မဒိန်းဆန်ဆန် ဇာတ်လမ်းလေးပါ
သစ်တောထဲက တဲအိမ်ကလေး
အချိန်ကား ညနေစောင်းနေ၀င်ချိန် ။ တစ်နေ့တာလုံး အလင်းပေးခဲ့သော နေမင်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း
အားနည်းမှေးဖျော့လာ၍ ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေ၏ ။ ထိုအချိန်တွင် သစ်တောထဲ၌ ညည့်ငှက်တွန်သံမှ
တစ်ပါး အခြားအသံမရှိ ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏ ။ တောခေါင်းကြီး၏ တဲရှေ့ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌အင်္ကျီ
လက်ပြတ်နှင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထင်းခွေနေသည် ။ ထိုမိန်းကလေးသည် သစ်တောကြီးမှ ပေါက်
ဖွားလာသော မိန်းကလေးနှင့်လွန်စွာတူ၏ ။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာ သေးသွယ်သော်လည်းအရပ်
မြင့်၍ ကျစ်လစ်တောင့်တင်း၏ ။ အသားညို၏ ။ သူမအမည်မှာ မြနှင်းဖြစ်သည် ။
ထိုစဉ် တဲအတွင်းမှ ခေါ်သံကြားရသည် ။
" ဒီညတော့ ငါတို့သားအမိနှစ်ယောက်တည်းပဲ သမီးရေ မိုးချုပ်တော့မယ် မြန်မြန်အိမ်ထဲ ၀င်ပါကွယ် ။
မှောင်လာရင် သားရဲတိရစ္ဆာန်တွေ ရန်လည်းကြောက်ရ ၊ တောပုန်းဓားပြတွေလည်းကြောက်ရ ၊ ဂျပန်
စစ်သားတွေလည်းကြောက်ရနဲ့ "
မြနှင်းသည် ပေါက်ခြမ်းတစ်ခုကို အားရှိပါးရှိ ခွဲနေသည် ။ ထင်းခွဲရန် လက်ကိုမြောက်တင်လိုက်တိုင်း သူမရင်အစုံမှာကြွတက်လာ၏ ။ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားလိမ်းထားသော သူမမျက်နှာတွင် ချွေးစက်ကလေးများ
စို့နေ၏။
" အမေရယ် ထင်းခွဲလို့ပြီးပါတော့မယ် ၊ စိတ်မပူပါနှင့် မမှောင်သေးပါဘူး ၊ သမီးလာခဲ့ပါ့မယ် "
မြနှင်းသည် ထင်းပေါက်စများကို တဲအိမ်အတွင်းပွေ့ယူလာပြီး မီးဖိုအနား၌ ပုံလေသည် ။ ထိုနောက် ၀က်သစ်ချသားဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော တဲတံခါးမကြီးကို ပိတ်လေ၏ ။ ထိုပြင် အတွင်းမှ မင်းတုပ်ပါချလိုက်၏ ။
တဲအိမ်အတွင်းတွင် အသက်ငါးဆယ်ကျော်ခန့်ရှိသော မိန်းမကြီးတစ်ယောက် အပ်ချုပ်နေ၏ ။ သူမအမည်မှာ
ဒေါ်မြမေဖြစ်၏ ။
" ညည်းအဖေမရှိတုန်း ငါ အင်မတန်စိုးရိမ်တယ် ။ ဒို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အားငယ်တယ်
သမီးရယ် ၊ ခေတ်ကာလကလည်း မကောင်းဘူးမဟုတ်လား "
မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး ဖက်ဆစ်ဂျပန်တွေကို ပြန်လည် တွန်းလှန်နေသော အချိန်ကာလဖြစ်သည် ။
