Het Montessori Lyceum Groningen was rustig en stil in deze donkere avond. Alle lampen en verwarming was uit, nog één kamer was belicht. Het wiskunde lokaal, die gebruikt werd door meester Klaas.
De deur werd dicht gesmeten en met een fiks tempo op slot gedraaid, daar stond hij dan. Alleen hij, en hetgeen waar hij het meest van hield. Zijn lieve calculator. Zachte knopjes en een prachtig lettertype, een zwarte gloed die Klaas elke keer weer opnieuw betoverde. En het lekkere geluidje dat kwam wanneer het goede antwoord berekend was.
Hij streelde de knopjes van de rekenmachine en gaf een zacht kusje op het tedere schermpje, die nauwelijks licht gaf. Hij maakte een diepe zucht en kreunde van plezier. "Wat is 40 gedeeld door 2 baby?" Fluisterde Klaas liefjes tegen zijn schatje. De rekenmachine gaf geen antwoord, en Klaas werd er alleen nog meer opgewonden van. "Daddy negeren he? Ik wist niet dat je vanavond zo stoutjes zou doen." Zei hij terwijl hij de rekenmachine een grote spank gaf. Waarna Klaas kreunde op het geluid van zijn rekenmachine die piepte. "Klein monstertje van me."
Klaas was helemaal in zijn eigen wereldje. Hem, zijn rekenmachine en het hele Montessori lyceum voor zichzelf. Oftewel, dat dacht hij. Op de stille gang konden in de verte voetstappen gehoord worden, die van een andere mede-docent waren. Dennis. Hij liep door de donkere gangen, helemaal alleen. "Shit, ik wist dat ik iets vergeten was, mijn geodriehoek ligt nog in het wiskundelokaal, als ik hem niet heb kan ik thuis geen wiskunde meer doen...". Hij wou er niet aan denken. Wat was er nou beter dan wiskunde? Vreselijk. Alleen de mensen die zijn gevoelens tegenover wiskunde konden begrijpen werden in zijn innerlijke cirkel gelaten. Hij stapte zo snel mogelijk richting het lokaal.
