Zawgyi
ေဘက်င္းၿမိဳ႕ရဲ႕ေႏြဦးကခါတိုင္းထက္ပိုၿပီးလတ္ဆတ္သင္းပ်ံ႕ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလႏုေထြးေထြးတိုးေဝွ႔တိုက္ခတ္သြားတိုင္းမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းကအတိုင္း ေလထုထဲမွာယမ္းနံ႔ေတြပါဝင္ေနတုန္းပဲလို႔ခံစားေနရတယ္။
တကယ္ေတာ့အရာရာတိုင္းေျပာင္းလဲခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ႏိုင္ငံလည္းေျပာင္းလဲသြားၿပီ၊ လူေတြလည္းေျပာင္းလဲကုန္ၾကၿပီ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြသမုတ္သလိုမ်ိဳး အလြန္ေ႐ွး႐ိုးစြဲတဲ့တိုင္းျပည္ကေန တိုးတက္ေခတ္မွီတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဆီကို လူေတြအားလံုးဟာ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ခ်ီတက္ေနၾကၿပီ။
ဒါေပမယ့္ အတိတ္မွာပဲပိတ္မိေနတဲ့လူအခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲအခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္းခဲ့ပါေစ ဒီေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔အသားမက်ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ထိပ္ဆံုးကဥပမာေပးရရင္ေတာ့ သူေပါ့။
"ဘိုးဘိုးႀကီး"
အသံစာစာေလးနဲ႔အတူ စာၾကည့္ခန္းထဲကိုကေသာကေယာေျပးဝင္လာတဲ့ကေလးသံုးေယာက္ဟာ အဆင္သင့္ဒူးေထာက္ေပးလိုက္တဲ့သူ႔ရင္ခြင္ထဲကိုအလုအယက္ခိုဝင္လာၾကတယ္။
"ဘိုးဘိုးႀကီး … ဘိုးဘိုးႀကီးကဘယ္သြားေနတာလဲ၊ ခ်င္းယြင္ကမနက္ကတည္းကလိုက္႐ွာေနတာ"
အငယ္ဆံုးေလးခ်င္းယြင္က အႀကီးႏွစ္ေယာက္ထက္ပိုကာခပ္ခြၽဲခြၽဲေလးဆိုေတာ့ သူကျပံဳးလိုက္ရင္း ခ်င္းယြင္ရဲ႕ေ႐ွ႕ဆံပင္ေတြကိုသပ္ေပးကာေျဖတယ္။
"ဘိုးဘိုးႀကီးကပင္စင္ပြဲကိုသြားေနတာ ခ်င္းယြင္ေလးရဲ႕"
ဒီေတာ့ အလတ္ေကာင္ေလးကေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႔ေထာက္ျပန္တယ္။
"ပင္စင္ပြဲဆိုတာဘာလဲဟင္ ဘိုးဘိုးႀကီး"
"ပင္စင္ပြဲဆိုတာ အလုပ္တစ္ခုကိုဘဝတစ္ေလၽွာက္လုံးတာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ဆုေပးတဲ့ပြဲ၊ ဟုတ္တယ္မလား ဘိုးဘိုးႀကီး"
အႀကီးဆံုး႐ႈေမကဆရာမႀကီးဂိုက္ဖမ္းကာ သူမသိသေလာက္႐ွင္းျပၿပီး ဟုတ္တယ္၊မဟုတ္ဘူးကို သူ႔အားထပ္ၿပီးအတည္ျပဳခိုင္းတယ္။