တစ်နိုင်ငံလုံး တိုက်ပွဲတွေဖြစ်ပွားပြီး တောပုန်းဓားပြတွေလည်း သောင်းကျန်းလွန်းလှသည် ။ ထိုအချိန်
အတွင်း မြနှင်းတို့မိသားစုမှာ လုံခြုံရာမြို့သို့ တက်မပြေးဘဲ မိမိတို့နေထိုင်ရာ သစ်တောထဲက တဲအိမ်လေးကို
မစွန့်ခွာဘဲနေထိုင်ခဲ့ကြသည် ။ စင်စစ် မြနှင်းတို့ တဲအိမ်လေးနှင့် အနီးဆုံးဒေသတွင် မင်းတပ်မြို့ ရှိသည် ။
မြနှင်း၏ဖခင် ဦးသောင်းသည် စားနပ်ရိက္ခာအတွက် တစ်လလျှင်နှစ်ကြိမ် မင်းတပ်မြို့သို့တက်၍ယူလေ့ရှိသည်။
ယခုလည်း ဦးသောင်းတစ်ယောက် စားနပ်ရိက္ခာ၀ယ်ယူရန် မင်းတပ်မြို့သို့တက်သွားလေ၏ ။ မြို့သို့မတက်မီ အိမ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သော မယားနှင့်သမီးကို ညနေစောင်းမှောင်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် တဲတံခါးကို လုံအောင်
ပိတ်ရန်မှာကြားခဲ့သည်။
မိန်းမနှစ်ဦးအနက် သမီးဖြစ်သူ မြနှင်းမှာ ဘာကိုမှ မကြောက်တတ်သော်လည်း အမေဖြစ်သူဒေါ်မြမေမှာ
အစဉ်သဖြင့် တုန်လှုပ်နေ၏ ။ အထူးသဖြင့် ယနေ့ညနေ၌ ဒေါ်မြမေတစ်ယောက် ခါတိုင်းထက်ပို၍စိုးရိမ်နေဟန်
ရှိသည်။ထိုကြောင့် သမီးဖြစ်သူအားလှည့်၍
" ညည်းအဖေ ဘယ်အချိန် အိမ်ပြန်လာမလဲဆိုတာသိရဲ့လားအေ"ဟု မေးလေသည်။
" ၁၁နာရီမထိုးမချင်းတော့ အိမ်ပြန်ရောက်အုံးမှာမဟုတ်ဘူးနဲ့ တူပါတယ် အမေရယ် "
ထိုအချိန်တွင် တဲအရှေ့မှ မထင်မရှား အသံတစ်ခုကြားရသောကြောင့် မြနှင်းတစ်ယောက်တံခါးနားသို့
သွားကာ အသာရပ်၍နားထောင်လေသည် ။ "တောထဲက ခြေသံကြားရတယ် "ဟု သူမ အမေအားတိုးတိုး
လှမ်းပြောလိုက်သည် ။ လန့်ဖျပ်နေသောဒေါ်မြမေသည် အပ်ချုပ်နေရာမှ ရုတ်တရက် ထရပ်၍ "ဘုရားရေ ၊ ဒုက္ခပါပဲ ညည်းအဖေလည်းပြန်မရောက်သေးဘူး" ဟု တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြင့် ဆိုလေ၏။
စကားမဆုံးမီ တံခါးကို ပြင်းထန်စွာခေါက်သော အသံကြားရလေသည် ။ မိန်းမသား နှစ်ဦးကားဘာမှ
အသံပြန်မပြုချေ ။နှုတ်ဆိတ်နေကြ၏ ။ ထိုအခါ အပြင်မှ တစ်ယောက်သောသူက ချိုသာသောအသံဖြင့်
"အိမ်ရှင်တို့ ကျေးဇူးပြု၍ တံခါးဖြင့်ပါအုံး ကျွန်တော်တို့ လူကောင်းတွေပါခင်ဗျာ " ဟု အော်ပြောလေ၏ ။
ဗမာစကားသံကြားရသောကြောင့် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာရသွား၏ ။ ဒီအတိုင်းဆို ဂျပန်စစ်သား
တွေမဖြစ်နိုင်ဘူး ။ သို့သော် တံခါးကို ဖွင့်သင့်မဖွင့်သင့် စဉ်းစား ချင့်ချိန်နေ၏ ။ မြနှင်းတစ်ယောက် နံရံပေါ်တွင်
