Küçüklüğünde travma yaşamış bir genç kadın...
-"İki karakterli bir kadınmışım".
Dost bildiği kişi düşman çıkarsa...
-"Dost bildiğim kişi düşman çıktı,ben onu dost olarak hatırlamasamda...".
-"...ben kullanılmışım Uras..."
Ve kullanılırsa...
-"N'olu...
İçimde bir his... Sadece koşuyorum. Sahiden ben neden koşuyorum? Kalbimi kurcalayan bu his ne? Hafızamın kapısından giren bu slüiyet kimin?
Olacaklardan habersiz koşuyorum.Her taraf zifiri karanlık. Göremediğim ama varlığını hissettiğim ağaçlar var. Ağaçların aralarından gelen ayak sesleri artık hayatımda yer bulmuş gibi... Daha da hızlandım. Allah'ım ben neyin içindeyim?
Korkmamı gerektirecek bir şey olmayabilir. Belki bir tavşan belki bir Kurt..Kendimi yerde bulmamla insana ait olduğunu hissettiğim adım sesleri daha da yaklaşmaya başladı.
Fısıltıyla "yaklaşma"dedim. Ama bırak o yaklaşmamayı, sanki avını görmüş kaçırmak istemezcesine koşmaya başlamış, adımlarını sağlam basarak, bana doğru geliyordu.
-"Yaklaşma!" 1
GÜN ÖNCE
Küçüklüğümden beri ailemle hiç görüşmedim. Küçükken yaptığım bir hata yüzünden -ne yaptığımı ben de hatırlamıyorum-beni sokağa bırakmışlar.Benim her zaman yanımda olan,bana hep değer veren,benim gibi ailesi tarafından terk edilmiş, hayatımda kimsesizliğimi giderdiğim kişilerden biri olan Bensu...
En sevdiğimiz vakitlerde ne olduğunu anlamadan geçen ama bunalıp içimizi kemirir iken hiç geçmeyecek zannettiğimiz şu zamanın içinde bulunduğumuz hayatta kimse zamanını kullanmayı bilmiyor. Hayatta hangi konu olursa olsun hiç pes etmedim, etmem de. Ailemin beni bırakmasıyla güçlü olmayı öğrendim. 25 yaşıma kadar bir çok sınavdan geçtim ama şunu öğrendim, zorluk olmadan başarının tadı olmuyor.
Bensu ile kirada kaldığım evin bana ait odasında, iki gün sonra olacak mezuniyet partisi için seçtiğim tulumu giymiş bir şekilde boy aynasına bakıyordum. Tulumun tek askısı sağdan aşağıya doğru sola uzanıyordu. Göbeğini tam örtmeyecek şekilde bir parça daha vardı . Belinde de ince bir parçayla bağlı bir kurdele.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tam kıyafetimi çıkaracağım sıra kapının açılmasıyla başım oraya döndü. -"Vaaoov bu ne güzellik?"Bensu kapıyı aralamış kafasının yarısını gördüğüm kadarıyla konuşmaya çalışıyordu. - "İnsan bir kapıyı çalar!"diye sitem ettim. - "Ah!Pardon dostum."Daha ne olduğunu anlamadan kapıyı yüzüme kapatıp iki kere tıklattı. -" Girebilir miyim"?Bir de soruyor. - "Gir baş belası, gir!" Ben yatağa oturmuş ne diyeceğini beklerken, -"Bir şey sorabilir miyim ?"dedi. -"Söyle." - "Ama kızmayacaksın." Bu kız beni delirtecek. -"Söyle!"dedim hafif yüksek çıkan sesimle. -Yanıma oturdu."Partiden sonra gezmeye çıkar mıyız?" Nerden çıktı bu şimdi? -"Olmaz."dedim hemen. - "Ama neden?"Bir de soruyor. -"Hayır dedim,o geç saatte bir işimiz yok. Konu kapanmıştır." Ayağa kalktı ama hala suratıma bakıyordu. Sanki kararını değiştir dercesine.Ama yanılıyordu... Bende bir cevap alamayınca arkasına bakmadan kapıyı kapatıp çıktı.
