შმიდტ ჰედსენის მოჩვენება

თავი 2

შვიდი საათი შესრულდა. ბაკა მეტროს წინ დაღვრემილი იყურებოდა რადგან ბალუ არ დახვდა. ბრაზმა მისი მთელი სხეული აიტანა, ტელეფონი ამოიღო, თავი დაიწყნარა და ბალუს დაურეკა:
-სად ხარ შეჩემა
-ბიჭოო მოვალ მალე
-რომელი საათია, როსღა ჩავალთ
-ბიჭოო ხო არ მაცადა ტვალეტში ყოფნა ამჩემისგადანგრეულმა- ამის გაგონებაზე ბაკა გადაბჟიდა და მერე უთხრა -გეთქვა თავიდანვე
-მოკლედ 5 წუთი მაცა.
ბაკასთვის ეს ხუთი წუთი ნახევარ საათად გაიწელა და მართალიც  იყო, ბალუმ მართლა ნახევარი საათი მოანდომა. როდესაც ბალუმ საბოლოოდ  მიაღწია დანიშნულების ადგილს უემოციო გამომეტყველების ბაკა და მის ხელა ჩემოდანი დაინახა და სიცილი აუტყდა.
-რა გაცინებს
-რა იყო ბაკა ომში რო არ მივდივართ, ეს რაა რამხელა ჩემოდანია
-ნახევარი საათი გელოდე, რა იყო ჩემი, ჩავარდი მაგ ტვალეტში?
-ბიჭო პურზე ჩამიშვეს
-დილის შვიდზე? მეკაიფები?
-ბიჭოო ერთი მაღაზია  არის ღია ხოლმე
-მიშო ჩასულიყო
-მიშოს ეძინა
-ბიჭოო, ამას ხო მიზეზები არ ელევა რაა
    ბიჭეჭმა ერთად ამოიქვნეშეს მეტროში ჩავკიდნენ და ოკრიბასკენ გასწიეს. გზაში აზრების მორიგი გაცვლა გამოცვლა მოხდა სანამ მატარებელი დანიშნულების ადგილას მივიდა ბიჭებმა მეტრო სადგურიდან ფეხით განაგრძეს. სადგურში მისვლისას ბილეთები იყიდეს რაზეც ბაკამ წაიწუწუნა -30 ლ რა იყო გვყვლიფავენ- და მარშრუტკის ძებნა დაიყეს. იქვე მარშუტკა იდგა სადაც თბილისი-ბათუმი ეწერა.
-ძია კაცო ჩაქვს გაივლით – იკითხა ბაკამ რაზეც მძღოლს გაეცინა და მეგობარს გადაულაპარაკა – ნოდარა, შეხედე ამათ, ჰაჰ, ბიძია მისმინე შენ, ჩაქვი  თუ არ გაიარე ისე როგორ ჩახვალ ბათუმში, ჰაჰ, სასწაული პირდაპირ
-რო არ ვიცით იმიტომ ვიკითხეთ თორე ხო არაფერს – ბალუმ გაირკვირვა და ხელების ქნევა დაიწყო მხრების ჩეჩვასთან ერთად
-ხოდა რო არ იცოდით იმიტომ გითხარით, ახლა ადით და 10 წუთში გავდივართ – ბაკამ და ბალუმ ერთმანეთს შეხედეს, მხრები აიჩეჩეს და მანქანაში ავიდნენ.
-ბალუ ფანჯარასთან დავჯდები რა თორე მე თუ ფანჯარა არ გავაღე მოვკვდები რწყევით, 5 საათი უმაგისოდ რა გამაძლებინებს – რაზეც ბალუმ თავის დაქნევით თანხმობა განახცადა.
    მარშუტკა დათქმულ დროს გავიდა საგდურიდან, ქალაქში ცოტა შეყოვნდნენ რადგან დიდ საცობში მოჰყვნენ, რადგან ბიჭები მძღოლის უკან ისხდნენ მძხოლის საფირმო გინების მოსმენა მოუწიათ. თბილისის დატოვების შემდენ გზა უსასრულოდ გაიწელა. ბალუს კარგად არ სძინებია ასე რომ გადაეწყვიტა მანქანაში დაეძინა, ცოტა ხანი ბაკა ტელეფონში იქექებოდა შემდეგ ესეც მოსწყინდა და უსასრულო გზის ყურებას მიეცა, 4 საათიანი მგზავრობის შემდეგ მიაღწიეს დანიშნულების ადგილს.
-ა ბიჭებო მოვედიით აგერ გაგიჩერებთ და ჩაბრძანდით – თქვა მძროლმა.
-ბალუ, ფსს, გიოო, გაიღვიძეეე
-უუჰჰ, კაი იყო ძილი
-ვიცი, მომიტევეთ რო ეს თქვენი სათუთი ძილი დაგიფრთხეთ მარა ჩავდივართ
-მართლა კაცოო?
-ხოო, სადაცაა გააჩერებს უკვე.
    მალევე მარშუტკა გაჩერდა, ბიჭებმა მადლობა მოიხადეს და კეთილი სურვილები უსურვეს. სოფელში შესვლისას გამლელი გააჩერეს, მათი ვითარება აუხსნეს და იკითხეს ვინმე ხო არ აქირავებს ოთახებსო, რაზეც სოფლის ბოლოში მცხოვრები მოხუც გერმანელი, შმიდტ ჰედსენი მიასწავლა. ბიჭები გახარებულები იყვნენ ბინა იშოვეს.
მოხუცის სახლს რომ მიუახლოვდნენ ჭიკარზე ძლიერად დააკაკუნეს, მოხუცმა მალევე გააღო კარები.
-Hallo(გამარჯობა) – გერმანულად მიესალმა ბაკა რაზეც მოხუცს თვალები გაუნათდა და გერმანულადვე უპასუხა – Hallo.
-wie geht es dir(როგორ ხართ) - უმალვე იკითხა ბაკამ
-Danke, mir geht es gut(მადლობა, კარგად ვარ) – მიუგო მოხუცმა
-ოთახის ქირაობა გვინდა, ბოდიშით მეტი გერმანული არ ვიცი – ნაღვლიანად სთქვა ბაკამ
-არაუშავს შვილო, ეგ არაფერი, კი მაქვს ოთახები, მეორე სართულზე, კაცი 20ლ
- არაა  პრობლემა ბაბუ – უმალ მიუგო ბალუმ
-კარგით ბავშვებო მაშინ, ადით დაისვენეთ, მადლობელი ვარ რო მესტუმრეთ – ამის შემდეგ მოხუცმა შმიდტ ჰედსენმა თბილად გაიღიმა ბიჭები ააცილა და ჰამაკზე წამოწვა.
ბიჭებმაც გაიცინეს, "ეს რა ღვთისნიერი კაცის ხელში მოხვდითო" და ნივთები ამოალაგეს