ချိတ်ဆွဲထားသော ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကို သွားရောက်ဖြုတ်ယူလေ၏ ။ ထိုနောက် "အပြင်က ဘယ်သူတွေလဲ
တော် " ဟု အော်မေးလေ၏ ။
အပြင်မှအသံတစ်ခုက " ကျွန်တော်တို့ မြို့ကလာတဲ့မြန်မာမျိုးချစ် တော်လှန်ရေးတပ်မတော်က တပ်စိတ်တစ်စိတ်ပါ ခင်ဗျာ" ဟု ပြန်ဖြေလေ၏ ။
"ရှင်တို့ ဘာလိုချင်လို့လဲ"
"ကျွန်တော်တို့ မင်းတပ်မြို့ကို သွားမလို့ပါ ၊ တောထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတာမနက်ကတည်းကဘာမှမစား
ခဲ့ရဘူး ၊ ကျွန်တော့် လူတွေလည်း ဘာမှမစားရသေးဘူး ၊ အစားအစာ မပေးရင်တောင် မင်းတပ်မြို့ကို
ဘယ်လမ်းက သွားရမလဲဆိုတာ လမ်းပြပေးပါခင်ဗျာ"
မြနှင်းတစ်ယောက် ထိုလူ၏စကားအားယုံကြည်သွားလေ၏။ထိုကြောင့် လမ်းပြပေးရန်ငှက်ကြီးတောင်ဓါး
အားဆုပ်ကိုင်၍ တံခါးမှ မင်းတုပ်ကိုဖြုတ်လေ၏ ။ ထိုနောက် လေးလံသော တံခါးမကြီးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ချိန်
တွင် မြနှင်းတစ်ယောက် အံ့သြမှင်တက်သွားလေ၏ ။ သူ မနှုတ်ခမ်း၀ကို ခြောက်လုံပြူးသေနတ်ပြောင်းဝြဖင့်
အတေ့ခံရသောကြောင့်ပင် ။ ထိုနောက် ၄င်းခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ကိုင်ထားသော အရပ်မြင့်မြင့်
၊နှာတံကောက်ကောက် ၊နှုတ်ခမ်းမွှေးဗရပွနှင့် စုတ်ချွန်းချွန်းလူတစ်ယောက်ကို တွေ့ရလေသည် ။ ထိုသူမှာ
ဂျပန်စကားပြန် အောင်ဒင်ဖြစ်သည် ။ အောင်ဒင်၏ အနောက်တွင် အရပ်ပုကွကွနှင့် လူလေးယောက်ခန့်ကို
တွေ့ရလေ၏ ။ ထိုလူလေးယောက်တွင် သုံးယောက်မှာ အသက်ငယ်ပုံ ရသော်လည်း ကျန်တစ်ယောက်မှာ
နှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားနဲ့အသက်ကြီးပုံရ၏ ။ ထိုသူကားကာနယ်ဆူတိုဖြစ်သည်။
" ဒီမှာ သူငယ်မ ၊ မင်းလက်ထဲကဓါးကို ချလိုက် ။ မင်းလိမ္မာရင် အသက်ချမ်းသာပေးမယ်"ဟု
အောင်ဒင်တစ်ယောက် မြနှင်းအား ဟောက်လိုက်၏ ။ ထိုနောက်မြနှင်းတို့ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကို ၄င်းတို့ပါလာသော လက်ထိပ်ဖြင့် လက်ပြန်ခတ်၍ တဲတံခါးမကြီးကို ဟန်မပျက်ပြန်ပိတ်လိုက်၏ ။
မြနှင်းတို့သားအမိကို မီးဖိုချောင်ထဲ ဖမ်းခေါ်သွားကာ ဒူးထောက်နေရန် အမိန့်ပေးလေ၏။ ကာနယ်ဆူတို
နှင့် ဂျပန်စစ်သား သုံးကောင်မှာ မီးဖိုချောင်ထဲရှိ ထမင်းစား စားပွဲပတ်လည်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍နေရာ
