karanlık sokakta ilerliyordum aslında ne kadarda yalnızdım karanlık beni içine çekmeyi başarıyordu yavaş yavaş denizin dibine batıyordum fakat korkmamalıydım denize girmek isteyen bendim. Yağmur yağmaya başlamıştı aslında sevmemem gerekirken şu berbat yağmuru bile seviyordum lanet yağmurdan sonra oluşan fırtınada kaybetmiştim ben kendimi canımı ailemi ne kadarda acınasıydı ama bana acımamalılar . Gözlerimi kapattım ruhum bana yol göstermek istercesine beynime hükmedip ona yön veriyordu aslında mucizeydim o yok olmuş berbat arabadan sağ çıktım ama hergün şansızın önde gideni olduğumu düşünüyordum tek sığınağım canım Ece ve Arastı onlarda olmasa ne yapardım bilmiyordum gözlerim kapalı olduğu için arada taşlara takılıyordum gözlerimin üstünde azıcık ışık süzmesi hissettim ama yürümeye devam ettim taki tiz bir lastik sesini duyana kadar
