koridor

.

Upuzun bir koridorun başında duruyorsun, durduğun yerde rahatça görebilsen de gözlerinin karanlık denen duvara çarpması uzun sürmüyor. İlerlemekten başka şansın yok, seni neyin bekleyeceğini asla bilemiyorsun sadece şu anki durduğun yerden daha güzel bir yer bekliyorsun içten içe. Her bir adımınla beraber aldığın mesafe de artıyor. Yürüdükçe ışık da seninle ilerlemeye devam ediyor ama sanki her santimetrede daha da az aydınlatıyor . Ara sıra karşına yol ayrımları çıkıyor, sadece içgüdülerine güvenerek birine giriyorsun ve diğer yol ayrımında neler olduğunu bilme şansın asla olmuyor bir daha. Böyle böyle ilerliyorsun yalpalayarak, artık tek adımında metreler almaya başlıyorsun. Gittikçe sıkışmış hissetmeye başlıyorsun, zar zor görebildiğin kadarıyla koridor gitgide daralıyor. İlk başta gepgeniş olan koridora artık sen bile zar zor sığıyorsun, geri dönmek istiyorsun ve arkana bakıyorsun, tam arkanda duran ve daha bir önceki adımında olduğun kişiyi tanıyamıyor ve korkuyorsun, kendinden ve benliğinden kaçmaya başlıyorsun koşarak. En sonunda koridor bitiyor ışıkla beraber, bir duvar ile karşılaşıyorsun. Ne ilerleme şansın var ne de geri dönme, orada çöküyorsun ve arkana bakıyorsun, aldığın tüm yolun aslında bir koridor kadar olduğunu görüyorsun neleri farklı yapabileceğini ve nerelerde farklı noktalara gidebileceğini sorguluyor, tüm bu yolu düşünüyorsun. Attığın her bir adım bir pişmanlık hâline geliyor senin için görmeyen gözlerin yaşlarla ıslanıyor ve ilk defa sıcaklığı hissediyorsun ölümün buz gibi kollarında iken, yorgun göz kapakların isteğin dışında kapanıyor ve bunu engelleyemiyorsun bile. Ölümün soğukluğunu bile hissetmemeye başlıyorsun ve dört bir yanını saran karanlığa bırakıyorsun kendini. 

Gözlerini tekrar açtığında önünde seni bekleyen upuzun bir koridor var ve ilerlemekten başka hiçbir şansın yok...