ယူလိုက်ကြ၏ ။ ထိုနောက် အောင်ဒင်သည် ကြောင်အိမ်ထဲမှ ထမင်းအိုး၊ဟင်းအိုးများ၊စားစရာသောက်စရာများ ယူလာ၏ ။ အောင်ဒင်နှင့် ဂျပန်လေးကောင်မှာ ဆာလွန်းသဖြင့် သွားရည်တမြားမြားနှင့် အငမ်းမရ စားသောက်
ကြ၏ ။ မြနှင်းတို့သားအမိနှစ်ယောက်မှာ ကြောက်ကြောက်ရွှံ့ရွှံ့ဖြင့် ဒူးထောက်နေကြသည် ။ စကားတစ်လုံးမှ
မဆိုနိုင်ဘဲ ဖခင်ကြီးအိမ်ပြန်လာရန်သာ နှုတ်ဆိတ်ဆုတောင်းနေကြသည် ။
ထမင်း၀သွားသော ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်မှာ မြနှင်းအား ထိုင်ကြည့်၍ ဂျပန်စကားဖြင့် ပွစိပွစိပြောကာ ရယ်မောနေကြသည် ။ ထိုနောက် ကာနယ်ဆူတိုအား ဂျပန်စကားဖြင့် မြနှင်းအားလိုးခွင့်ပေးရန် တောင်းဆို
လေ၏ ။ ကာနယ်ဆူတိုက ခွင့်ပြုလိုက်သောအခါ ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်မှာ ထိုင်နေရာမှထလာ၍မြနှင်းထံ
လျှောက်လာ၏ ။ ဂျပန်တစ်ကောင်၏ လက်တစ်ဖက်သည် မြနှင်း၏ ညာဘက်ရင်အုံကို လာကိုင်၏။ထိုနောက်
အပျိုမလေး၏တောင့်တင်းသောရင်အစုံကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ်ကိုင်လေ၏။
" ရှင်တို့ မယုတ်မာကြနဲ့နော် "
မြနှင်းတစ်ယောက်အော်ဟစ်ရုံသာ တတ်နိုင်၏ ။ ထိုဂျပန်ငပုသည်၄င်း၏ အနောက်မှဂျပန်နှစ်ကောင်အား
ဂျပန်စကားဖြင့် မြနှင်း၏ ရင်အစုံမှာ မည်မျှတောင့်တင်းကြောင်း ရယ်မော၍ပြောလေ၏ ။ ထိုနောက် ၄င်း၏
ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်၍ ကာကီရောင်ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်၏ ။ အဖြူရောင် ညစ်နွမ်းနွမ်း အတွင်းခံအောက်၌ ဖောင်းထနေသော အရာတစ်ခု ။ ထိုနောက် အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အရှည် ၅လက်မ
ခန့်ရှိသော ဒစ်ဖုံးနေသည့် ယောက်ျားအင်္ဂါတစ်ခုကို မြနှင်းတစ်ယောက် မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ရလေ၏ ။
ထိုနောက် ဘယ်ဘက်လက်က ဒစ်ဖျားကို ဆွဲလှန်၍ ညာဘက်လက်က မြနှင်း၏ ပါးစပ်ပွင့်အောင် ညှစ်ကာ
လီးကို အတင်းထိုးထည့်လေ၏ ။ မြနှင်း အတင်းရုန်းကန်လေ၏ ။ ဂျပန်ဂျပု၏ လက်ဝါးတစ်ဖက်သည် မြနှင်း၏
ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ကျလာ၏ ။ မြနှင်း၏ ပါးပြင်မှာ နီရဲကျိန်းစပ် သွားလေ၏ ။ ရုန်းကန်လေ
အသားနာလေဖြစ်မှာကြောင့် မြနှင်းတစ်ယောက်ပါးစပ်ကို အသာအယာဟ၍ ျငြိမ်ခံနေရုံသာ ရှိတော့၏။
ဂျပန်ဂျပုသည် လီးအစုပ်ခံရင်း မြနှင်း၏ ရင်အစုံကို ဖျစ်ညှစ်ကစားနေ၏ ။ ထိုနောက်မြနှင်း၏ အင်္ကျီလက်ပြတ်
