MY NEW BEGINNING

Unseen Signals

Hay naku, ang buhay ko! Seventeen pa lang ako, med student na sa CPU, panganay pa sa pamilya. Araw-araw, puro aral ang inaatupag ko, pressure from my family, you know? Buti na lang talaga at may Adriane Delos Santos ako. Siya lang ang lalaki sa buhay ko, future ko pa nga.

“Bwiset! Late na naman ako, Cara! Dalian mo jan sa banyo!” sigaw ko sa kapatid ko. Kanina pa kasi siya nandoon, ang tagal-tagal!

“Saglit na lang po, hehehe,” sagot niya, ang sarap sapakin! Ang pang-aasar niya, grabe!

“Araw-araw mo na akong binibwiset, ha!!” Bwiset talaga!

May busina ng kotse. Napatingin ako sa bintana. Ay, grabe!

“Oh my gosh, ang gwapo mo! Pwede bang kunin ko number mo?” Rinig na rinig ko yung boses nung babae. Naku, leche!

“Hoy, miss! Mawalang galang lang po, pero andito lang sa taas ang girlfriend ng lalaking linalandi mo diyan!!” Sigaw ko. Aba, dapat lang malaman niya!

“Such a waste, may girlfriend na pala… hays,” bulong niya. Narinig ko pa rin!

Biglang sumulpot si Adriane sa bintana. “Chill, babe, haha. Di ka pa ba tapos diyan?” Jusko, ang gwapo talaga! Ang sarap yakapin!

Hay, mabuti na lang pogi ka, bulong ko sa sarili ko. “Malapit na, babe. Teka lang,” sagot ko. Kinikilig ako!

Finally, I was ready. Pagbaba ko, nakita ko si Adriane, nakasandal sa kotse niya, nakangiti. Ang gwapo niya talaga, lalo na pag nakangiti.

“Sorry, babe, na-late ako,” sabi ko, medyo nahihiya.

“Okay lang, babe. Basta nandito ka na,” sabi niya, sabay hawak sa kamay ko. Kinilig ako bigla!

Sumakay na kami sa kotse niya. Habang nagda-drive siya, kwentuhan kami nang kwentuhan. Ang saya-saya ko. Nakalimutan ko na yung babae kanina.

Pagdating namin sa school, biglang may humarang sa amin – yung babae kanina! She was with a group of friends, all giggling.

“Uy, ikaw pala,” sabi niya kay Adriane, with a smirk. “Ang ganda naman ng girlfriend mo.” She was trying to be nice, but I could feel the sarcasm. Her friends were whispering and snickering.

Adriane just smiled at her, a small, polite smile, then looked at me. “Tara na, babe,” he said, taking my hand again. He squeezed my hand reassuringly.

That made me feel so much better. I gave the girl a pointed look before walking away with Adriane, hand-in-hand. Feeling ko, nanalo ako. Pero alam ko, may next time pa ‘to. Kailangan ko lang maging handa.

Mamaya, after class, naglalakad kami ni Adriane papunta sa library nang makita ko siya ulit. Mag-isa siya, mukhang malungkot. Iwas na iwas siya ng tingin. Parang may naramdaman ako. Sympathy ba ‘to? O satisfaction lang?

Napansin ni Adriane na nakatingin ako. “Babe, okay ka lang?” tanong niya, nag-aalala.

Nagkibit-balikat ako. “Oo, okay lang ako. Nag-iisip lang ako… wala.” Hindi ko sinabi sa kanya na nakita ko ulit yung babae. Parang ang petty naman, kahit sa sarili ko.

Gabi na, nag-text si Adriane. “Yung babae… tanong nang tanong tungkol sa akin. Apparently, kaklase ko siya.”

Nalungkot ako. “Oh.”

“Don’t worry, babe,” sabi niya. “Sabi ko may girlfriend ako. At ang girlfriend ko, ang galing-galing.”

Nag-send siya ng heart emoji. Napangiti ako. Siguro, ito na ang katapusan. Pero ang isang bahagi ng akin, alam… lagi namang may iba. At kailangan ko palaging maging handa.

Pero hindi ako makatulog. Paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko yung babae. Ano ba ang dapat kong gawin? Nag-search ako sa internet, "signs na niloloko ka ng boyfriend mo." Ang dami palang signs! Nagsimula na akong mag-overthink. Bakit ba ganito? Bakit ba hindi ako makatulog? Siguro, nag-aalala lang ako. Pero bakit parang may mali?  Nakita ko yung mga signs na:  lagi siyang busy,  hindi na siya masyadong sweet,  tinatago niya yung phone niya…  Lahat ng nabasa ko, parang totoo sa amin!  Naiiyak na ako.

Napabuntong-hininga ako. Kailangan kong magtiwala kay Adriane. Pero… ano kaya ang totoo?