Doğum ve ölüm tarihleri arsında var olan bir hayatın yorgunluğu benimkisi,
Yaşadığım bir garip yalnızlık hikayesi.
Etrafımdaki yüzlerce insana rağmen yine kendimi yalnız,çaresiz,kıfayetsiz hissediyosam:Bunca sınırlı arasında sınırsız olan'ı özledikçe büyüyor yalnızlığım.Ruhumun vadilerinde gezinen yüzlerce insan dahi unutturmuyor,hesabı yalnız verilen ve verilecek olan imtihanımı;Aksine her bir hikaye ve her bir olay altını çiziyor kaderi yalnızlığımın...
YALNIZLIK,yarım oluşumuzdur.YALNIZLIK,,''yalnızlığın mahsus olduğu varlığa''duyulan özlemdir...Mecburiyettir...Zarurettir...Alnımızda insan olmanın imzasıdır.Yalnızlık şaire 'Ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge./Ne açar kimse kapım bad-ı sabadan gayrı' satırları yazdıran o müstearsız histir.O his ki;kalabalıklarda yaşanan bir tenhalıktır...Tenhalığımız bize güç verebilir,gücümüzü de alabilir.Melankolik hisler içinde arabesk bir yalnızlığı tercih edersek,ruhumuz günden güne zayıflayacaktır.
Ama mezarların neden tek kişilik kazıldığını düşünüp 'yegane' olana inancımız artarsa yalnızlığımız bizi güçlü kılacaktır...
Sevdiklerimiz oldu,sevenlerimiz oldu. Gidenler,dönenler oldu;gidipte dönmeyenler de,
doğanlar,ölenler oldu.Güneş bir görünüp bir kayboldu.Kayan yıldızlar dileklerimize ümit oldu.En büyük hatamız,geçici olana 'her şeyim' demek oldu...
Bir insan,bir eşya,bir mekana 'her şeyim' dediğimizde,onu yitirmekle elimizde 'hiçbir şey' Kalmamış oldu...
Yürek coğrafyamızda yaşanmış onca devasa sevgi dahi hissettirmedi mi bize yalnızlığı?
Bitimsiz ve doyumsuz bir tat aramadık mı savruluşlarda?Kalbimizde dost yoğunluğunu en çok hissettiğimiz anda bile o anın geçici olduğunu bir an olsun çıkardık mı aklımızdan?
'Güzel anlar hiç bitmesin diye fotoğraf karelerine sığınmadık mı?' Günde beş kez yalnızlığımızı itiraf etmedik mi?Avucumuzu açıp Tek olan'a dua ederken,küçüklüğümüzden büyüklüğüne köprüler kurmadık mı?
Düştüğünde 'acımadı ki' diyen çocuklar gibi gizlemek istiyoruz acılarımızı.
Düşlerimiz ipinden kopmuş balonlar gibi kaybolduğunda,bir kez daha anlıyoruz yalnızlık imtihanımızı.
Kalbimizin özgül ağırlığını bir başka kalp taşıyamazken ve ancak gölgemiz kadar var olabilirken,bir başka kalpte nasıl beka bulabiliriz?Ve nasıl anlatabiliriz kendimizi,kendini dahi anlamamışlara?
Bizi anlamayan insanlar arasında bir hayatın ardına düşerken,onlara kızmak,sınırlı oluşlarını yüzlerine vurmakta değil hüner;çaresizliğimizle onların çaresizliklerini birleştirip bir 'çare' bulabilmekte.Hiçbirimizin 'yağmur u'sözcük biçiminde uymuyorken birbirine,hepimizinkinin
uyduğu bir üçüncü yağmuru bulmalı Etrafımızdaki insan yoğunluğuna rağmen,ruhumuzun pergelini 'TEK' olanda sabit tutup insanlar arasında bir 'sınırlı' gibi yaşamalı...
İnsanların bizi anlamadığı anlar olur...Hatta bizi tamamen yanlış anladıkları zamanlar olur...
