Η σιωπή που δεν είχε όνομα | one shot ✓
Table of contents

    YOU ARE READING

    Η σιωπή που δεν είχε όνομα | one shot ✓

    Short Story

    Η ώρα ήταν περασμένη όταν τηλεφώνησες. Εγώ το ήξερα επειδή κοιτούσα το ρολόι ελπίζοντας να μην μου τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά. ©2022 All rights reserved |Γκαμπριέλα Α.| medicina-

    #greek #short

    one shot

    114 25 81 
                                        
    
                                              
    Η ώρα ήταν περασμένη όταν τηλεφώνησες. Εγώ το ήξερα επειδή κοιτούσα το ρολόι ελπίζοντας να μην μου τηλεφωνήσεις ποτέ ξανά.
    Όταν πάτησα το πράσινο κουμπάκι και η σιωπή σου απλώθηκε στο δωμάτιό μου, είχα την ανάγκη να κλάψω. Δεν ήταν ο ήχος αυτός που πόνεσε, δεν υπήρχε θόρυβος δικός σου που να με πλήγωνε, όχι περισσότερο από όσο με αγαπούσε. 
    Με έβρισες, πρώτο πράγμα. Και μετά συνέχισες να μην μου μιλάς. Λες και η σιωπή δεν ήταν ήδη αυτή που με κυνηγούσε. Αλλά καλύτερα ο ήχος που σιγόβραζε στην ατμόσφαιρα απελπισίας παρά η φωνή η κλαμμένη -η δικιά μου- να σου λέει αυτά που δεν ήθελες να ακούσεις.
    Αλλά μίλησα πρώτη και για αυτό με σιχάθηκες. 
    «Θα ήθελα να ξέρεις...»
    «Μην μου μιλάς αν είναι να το κάνεις κλαίγοντας.»
    «Θα περάσει ώρα για να σταματήσω.»
    «Προτιμώ να σε ακούω να κλαις παρά να λες τόσα πράγματα για τον εαυτό σου και να περιμένεις να μην αντιδράσω.»
    Ω Μάρκο, ψιθύρισα κλαίγοντας. Ελπίζοντας να μην το άκουγες. 
    «Δεν σε καταλαβαίνω απλά.» αγανακτείς στο τηλέφωνο. Δεν σου απαντώ και εσύ με προλαβαίνεις. «Νιώθω πως δεν σε έχω ακούσει μια φορά να λες κάτι καλό για τον εαυτό σου.»
    «Ίσως γιατί δεν βρίσκω.» Γελάς μα ξέρω ότι δεν το βρίσκεις αστείο.
    «Εγώ πως γίνεται να βρίσκω τόσα;»
    Η ερώτηση πλανιέται απαρηγόρητη, έτοιμη να σπάσει σε κομμάτια ανασφάλειας. Μακάρι να έπαιρνα τις λέξεις και απλά να τις έκανα δικιές μου, μια μορφή αλήθειας που πολύ θα ήθελα να υιοθετήσω.
    «Ειλικρινά δεν ξέρω.»
    «Η επιμονή σου με κουράζει. Και όχι επειδή θέλω να δεχτείς κάθε καλή κουβέντα χωρίς μάχη αλλά επειδή νιώθω πως η κάθε συζήτηση σε φθείρει.» παίρνει ανάσα «Το ξέρεις πως σε αγαπώ, έτσι;»
    «Ναι...»
    «Μερικές φορές νιώθω πως την αγάπη μου είτε την ασφισβητείς, είτε την έχεις ως ασπίδα.»
    «Ασπίδα από τι;»
    «Ασπίδα από τον εαυτό σου.»
    Κρατάω την ανάσα μου, αλλάζω χέρι στο τηλέφωνο. «Με συγχωρείς...»
    «Γιατί κλαις;»
    «Γιατί με πονάς.»
    Μου το κλείνεις το τηλέφωνο. Κάνω ένα κύκλο το τραπέζι και απαντάω την εισερχόμενη κλήση σου.
    Η σιωπή που δεν είχε όνομα | one shot ✓Where stories live. Discover now