Depresyonun ücra köşelerinde mesken tuttum.
Elimdeki sigaranın külü uzamıştı;
Çenemdeki sakal,
Bakışlarıma kene gibi yapışan öfke,
Nefret ve pişmanlık,
Çaresizlik ve tahammülsüzlüğüm gibi.
Her şey en başta zordu.
Dışarıda yürüyüş yapma isteğimi kaybettim önce,
Kendimi açıklamaya dair motivasyonumu,
İnsanlara olan saygımı,
Kaygılarımı, kasıntılıklarımı ve maskem eridi ardından.
Bu yüz var olan kişiliğim.
Ortamı bozduğum için özür dilemiyorum.
Kendime döndüğüm her köşe başında yine kendimle karşılaştım.
El bile sıkışmadan geçip gittim yanımdan,
Bir zamanlar bir çocuğa ait olan o elleri kirletmeye lüzum yok.
Onu da mutlu etmenin kolay olmadığını anladım.
Yine de kanmadım boş vaatlere,
Bir noktada bu labirenti sonlandıracaktım.
Ardından sokaktaki insanların bir yabancı olduğunu gördüm.
Bir toplum değildik; bir mıknatısın eşit kutuplarıydı var olan.
Beni de bir köşeye ittiler,
Düştüm,
Düştüğüm yerde de kaldım.
Sorun değil.
