Mijn stille vrienden

Hoofdstuk 1

Ik ben Ixovila maar de meesten noemen me gewoon Ixo. Dat klinkt misschien als een jongens naam maar ik ben een meisje hoor. Ik ben een heel gewoon 7 jaar oud meisje. Je weet wel: blonde haren, blauwe ogen, kleine gestalte en verlegen. Ik ben heel normaal zeggen mijn ouders altijd. En dat is ook wel zo op een ding na: ik zie mensen die andere mensen niet zien. Maar het is ook wel gek hoor want ik weet niet zeker of het wel echt mensen zijn. Ze kunnen gewoon praten en bewegen. Maar ze zijn altijd zo witjes. Eerst dacht ik dat ze ziek waren maar ze bleven nooit thuis van school. Zij zijn mijn vriendjes want de andere kinderen vinden mij niet aardig. De kindjes uit mijn klas doen altijd stom! Vandaag deden ze zo ook stom. Mijn mama had me net afgezet op het schoolplein. Ik liep snel naar de klas toen want ik wilde een tekening die ik heel mooi gekleurd had aan mijn juffie laten zien. Maar voordat ik bij de deur was hadden ze me al te pakken. Ze zijn al veel ouder dan ik ben en ook groter. Eerst liet een me struikelen, waardoor mijn tekening viel. Een andere jongen pakte mijn mooie tekening en zij "Wat is dit?" Ik antwoordde niet ik was zo bang dat ik niet eens kon praten. Een ander groot meisje pakte het blaadje en bekeek mijn tekening "Helaas zal dit mooie kunstwerk nooit kunnen worden verkocht, of wat je er dan ook mee van plan was" zei ze en ze gooide het in een plas. Ik rende snel naar de plas toe en probeerde hem nog te kunnen redden. Maar dat was denk ik niet zo slim want er was niks meer van mijn tekening over en nu stond heel de groep op me heen. "Dat was niet zo slim he! Klein klein kleutertje" zei er een. Toen begonnen ze samen te zingen van "klein klein kleutertje wat doe je hier op school. Je speelt altijd kaboutertje, wat heb je toch een lol." Zo bleven ze nog even door gaan totdat de grootste een ander kleintje had gevonden. Ik stond op helemaal nat van de plas waar ik in was gevallen en onder de schrammen van het vallen. Ik pakte mijn tasje en doorweekte tekening en liep alsnog, nu zonder problemen naar mijn juffie. Zij is de enige op de hele school die wel aardig is.
Ik deed zachtjes de deur open en liep naar binnen. Maar mij zag niet mijn lieve juffie daar zitten maar een soort baksteen. Het was redelijk vierkant, blonde vette lokken, veel spieren, en stom (hoewel dat niks met de baksteen te maken heeft). Ze zag me staan in de deuropening en zij(schreeuwde want ze praatte heel hard) "eerst kloppen!" "Oké" antwoordde ik terug. "Het is oké mevrouw Verheijen voor jou, klein monster. Ik sloot de deur en klopte erop. Nee niet binnen komen ik ben druk bezig, de bel is nog niet eens gegaan. Ga lekker met je vriendjes spelen. Ik ging op een stoel zitten in de gang. Maar blijkbaar stond hij daar niet om op te zitten want ik zakte er doorheen. Eerst was hij waarschijnlijk al kapot maar nu was er geen stoel meer over. Waar zou mijn juffie zijn ik moest haar vinden misschien had die baksteen haar wel ontvoerd. Ik had nog vijf minuten, er hing een grote klok in de hal en ik kon al klok lezen. Wat zou er gebeurd zijn? Misschien was mijn juffie wel gevlucht voor de baksteen. Zou ze op mijn geheime verstop plek zitten? Misschien wel. Ik rende door de gang en botste tegen Gromps aan hij is de man die alles schoon maakt en mij altijd straf geeft. "Sorry meneer Gromps" zij ik snel. "Wat zie je eruit, je laat een heel modderspoor achter. Die ga jij eens leuk voor mij schoonmaken! En als je daarmee klaar bent kun je de WC's  gaan doen. Je weet al waar de schoonmaakkast is hopelijk?" Zij Gromps en in zichzelf pratend liep hij veder. Hier had ik dus echt geen zin in. De bel ging en ik liep gewoon de klas in. Maar mijn juffie was er nog niet.