Street |Bangchan|

Sekiz

İyi okumalar.

Gözlerimi araladığımda kendi odamdaydım. Boğazım kurumuştu. Koltukta yatan biri vardı sanki.

"Hey koltukta biri mi yatıyor?"

En son arabadaydık ve Chan ilanı aşk ediyordu.

Bir dakika ne?

Chan ilanı aşk ediyordu?

Yanlışım yok değil mi?

"Harin uyandın mı?"

"Yok hala uyuyorum."

"Ha tamam o zaman."

"Ya Chan salak mısın? Su ver şuradan boğazım kurudu."

Yattığı yerden kalkıp yatağımın yanındaki masada duran suyu uzattı. Ellerimle yataktan destek alarak doğruldum.

Suyu alıp içtim ve yanımdaki masaya geri koydum.

Sırtımı yatak başlığına yasladım ve,

"Chan ciddi değildin değil mi?"

Sessiz kalınca cevabımı almıştım. Konuşmaya başlayınca gözlerimi ona çevirdim.

"2 yıl önce Street Sokağı'nda yere düşmüştün. Sonra da 'zaten yorulmuştum' deyip yere oturduğun günü hatırlıyor musun?"

Evet o günü hatırlıyordum. Okuldan yetimhaneye dönerken, hergün geçtiğim sokaktan geçerken düşmüş sonra da yola oturmuştum.

"İşte ben o gün gönlümün kapılarını sana sonsuza dek açtım. Şimdi bir de kuzenim çıkınca işler sarpa sardı. İşte o günden beri kalbim senin için atıyor Harin. Bir gün bile olsun aklımdan çıkmadın. O günden sonra bir daha karşılaşmamıştık. Ta ki anneannem bir kuzenimin olduğunu söyleyene kadar. İsmini söyleyince isim benzerliği illaki deyip geçiştirmiştim. İlk geldiğin gün normalde seni sokağın başında alacaktım ya işte seni görünce kalbim bana ihanet edip dayanamadı. O gün bayılmıştım. O yüzden de geç kalmıştım. Şimdi diyeceksin ki benim ismimi nereden biliyordun? Jisung sayesinde oldu. Kendisi bir hackerdır. Telefonunu hackleyip bilgilerini öğrendi. Biraz kızabilirsin. Ama unutma ki Harin seni çok seviyorum. Bunu anneannem de biliyor. Ama o sadece sevdiğim bir kız olduğunu biliyor. Sen olduğunu bilmiyor."

Ağzım açık bir şekilde dinliyordum.

"Bitti mi?"

Başını 'evet' anlamında salladığında,

"Bir an hiç bitmeyecek sandım."

Güldüğünde be de hafif bir tebessüm ettim.

"Sen dinlen. Ben anneanneme bakıp geliyorum."

"Geri gelmene gerek yok."

"Emin misin?"

"Evet."

Chan odadan çıktıktan sonra yatağa uzandım ve boş boş tavana baktım. Böyle bir şeyin olacağı aklımın en ücra köşesinden bile geçmezdi. Düşüne düşüne uyuyakalmıştım.

☆☆☆☆☆☆

2 hafta sonra

2 haftadır Chan'dan köşe bucak kaçıyordum. Ama o ne zaman fırsatını bulsa yanıma geliyordu. Tanrıya şükürler olsun ki bir işe başlamıştı da yanıma pek uğrayamıyordu. Şu 2 hafta içerisinde odamdan neredeyse hiç çıkmıyordum. Babaannem de bu hallerimi sorunca biraz hayattan bıktığımı ve depresyona girdiğimi söylüyordum.

Su içmek için mutfağa gittiğimde araba sesi duydum. Odama gidiyordum ki kapının çalmasıyla birlikte babaannem,

"Harin kızım kapıya bir bakıver."

Babaannem şu sıralar biraz hastaydı. Doktora gidelim dediğimizde de hemen karşı çıkıyordu.

Hemen kapıyı açtım ve içeri girmesini bekledim. İçeri girdiğinde ben de kapıyı kapatıp odama gidecektim ki,

"Harin biraz konuşabilir miyiz?"

Başımla onayladığımda eliyle odasını işaret etmişti. Adımlarımı onun odasına yönelttim. Önceden bir kere girmiştim odasına. O da yanlışlıkla olmuştu. İçeriye girdiğimde,

"Yatağa oturabilirsin." Dedi.

Yatağa oturarak beklemeye başladım. O da yanıma oturunca konuşmaya başladı.

"Evet Harin 2 haftadır benden köşe bucak kaçmanın sebebini öğrenebilir miyim?"

"Hayır dersem öğrenmeyecek misin?"

"Öğreneceğim."

"Ee o zaman."

"Harin bizim hiç mi olurumuz yok?"

"Chan bilmiyorum."

"Duygularından emin olduğun zaman  bir daha konuşalım olur mu? Beni sevsen de sevmesen de bir cevabın olsun lütfen?"

"Chan daha seni tanımıyorum ama duygularımdan emin olduğum zaman kapını çalacağım."

"Tamam o halde. Bu arada anneannem seni sevdiğimi biliyor. O yüzden çok şey yapma yani."

"Chan delirdin mi sen? Ya zaten babaannem utanmasa bizi aynı yatağa yatıracak."

"Hatırlatırım sen de bizi aynı yatağa yatırıyordun az kalsın."

"Çok kötüsün ya."

Chan'ın odasından çıkıp  kendi odama gittim ve sırtüstü bir şekilde kendimi yatağa attım. Çok geçmeden de uyuyakalmıştım.

_______________________

Nasıl buldunuz?
Belirtirseniz sevinirim.
🍓🍋🍉