Ellerimi bırakan insanlar tanıdım önce!
Sonra antidepresanlarla tanıştım!
Bir akıl hastanesinin en ücra köşesinden gelen bu satırları duymak nasıl bi duygu?. Bu insan psikopat demeden önce, onu bu hale kim getirdi denmelidir. Emin olun o insanı bu hale getiren,
hayatında en önemli yere sahip olup sonra da basıp giden adi bir sevgilidir! Ya da menfaat peşinde olan bi kardeş! Hayatın darbeleri,
ve çare olacağını sanıp yapılan o hatalar!
Yine o beynimi felç edesi haykırışlarımla odaya giren bi hemşire! Kulağına şöyle fısıldadım;
"beni tanıyormuş gibi konuşma, seni daha öldürmedim!" Kendimi hayattan bağımsız olarak bambaşka bi dünyada zannediyorum.
Bu halimden nefret ediyorum. Peki ya bi insan deli olduğunu bilebilirmi? Ve bunu kendi kafasında başlatıp kendi kafasında bitirebileceğini? Ama bitirmiyordum. Bazen eskisi gibi olmak istiyorum, eskisi gibi hissedebilmeyi.. Ama emeklerimi ziya edemem! Bir ruh hastası bu kadar kolay yetişmiyor. Kalbimde aylardır lanetlediğim bi adam var. Kendimi kesmem lazım lan çıkması için. Benim nasıl olduğumu merak ediyorsanız, elinize bir bıçak alın ve onunla içinizi oyun. Kin ve nefretimi bi anlık kenara koyup, kalbimin acıdığını hissettim. Musluk gibi akan gözlerimi kapatıp kendimi bi anlık uykunun kollarına saldım. Rüyalar bilinçaltımı çok zorluyordu. Bilmiyorum belkide gerçekler. "Kendimi bi anlık o adamın yanında hissettim, Bora! Evet o adam, Beni bu hale getiren! Canımdan can koparan. Kalpsiz değilim ama renksiz duygularım var. Gözümde canlanıyor, sevdiğim adamdan gelen adi bir ihanet, o feci kaza sonucu korkunç bi şekilde annemi ve babamı kaybetmem, hayatın acımasız olması, geçirdiğim zor günler, paramparça bi hayat, yanlızlık! Tek başıma hiç bir zorluğun üstesinden gelememem. Güçsüzlük! Ahhh duvarlar üstüme geliyor sanki. Gözümü araladım uyanmıştım bu kabustan, her ne kadar kabul etmek istemesemde, bu bir gerçekti. Geçmişte yaşadıklarımı bu lanet bilinçaltımın bana her defasında hatırlatması yaralarıma tuz dökmek gibiydi.. Güçsüzdüm.. 25 yaşında hayatın en güzel mevsimindeyken ölümü düşünen karanlık bir kız.. Her saniye özlemini içimde biriktirdim.
Yokluğunun bilmem kaçıncı gecesi bu yaşanılan. Olmuyor değil mi.. Ne yaptığını merak ediyorsunuz.Nerede olduğunu deli gibi merak ediyorsunuz.Yüzü, gülüşü susuşu aklınızdan gitmiyor. Dinlediğiniz müzik geliyor aklınıza, gittiğiniz film, tartıştığınız konu.. Olmuyor değilmi sesini özlüyorsunuz, kokusunu.. Gördüğünüz herşeyde ona ait birşeyler arıyorsuzuz.. Üşümüşlük hissi içinizi kaplıyor, gitmiyor. Karın boşluğunuzda anlamsız bi ağrı hissediyorsunuz.. ve o lanetleşmiş sorular.. Acaba hayatında biri var mı.. Kimseyi öptü mü.. sarıldı mı.. Daha da acısı beni unuttu mu? Bu sizede oluyor değil mi.. ve aslında olmuyor değilmi.. Onsuz olmuyor.. Kabullendim gidişini, ama bir türlü anlayamadım gelmeyişini..
Bora! Kurtar beni bu cehennemden!