လေးကို ဆွဲဖြဲလိုက်၏ ။ အဖြူရောင် ဘယာစီယာအောက်မှ အပျိုမလေး၏ ရင်သားများမှာ တင်းထွက်နေ၏ ။
အချိန်မဆိုင်းဘဲ ဘယာစီယာကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်၏ ။ မြနှင်းတစ်ယောက် အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားလေ
ရာ မြင်တွေ့ရသူ ဂျပန်ဂျပုများမှာ လီးပိုတောင်လာကြသည် ။ အနောက်မှ ဂျပန်ဂျပုနှစ်ကောင်မှာ ဘောင်းဘီ
ချွတ်၍ ဂွင်းတိုက်နေကြသည် ။ ထိုနောက် ဂျပန်ဂျပုနှစ်ကောင်ထဲမှ တစ်ကောင်က မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့
သွားကာ မြနှင်း၏ ထဘီကို အတင်းဆွဲချွတ်လေသည် ။ ထိုနောက် အတွင်းခံကိုပါချွတ်ယူ၍ နမ်းရှုံ့လေ၏ ။
မြနှင်းမှာ ရွေးစရာ လမ်းမရှိတော့သဖြင့် အလိုက်သင့်ပင် ဖင်ကုန်း၍ ငြိမ်ခံနေရ၏ ။ မြနှင်း၏ အင်္ဂါ၀ကို တစ်စုံ
တစ်ခုဖြင့် အတေ့ခံလိုက်ရသည် ။ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးသည် မြနှင်း၏
အပျိုစင်အဖုတ်ထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာ၏ ။ ဂျပန်ဂျပု၏ လီးသည် မြနှင်း၏ အပျိုစင်မှေးပါးကို ထိုးဖောက်
ဝင်ရောက်လာသောအခါ မြနှင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်များပင် စို့လာ၏ ။ သို့သော် ပါးစပ်မှာလီးစုပ်နေ ရသော
ကြောင့် အော်သံကား မထွက်လာ ။ ၄င်း၏ လီးတစ်ချောင်းလုံး မြနှင်း အဖုတ်ထဲ ဝင်သောအခါ အသားကုန်
ဆောင့်၍ လိုးလေ၏ ။ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အားကုန်ဆောင့်၍ လိုးပြီးနောက် မြနှင်း၏သားအိမ်ထဲသို့ ပူနွေးနွေး
အရည်များ ပန်းထည့်ကာ ငြိမ်ကျသွားလေ၏ ။ ထိုနောက် ၄င်း၏လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ ပင်ပန်းနွမ်း
လျစွာ ထသွားလေ၏ ။ မြနှင်း၏ အဖုတ်ထဲမှ အဖြူရောင်အရည်များ တစိမ့်စိမ့် စီးကျလာ၏ ။ လီးစုပ်ခံနေသော
ဂျပန်ဂျပုလည်း ၄င်း၏ လီးကိုမြနှင်း၏ ပါးစပ်မှဆွဲထုတ်ကာ မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့ ဝင်သွားပြန်၏ ။ ထိုအခါ
ကျန်နေသော ဂျပန်စစ်သားသည် ၄င်း၏ လီးကို မြနှင်းပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လာထိုးထည့်ပြန်၏ ။ ဂျပန် ဂျပု
သုံးကောင်မှာ မြနှင်းကိုတစ်ယောက်တစ်လှည့် ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေကြသော်လည်း ဒေါ်မြမေကိုမူ
အသက်ကြီးသောကြောင့် စိတ်မဝင်စားသဖြင့် ထိပင်မထိကြ ။
