"Aslında hikaye şöyle:
Herkes sevdiğinin kahramanı olmak ister.
Her şey sevgiyle ilgili.
İnsan sevdiğini arar her zaman;
yollarda, sokaklarda, evlerde.
Her yerde."
demiş Kalben.
...
Bazen insan, dışlanmış hisseder kendini. Fiziksel değil, şahsi bir meseledir bu çoğu zaman. Dışlanmış hisseder ve hissettikçe uzaklaşır insanlardan. Uzaklaştıkça hissizleşir.
Bu hissizleşme dürtüsü öyle ilerler ki bedende, damardan verilmiş bir uyuşturucu gibi tüm bedenini bir anda ele geçirir. Ne olduğunu anlamazsın, kimse anlamaz en başında. Ama sonra, o oyununun gerçek manâda dışında kaldığında anlar ve dersin ki: 'ben bu düzene ait değilim.'
Aykırılık ilkelerine sahip kimileri bunu kendilerine tanrı tarafından bahşedilmiş bir lütuf olarak görürken, bazıları içinse bu sadece onların işlediği günahlara karşı cezalandırılma şeklidir. Özetle bir bardağın dolu veya boş tarafını görmeye benzer bu iş.
Siz peki?
Bardağın dolu tarafını mı yoksa boş kısmını mı görürsünüz çoğu zaman?
Ben hep boşluğu gördüm. Bardak dopdolu olsa bile, ben hep o dudak payına mühürledim gözlerimi. O boşluğa dert yandım. Kibirli birisiydim, vurdumduymaz, kalp kıran, sevdiklerinin canını acıtan...
Ve belki de işlediğim bu günahlardan ötürü bana bahşedilen bu aykırılık,
benim cezalandırılma şeklimdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sol Elim | SüsÖm Kurgusudur.
Teen Fiction"Sen ateşsin. Çiçeği burnunda bir cehennem örtüsü... Ama sana yemin ederim ki Ömer, bu sefer yaktığında sen de küllerine kavuşana dek yanacaksın." ▪︎Ne birbiri ne de bu kurulu düzen için yaratılan ikilinin acı verecek kadar güzel hiç bilinmeyen hika...
