Abduction Heart (Soon)

ch:1

(A/SA LAHAT NG WRONG GRAMMAR KO PASENSYA NA!! HEHEHE🥲 DATENG GAWE WALANG MAG REREPORT OR MAG COCOPY NG GAWA KOWS! SANA MAENJOY NIYO!!)

Nicolai pov

"Doc. Drake  grabe ito naba yung bahay niyo?" Manghang wika ng babaeng nurse na sinamahan pa kami hangang dito.

Base kung paano sila mag usap mukhang magkaibigan silang dalawa..

Kailan pa siya natuto makipagkaibigan?

"Yeah, i build this, 1 year after i become a doctor, and it tooks 2 years before it's done.."

Dalawang taon? Para sa bahay na ganto lang kasimple?

"Wow.. grabe mahal na mahal niyo talaga siguro ang isat isa" naka ngiti nitong tugon at salitan niya kaming tinignan.

Mahal?

"Nakakaabala na siguro ako sa inyo doc, naexcite lang talaga ako dahil sa wakas nagising na din siya, sana gumaling ka kaagad sir nicolai.." dagdag pa nito shaka siya tumayo upang ipahiwatig na aalis na siya.

"Hahaha it's nothing..  let me accompany you outside.." at parehas nga sila tumayo at umalis.

Habang wala siya pinagmasdan ko ang buong paligid..

Simple ngunit buhay na buhay ang buong paligid madaming halaman sa bawat sulok.

Kailan pa siya nahilig sa halaman? At sa yaman niyang yan bakit ganto kaliit na bahay lang ang pinagawa niya?

Nadamay na din ba sa kamalasan niya ang pamilya niya?? Hahaha..

"What are you thinking? You didn't even look at me when i came in" kaagad akong nabalik sa realidad ng marinig ko ang boses niya.

"I'm sorry that i don't have much time to take care of you in the hospital"  pagkasabi niya nun ay dahan dahan niyang hinawakan ang mukha ko at inangat yun upang magkasalubong ang mga mata namin.

"But from now on.. i will be by your side.. i promise.." sabi niya pero iniwas ko lang ang tingin ko, sino bang may gustong tumitig sa mata niya?

"Siguro nagugutom kana.. i will prepare something to eat just wait here" dagdag niya pa at Tuluyan na nga siyang pumunta sa kusina para mag luto

N-nagtatagalog na siya? Kailan pa? Ayaw niyang magsalita ng tagalog nuon dahil slang siya magsalita at ayaw niyang pagtawanan siya ng ibang tao kaya naman panay lang siya sa English.

Pero ngayon.. ibang iba na ang boses niya.

Iba na din ang hulma ng katawan niya pate na den ang mga ginagawa niya na nuon ay di niya naman magawa

Hindi kona makita ang dating mahiyain at duwag na drake na nakilala ko nuon..

Hindi niya na din suot suot ang malaking salamin na laging nasa mata niya..

Ilang taon naba ang nalagpasan ko para maging ganto siya?

Pero kahit ilang taon parin naman ang lumipas hindi nun mababago na siya ang pumatay sa anak ko..

Nawala ang pangarap ko ng dahil sa kaniya, habang siya masayang ginagawa ang mga gusto niya..

At masayang nakikita akong ganto,

"I'm sorry.. medyo natagalan ako, but bere i cook your favorite food" natigilan ako sa pagkausap sa sarili ko ng dumating na siya at nilagay niya yung mangkok sa lamesa na may laman na adobo..

"Wait let me give you a push" bangit niya pa ng makita niya na medyo malayo ang wheel chair ko sa lamesa, ng makalapit na ko umupo na din siya sa upuan na malalit sa pwesto ko at hinawakan niya na yung kutshara at tinidor.