Hoofdstuk 1

41 1 0
                                    

Melanie komt net van school. Ze gooit haar tas op de grond en trekt haar schoenen uit. Ze pakt wat te drinken en zet de tv aan. 'Vanmiddag rond twee uur was er een auto-ongeluk bij de Meeuwse-brug. Het was waarschijnlijk een echtpaar van rond de veertig jaar. Het echtpaar was naar het ziekenhuis gebracht, maar is daar overleden aan een hartstilstand'. Als een paar uur later nog niemand thuis is, maakt Melanie zich zorgen en vraagt zich af of haar ouders misschien....

Tringggg. 'O dat zijn ze vast'. Ik doe de deur open en zie opeens een lange blonde vrouw staan. Hallo? 'Hoi, ben jij Melanie Stacy?' Vraagt de vrouw nieuwschierig. 'Ja....Hoe weet u mijn naam?'' Wie bent u?'' Hoe weet u waar ik woon?' En waarom bent u zo lelijk, zeg ik super zacht. 'Mag ik binnen komen dan leg ik het wel uit'. De lange blonde vrouw stapt naar binnen en gaat op de bank zitten. 'Ja kom maar binnen hoor, en ga met veel plezier op de bank zitten'. Zeg ik sarcastisch. Ik loop naar de bank en ga bewust helemaal aan de andere kant zitten. 'Dus wie bent u?' Vraag ik nog een keer. 'Ik ben mevrouw de Haan, ik werk bij de politie'. 'Maar u heeft helemaal geen uniform aan?' Ik kijk haar raar aan, misschien zelfs een beetje arrogant. Maar dat is wel logisch als een vreemde vrouw bij je naar binnen komt lopen en zegt dat ze bij de politie werkt, maar geen uniform aan heeft. 

'Luister Melanie ik ben hier niet gekomen om te praten over mij, maar over je ouders'. Er valt een dodelijke stilte. Toch besluit ik te antwoorden. 'Wat is er met mijn ouders?' Vraag ik voorzichtig. 'Je ouders..ze...ze hebben een auto-ongeluk gehad'. De vrouw kijkt met medelijden naar mij, maar ik weet niet of ik wel helemaal door heb wat er is. 'Waren mijn ouders..mijn ouders het echtpaar op het nieuws?' De vrouw knikt. Ik sluit m'n ogen en dwaal helemaal weg. Ik heb niet eens door wat die vrouw nog allemaal verder zit te vertellen. 'Melanie? Melanie?' 'Hoor je me?' De vrouw schrijft wat op een briefje en loopt de deur uit. Ik schrik van de harde deur klap en barst in huilen uit.



Voor het te laat isWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu