කරල නිකන් ඉන්න බැරි ද? ඒකම අල්ලාගෙන දෙමව්පියන්ටත් කියලා දැක්ක දැක්ක තැන අම්මල දුවලා අපිව හංවඩු ගහන්න එන්නේ ඇයි අපිට විතරද එහෙම වෙන්නේ?? ඔක්කොටම වඩා පුදුම සමහරක් වැඩිහිටියොත් තමන්ගේ ලමයා ගැන විතරක් හිතන, අනුන්ගේ වැරදි අඩුපාඩු හොයන, අනිත් ලමයි හෑල්ලු කරන අය වෙච්ච එක.
තමන්ට යන්න බැරි වුණ තැනකට වෙන කෙනෙක් ගියොත් එහෙම නැත්නම් තමන්ට කරන්න බැරි වුන දෙයක් වෙන කෙනෙක් කරොත් ඇයි ඒකට කුහක කම් කරන්න දඟලන්නේ...? එතකොට රටේ නැති කතා තැන තැන පතුරන එක තමා උන්ට කරන්න පුළුවන් එකම දේ. බොහෝ දෙනාගේ උත්තරේ "ලංකාවේ හැටිනේ.." ඇත්තටම ඒකද උත්තරේ...
අපි උදව් කරපු කෙනෙක්ගෙන් ආපිට අපි උදව්වක් ඉල්ලුවොත්, " දැන් නං වැඩක් බං පස්සේ කරල දෙන්නම්, ආ... අයියෝ මං ගාවත් නෑ බං , නෑ බං මං කරෙත් නෑ, දන්නෑ බං, දැන් නං බැරි වෙයි බං," ඕව තමා මට හම්බුන උත්තර...
වෙන කෙනෙක්ට දෙයක් ලැබෙන කොට," ආ... ඔය සල්ලි නිසා තමයි, සල්ලි දුන්නද දන්නෙත් නෑ, අම්මල තාත්තල අඳුරන නිසා වෙන්න ඇති " මේ වගේ කතා කියන්නේ ඇත්ත දැනගනත් නෙවෙයිනේ. මේ වගේ කතා වටින් පිටින් තමා ඉතිම් ආරන්චි වෙන්නේ. ඇයි මුනටම කියන්න බයේද...?
මේ වගේ මිනිස්සු අතර හොඳ අයත් ඉන්නවා. හරිම හොඳ මිනිස්සු. කරදරයක් උනාම හොයල බලන, කවදාවත් අතාරින්නැති අය. ඒ අය ගැන නම් කතා කරන්න වචනත් මදි ඇත්තටම...
බහුතරයක් දෙනා ඉතින් කලගුණ සලකන එක කෙසේ වෙතත් කල ගූණ වෙනුවට නොකල අගුණ ගැන කතා කරන මිනිස්සුනේ. මොන දේ කළත් නොකළත් කතන්දර අහන්න වෙනවාමයි. ඕනවට වඩා මිනිස්සු ලොකු කරගෙන විශ්වාස කරන්න ගියාම එහෙම වෙන එක සාධාරණයි.
යාළුවො කියන්නෙ සැපේදි වගේම දුකේදිත් ඉන්න අයට නේද? යාළුවො කියලා විශ්වාස කරල ලං කරගන්න හැමෝම යාළුවෝ නෙවෙයි කියලා තේරෙන්නේ උන්ගේ හැබෑ ස්වරූපෙ එලි උනාම තමයි. නමට විතරක් එහෙම නැත්නම් තමන්ගේ වාසියට විතරක් හදාගන්න යාළුවෝ තමයි වැඩිපුරම ඉන්නේ. එහෙම අය අතරේ ඇත්තටම යාළුවෙක් කියන්න පුළුවන් අය ඉන්න එක ගැන සතුටුයි.
ඒ වගේ අය යාළුවො ද? උන්ට යාළුවො කියල කියන්න පුළුවන්ද? එතකොට ඇත්තම යාළුවන්ට මොකද්ද කියන්නේ?
........................................................................................................................
නිකන් ලිව්වෙ. ලඟදි වුන දෙයක් නිසා ඇත්තටම මෙච්චර කල් යාළුවො කියල හිතාගෙන හිටපු අය යාළුවො නෙවෙයි කියලා තේරුම් ගත්තා. තමන්ට ආදරේ කරන පවුලේ අය සහ ඇත්තම යාළුවො විතරක් විශ්වාස කරන්න ඒකෙන් ඉගෙන ගත්තා. ඉතින් අපි මොකටද හැම කෙනාම විශ්වාස කරගෙන උදව් දෙන්න යන්නේ?
කොහොමත් අපිට මීනිස්සු හදන්න යන්න බෑනේ. මිනිස්සු විවිධාකාරයිනේ..........
YOU ARE READING
Limited
RandomNothing to say.. Just fed up but Still believe on others.. Here, ලෝකය ගෝලාකාරයි.... මිනිසුන් විවිධාකාරයි... 🙂
