"MEETING YOU WAS FATE, BECOMING YOUR FRIEND WAS A CHOICE, BUT FALLING IN LOVE WITH YOU WAS BEYOND MY CONTROL"
-Sarah Grace Santos♥
Ang buhay ko, hindi ordinaryo, mayaman? OO, nakakangat naman ako sa buhay eh, higit pa nga don eh , sa Isang Condo sa Makati ako nakatira, regalo sakin ng parents ko yun nung graduation ko, may sarili din akong kotse
22 years old na ko, 1 year ago nung grumaduate ako, at ngayon nagwowork sa GMA bilang researcher, di pa kasi ako pwede kumuha ng mas mataas na posisyon since starting palang ako,
wala naman akong problema sa pera, both of my parents are working, may sarili din kaming company, pero di ko dun piniling magtrabaho kasi gusto ko palawakin ang experience ko
umalis narin ako sa mala mansyon naming bahay, kasi nga I want to learn to live in REALITY, yung normal na buhay ba.
at hindi ko namamalayan na nararanasan ko na pala yun, unti unti akong nasanay sa buhay mag isa
hindi narin ako humihingi ng pera sa magulang ko
ako na ang bumubuhay sa sarili ko,
minsan nga pinapauwi na nila ko at dun nalang daw sa company namin magtrabaho, pero ayoko dahil may isang pangyayari sa buhay ko na hindi ko din inaasahan
at dyan magsisimula ang kwento ko
"shocks malalate na ko, di na ko magkokotse mag MMRT nalang ako, ikaw kasi bakit ngayon mo lang ako tinawagan?" natatarantang sabi ko sa kausap ko sa telepono
"aba, kapatid mo ko noh!, hindi ako alarm clock mo, kasalanan ko bang hindi ka marunong gumamit ng alarm clock?" sabi ni Jiro ,kapatid ko
"hay nako, ewan ko sayo, ate mo parin ako noh kaya naman dapat sundin mo ko, at sabi ko tawagan mo ko sa umaga para magising ako" pakikipagtalo ko pa sa kanya sa Telepono
nakakinis kasi 20 mins. na lang at malalate na ko at hindi yun maaari dahil malayo layo pa ang bbyahehin ko kaya nga mag MRT nalang ako para pagbaba GMA agad
at yun nga nagmamadali na ko, 27th floor pa ang unit ko at mahaba habang Elevator trip din to
at nung nagbukas ang elevator dali dali akong pumasok at nakabunggo ang isang asungot na kapre na dadagdag pa sa pagkalate ko
nagkalaglagan ang mga gamit ko, kasi naman tong kapreng to hindi nagdadahan dahan eh
"sheesh I'm in such a hurry, why now?? argh" bulong ko habang pinupulot ang mga nalaglag kong gamit
tinulungan din ako ni kapare na magpulot at nung isa nalang nagkasabay pa kami pulutin yon at nahawakan niya ang kamay ko
OMG bakit parang nakuryente ako?
tapos nagkatinginan kami
"sorry ma'am" sabi niya at sabay naman kaming tumayo
tapos bigla kaming nagkauntugan
"ouch" sabi ko
"sorry ulit ma'am ,sorry po talaga" sabi naman niya
"hahah okay lang" hala natawa naman ako ' infareness ang pogi ng lolo niyo :)
bigla ko namang naalala na malalte na nga pala ko,
"uy I'm running late eh, sige una na ko" sabi ko sa kanya
"sige, sorry ulit" sabi niya sakin
at yun nga sumakay na ko ng elevator at yun bumaba na at syempre nagmadali naman ako
