Dışarıda bir yerlerdesin, soğuktan üşümüş ellerini ceketinin cebine tıkıştırıyorsun.
Durakta bekliyorsun; önünden insanlar geçiyor, kaldırımlara ayak izleri kazınıyor.
Gözün yolda.
Otobüs her an gelebilir ve seni eve götürebilir...
Gökyüzünü önüne seren pencerenin kenarında oturup içeceğin kahvenin dumanı burnunda.
O his, o tanıklık, o huzur çok yakında.
Otobüs gelmiyor.
Ne zaman gelecek, bilmiyorum.
Bekliyorsun.
Kaldırımda beklemekten ayak izin çıkmış.
Seni bir gece olsun kucaklamayan bu dünya, bir gün gelir diye beklediğin otobüsü de sabahlarınla birlikte yakıp yıkmış.
Artık biliyorsun.
Otobüs gelmeyecek.
Bekliyorsun.
Belki gelir diye.
Onun Şeytanları
