Saçlarını kestireli neredeyse bir hafta olmuştu. Omuzlarından dirseklerine kadar uzanan koyu kahve kıvırcık saçları, ibibik kuşları gibi çenesine kadar toparlanmıştı. Bu kadar rahatsız hissetmesine karşın, bugün kıyafetleri onu bu güvensiz duruştan bir nebze olsun kurtarıyordu; yani en azından iç sesi sürekli bunun altını çiziyordu kendisine. Bırak adım atmayı, üzerinde bile durmakta zorlandığı siyah topuklu ayakkabıları resmen adım atmaktan bile vazgeçmiş uzun bacaklarını sürüklüyordu. Kendi kendine söylenmeye çoktan başlamıştı bile, yüzündeki memnuniyetsiz ifadeyle:
" Tam da sırasıydı misafir karşılamanın! İki kat aşağı inecekler altı üstü, illaki seremoni lazım illaki!..."
36. Kattan aşağı inerken, tam tabiriyle alabora olmuş boktan hayatını ufak da olsa gözden geçirmeye başlamıştı: "ne iyi ki?"diye düşündü. Her mutsuzluğunda, kendine acımasızca yüklenmeyi adet edinmişti bilmeyerek. Saatler boyu çalışarak yok kadar az az kadar hiç maaşı, hayatının her noktasında önüne koskoca bir duvar misali dikiliveriyordu. Bıkmıştı! Çok net ve kısa bir fiil işte: "bıkmak" 36 kat hiç bu kadar uzun gelmemişti bünyesine, bitmek bilmiyor, her katta durup açılan kapanan kapıya gözlerini dikip kilitleniyordu adeta.
Nihayet lobiye ulaştığında, memnuniyetsizliğinin yüzünde yarattığı tüm kıvrımlar, uzakta karşılanmayı bekleyen güruha yaklaştıkça, ütülendikçe açılan bir gömlek misali düzeldi de düzeldi. Ve "tebrikler" dedi kendi kendine. Sahte gülüşler savuran yüzünü, dışarıdan kendi bile hayretle izliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İki Yol
RomanceKarnına değil, kalbine ve ruhuna yediği yumruklar; boğazına çöreklendiğinde inancı kalmamıştı genç dünyasında sevgiye...zor muydu bu kadar ya da döndüğünde her yanını kesen tuz buz cam parçaları mıydı kesen nefesini? Yıllar geçti bilemedi...ta ki ru...
