'Şizofren'(~Gerçeklik)

Giriş

Merhabalar👋🏿
Bu benim yayınladığım ilk hikâyem.

Biliyorum çok kusurları ve eksiklikleri var.

Ve sizlerden bunun için özür diliyorum. Hikâyeme şans veren herkese teşekkür ederim.

Eksik gördüğünüz yerler varsa bunu bana yorum kısmından bildirirseniz çok mutlu olurum.

İyi okumalar...

.

"Amelia bana bak," korkuyla yü-
züne baktım. Bembeyaz saçları, soluk yüzü ve umutla bana bakan gözleri. "Biliyorum tedirgin ve korkuyorsun,ama bana inanman gerek." Bana bir adım yaklaştığı sırada bende bir adım geri teptim. "Benden korkma sana zarar vermeyeceğim." İkinci bir adımı atacağı sırada durdu ve yüzüme baktı. "Bu yaşadıklarımı-
zın hiç biri tesadüf değildi." Şaşkınlıkla yutkundum. Konuşmak istiyor ama çok zorlanıyordum. Zar-zor konuşarak "tesadüf değil derken?' Diyebildim.

Korku ve şaşkınlık beni bir saniyeliğine bile bırakmıyordu.
"Beni bilerek öldürdüler ve seni bilerek yalnız bırakıyorlar." Dedi yere oturarak. Odayı rahatsız edici bir sessizlik kaplıyordu. Kaybolmuş ve beni bir boşluğa itmişler gibi hissediyordum. Boğazım kuruyor ve ağlama hissi beni boğuyordu. Dudağımı ısırıp ağlamamak için direniyor ve derin bir nefes alıp konuşmak için hazırlanıyordum. "Bunu kim ve neden yapıyor?"

Ayağa kalktı. Ve bende onu takip ederek oturduğum yerden ayağa kalktım." O yapıyor." Dedi duvarda asılmış çerçeveyi göstererek. "Her şeyi o yaptı ve yapmayada devam ediyor."

İşaret ettiği yere baktım. Korku,endişe ve şaşkınlık. Tüm kötü duygulara esir kalmışlığın ağırlığıyla yere düştüm. "N-ne?" Boğazım tekrar kuruyor ve terliyordum. "Ben bunları yapacağını tahmin edemedim Amelia. O benim her şeyimdi. Ama ben onun hiç birşeyimişim." Yutkundu ve gözlerinden birer damla yaş aktı.

Ne diyeceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Bugün için bu kadar gizem ve gerçeklik yeterince fazlaydı. Yanıma çömelip "Amelia," dedi. Gözlerimi bir an olsun yerden kaldırmıyordum. Elini görebileceğim şekilde yüzümün önüne doğru uzattı. "Elimi tut,sana nasıl öldüğümü anlatacağım."

.
Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın.