De Hongerspelen- Geen weg meer terug

Hoofdstuk 2

You have to fight to survive…

Als de trein stopt, stapt Alexis als eerste de trein uit, die verbaasd naar het grote gebouw voor haar kijkt.

Max zucht en gaat naast haar staan. ‘Hier krijgen we training voor ons klaar te maken voor de spelen en gaan we ook veel interviews krijgen met de nieuwe Presentator Stanley Ukkerman.'

Alexis knikt en kijkt naar Haymitch die net van zijn alcohol fles wilt drinken.

Snel pakt ze de fles van hem af en gooit hem op de grond. ‘Ook altijd hetzelfde met jou, hé Haymitch. Stop nou eens met drinken, daar wordt je niet veel beter door hoor.’

Haymitch kijkt haar lachend aan. ‘Jij zei zelf dat we ooit doodgaan toch. Of het nu door doden of gedood worden is.’

Alexis wilt hem tegenspreken, maar houdt dan toch haar mond. Laat ze het maar even zo laten, anders gaan ze echt allemaal straks dood.

Als ze het gebouw, het Capitool, binnenstappen, gaan ze direct naar de glazen lift, waar Alexis voor blijft staan.

Even kijkt ze naast zich naar Effie, waarna ze terug naar de lift kijkt. ‘Is er ergens een trap?’

Effie schudt verward haar hoofd. ‘Nee, alleen maar een lift. Waarom vraag je dat, lieffie?’

Alexis schudt haar hoofd. ‘O, zomaar.’

Als de lift open is, stapt ze er bibberend in. Ze heeft claustrofobie, bang voor kleine afgesloten ruimtes.

Max ziet het direct. ‘Haymitch en Effie mag ik even alleen met Alexis in de lift, moet even iets aan haar alleen vragen.’

De twee kijken hem vragend aan, maar knikken dan. ‘We zien jullie op de twaalfde verdieping.’

Als de lift toe gaat begint Alexis hevig te ademen en laat haar zakken op de grond. 
Max gaat direct voor haar op zijn knieën zitten. ‘Je hebt claustrofobie hé?’

Alexis knikt en kijkt paniekerig om haar heen, happend naar adem.

‘Het komt goed, Alexis. De deur gaat sebiet open, echt waar.’

Alexis schudt haar hoofd. ‘Nee! Nee! Nee!’

‘Alexis, het komt goed. Ik ben er voor je. Je bent er niet alleen. Het komt allemaal goed.’

Hij trekt haar tegen zich aan en fluistert geruststellende woordjes in haar oor, waardoor ze wat rustiger wordt. ‘Het komt goed.’

Als de deur eindelijk open gaat op de twaalfde verdieping loopt Alexis eruit en gaat zwetend van de paniek op een bankje zitten bij het raam. Heel de twaalfde verdieping is van hen.

Max kijkt haar begrijpend aan en gaat naast haar zitten. ‘Gaat het?’

Ze knikt snel en veegt een traan van haar wang weg, als ze ziet dat Haymitch en Effie ook uit de lift komen.

‘Dus Alexis en Max dit is jullie verdieping. Willen jullie eerst jullie kamer zien of liever eerst eten terwijl ik het schema vertel?’

‘Eerst kamer,’ zegt Alexis direct.

Effie knikt goedkeurend. ‘Natuurlijk, volg mij.’

Samen met Max volgt Alexis, Effie naar de kamers, die zich gelukkig naast elkaar bevinden.

‘Hier is de kamer van Max, de linkerkamer er naast is die voor Alexis. Kijk maar even rond en kom dan sebiet als jullie klaar zijn naar de woonkamer dan kunnen we gaan eten.’

Allebei knikken ze, ‘Bedankt, Effie,’ en verdwijnen in hun kamer.

Alexis gaat haar kamer binnen en zet de deur zoals altijd op een kiertje, zodat ze weet dat ze niet in een afgesloten ruimte vast zit.

Als ze de kamer goed rond kijkt ziet ze een groot bed met daarnaast nog een nachtkastje. Ook is er een grote inloopkast, maar er hangt nog niet zoveel. Er moeten nog kleren van haar maat en stijl in de kast gedaan worden.

Naast haar bed ziet ze een raam, maar het is eigenlijk geen écht raam. Je kunt via een machientje kiezen wat je als uitzicht wilt. Of het nu de zee is of een plek waar veel mensen zijn.

Alexis kiest voor het bos en kijkt goed naar het uitzicht. Veel bomen en verschillende soorten struiken. Nergens zie je een bloem of iets vrolijks, maar dat maakt haar niet uit. Ze is niet op vakantie. Ze moet en zal deze 76e Hongerspelen moeten overleven. En niet alleen maar voor haar moeder, nee voor haarzelf. Maar ze gaat deze Hongerspelen misschien niet winnen, maar ze gaat hem wel moeten overleven, want ze zijn overlevers.