the death of children

Wat voor soort kamp is dit?

Hoofdstuk 2

Wat voor soort kamp is dit?

4 januari

Toen we al even aan het lopen waren begon het hevig te regen. We waren nat en het was donker. We kwamen aan een bos en gingen gewoon door. Toen we erdoor stormden viel Felix. Hij zat helemaal onder de modder, we renden nog rap door omdat het dan al snel licht zal worden. Het is moeilijker op je te verstoppen als het licht is buiten, nachten zijn beter om te vluchten.

Niet veel later lagen we onder een boom en iedereen had koud en het was nat.. goed om ziek te worden. We kropen dicht tegen elkaar aan en probeerden te slapen.

Ik zag iemand komen met een zaklamp en hoorde geluiden en het was een vrouw ik schrok en sprong recht. Lucas kwam er ook wakker van en zei dat we beter wegrenden. Ik keek doodsbang naar hem. Ik was helemaal aan het beven Lucas pakte mijn hand vast. We bevroren, letterlijk en figuurlijk. De vrouw kwam dichter en stelde zichzelf voor als Maja. Ze vroeg hoe oud we waren en keek naar mijn nichtje die ik bij me droeg. Ik bedekte haar hoofdje met mijn hand voor de regen en die vrouw. 

Lucas mompelde kort "We zijn allemaal onder de achttien jaar, als dat is wat je wou weten".

Ze zag al de modder op Felix en op Lucas zijn gezicht en de lang geleden gewassen haren van ons allen. Ze zag hoe slecht we eraan toe waren. Ze vroeg aan me of we mee wouden gaan naar haar schuilplek. Maar eenmaal daar dan mag je niet meer weg tenzij dit alles gedaan is. Het is wel nog iets verder in het bos.

We keken schichtig elkaar aan maar met een korte knik stemden Lucas en ik toe en volgden haar.

Toen we aankwamen waren er allemaal tenten met matjes in rijen. De vrouw zei dat als we wouden blijven en goed behandeld wouden worden moesten we al onze bezitten geven dus onze gsm's, overig geld, kleren en het ergste was opsplitsen per leeftijd.

Wacht wat?! Opsplitsen?! Mijn nichtje, de tweeling nee dat gaat niet, we zijn alles voor elkaar, hebben niemand behalve elkaar. Het enige wat we nu nog hadden was elkaar.

Lucas heeft me overgehaald. Maar Lucas is een jaar ouder dan mij dus we worden alle twee van elkaar opgesplitst. Ze splitsen ons op en ik wist niet eens waarom en nu nog steeds niet. Voor kleren kregen we soorten grootte juten zakken waar er gaten in geknipt waren.

Ons eten was altijd één portie en niet veel. Soms zelfs al niet meer warm omdat je zolang moest wachten. Het was koud, we hadden het slechter dan in het riool.

    Na twee weken vond ik het al niet meer kunnen. Ik had Lucas al twee weken niet meer gezien omdat de delen ingedeeld was met grote doeken en ik kon het niet meer. Ik miste iedereen. Hoe zou het gaan met mijn zusje? En wat zouden ze van plan zijn met ons?

Ik wou en moest daar weg. Dus ik overtrad de regels en ging weg. Ik wandelde naar de tent van Lucas maar er stonden veel mensen op uitkijk dus het was geen makkelijk spel.

Ik had Lucas gevonden en trok zijn aandacht hij kam naar me toe en hij had blijkbaar al meerdere keren geprobeerd naar mij te komen maar het lukte steeds niet. Er kwam altijd wel iets of iemand tussen.

Vaak hadden ze het door en dan kreeg hij slagen, we werden behandeld als beesten. Maar nu zijn we samen en waren we het eens, we moesten daar weg. Maar hoe?

We hadden na een paar keren gefaald te hebben toch iedereen bij elkaar gehaald behalve de tweeling en mijn nichtje. Lucas ging de tweeling halen maar ze wouden daar blijven ze wouden echt niet meer weg het was daar beter voor hen, zeiden ze. Maar mijn nichtje had ik nog niet. Ik had ook echt geen idee hoe ik haar kon halen.

Ze zat in de grootte baby- peuter- kleuter tent en ik kon daar echt niet bij. Maar als ik haar niet terug kon brengen had ik mijn belofte gebroken. En ik miste haar kleine handjes.