Fate

PROLOGUE

Sylvie Flair Point Of View.

Having a mental illness is not easy why?. because there are times when you just think that you just wish you hadn't lived because of judgmental people and your parents who are constantly pressuring you. But thanks to my bestfreind cause we both went through that and most of all I thank the lord because all the sins we have committed he never leave us alone.

By the way, I am Sylvie Flair Madison a prosecutor and i'm 29 years old and this is my story.

****

"Mommy tulong! Huhu" may narinig akong batang umiiyak na parang humihingi ng tulong kaya naman agad kong hinanap kong saan nag mula ang iyak na yun.

Parang may kung ano akong naramdaman dahilan para tumayo lahat ng balahibo ko.

Palakas ng palakas ang hagulgul ng bata nalaman kong nasa isang kwarto siya kaya naman hindi ako nag dalawang isip na buksan yun.

Pag bukas ko ng pinto ay nagulat ako sa nakita ko dahil nakita ko ang sarili kong binubog bog ng aking tiyohin.

Wala akong magawa kong hindi mapaupo at umiyak ng umiyak sa takot tiningnan ko sa mata yung bata kitang kita ko sa mata niya ang takot na nararamdaman niya at parang nag sasabi na iligtas ko siya pero wala akong magawa dahil sa sobrang takot.

"Mommy tulong!" Walang tigil siya sa pag sigaw ng tulong kahit na nang hihina na siya.

Nagulat ako ng biglang nag bukas ang isang punti at pumasok don ang dalawang babae para tulongan yung bata.

Pero ng makita ko ang mga mukha nila ay bigla akong nanghina at humagulgul ng iyak.

"Flair gising! Flair!"

May narinig akong boses dahilan para magising ako.

Masamang panaginip lng pala.

"Okay ka lng ba!?" Nag aalalang tanong ni Yva sakin atsaka binigay yung baso na may lamang tubig.

"Oum. Thank you" agad ko naman ininom yung tubig na binigay niya para kasi akong nauhaw.

"Ano bang napaginipan mo at naririnig kita mula sa kwarto ko sigaw ng sigaw ng tulong?" Nag aalalang tanong ni Yva.

"I don't know but this past few months lagi ko na lng napapaginipan yung mga nangyari sakin nong bata pako akala ko nakamove on nako don pero hindi pa pala I'm still traumatized on what he did to me. Ayaw kona bumalik at makita siya hindi kona kasi alam kong ano gagawin ko once na makita ko siya." Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako at naramdaman kong parang nanginginig ang buong katawan ko.

Kaya naman agad akong niyakap ni Yva at pinakalma hanggang sa makatulog ako.

To be continue....