ကာနယ်ဆူတိုနှင့်အောင်ဒင်တို့မှာ မြနှင်းတစ်ယောက် ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံနေရသည်ကို ထမင်း
စား စားပွဲတွင် ဇိမ်ဖြင့် ထိုင်ကြည့်နေကြ၏ ။ ကာနယ်ဆူတိုမှာ ထိုကိစ္စမျိုးတွင် အတွေ့အကြုံ များလှသဖြင့်
သိပ်အလျင်မလို ။ အသက်အရွယ် ကြောင့်ပင် လီးတောင်ရန် အချိန်တော်တော်ယူရလေသည် ။ထိုကြောင့်
စိတ်ကြွလာစေရန် သူ၏ တပ်သားများကို အရင်ပေးလိုးကာ ဇိမ်ဖြင့် ထိုင်ကြည့်လေ့ရှိသည် ။ အောင်ဒင်
တစ်ယောက် မြနှင်း အလိုးခံနေရသည်ကို ကြည့်နေရင်း ၄င်း၏ လိင်တံမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှထိန်းမရ
အောင် ရုန်းကန်ထကြွနေ၏ ။ ဂျပန်သုံးကောင်မှာ မြနှင်းကို အားရအောင်လိုးနေသဖြင့် စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး
စောင့်ဆိုင်းနေရ၏ ။
"ဒီဂျပုတွေကလည်း အခုချိန်ထိ လိုးလို့မပြီးသေးဘူးကွာ ၊ လီးသေးသလောက် တော်တော်
စောက်ကြောရှည်တယ် " ဟု စိတ်ထဲမှ ငြီးတွားလေ၏ ။ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့်
ဒေါ်မြမေကို အရင်လိုးရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်၍ ကာနယ်ဆူတိုထံ ခွင့်တောင်းလိုက်၏ ။ ကာနယ်ဆူတိုက ခွင့်ပြုလိုက်သောအခါ အောင်ဒင်တစ်ယောက် ထိုင်ရာမှထကာ ဘောင်းဘီချွတ်ချလိုက်၏ ။ ထိုနောက် လီးတန်းလန်းဖြင့် ဒေါ်မြမေထံ လျှောက်သွားလေ၏ ။ အောင်ဒင်၏ လီးမှာ အရှည်ခြောက်လက်မခွဲခန့်ရှိ၍ ဂျပန်စစ်သားများလီးထက်ပိုမဲ၍ပိုကြီးလေ၏ ။ အောင်ဒင်သည် လက်တစ်ဖက်က ၄င်း၏ လီးကိုကိုင်ကာ
ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်မြမေ၏ ခေါင်းကို ဆွဲယူ၍ လီးစုတ်ရန် အမိန့်ပေးလေ၏ ။ဒေါ်မြမေမှာ ယောကျာ်းနှင့်
ကာမစပ်ယှက်ဖူးသော်လည်း လီးတစ်ခါမှ မစုတ်ဖူးသဖြင့် ပါးစပ်ဟပေးရုံသာ တတ်နိုင်၏ ။ အောင်ဒင်သည်
ဒေါ်မြမေ၏ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ၄င်း၏ လီးကို လည်ချောင်းထဲထိ ရောက်အောင် အတင်းထိုးထည့်လေ၏ ။
ထိုအချိန်တွင် မြနှင်းကို လိုးနေသော ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်စလုံး အားကုန်၍ လိုးခန်းရပ်ကာ မီးဖိုချောင်ထဲမှ
ထွက်သွားလေသည် ။ ထိုအခါ ကာနယ်ဆူတိုသည် ထိုင်နေရာမှ ထလာကာ မြနှင်းထံ လျှောက်လာ၏ ။
ထိုနောက် ၄င်း၏ဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်၏ ။ ကာနယ်ဆူတို၏ လီးမှာရှေ့က ဂျပန်စစ်သား
သုံးကောင်ထက် အနည်းငယ် ပိုတိုသော်လည်း ပိုတုတ်လေသည်။
