Araw-araw iba ang ganap sa buhay ng isang tao. Mayron yung masaya, malungkot, malas na araw at may magdadaan ding araw na pakiramdam mo pasan mo ang mundo.
At sa bawat araw nayon may iba't ibang tao ring nabubuhay. Mayroon yong inalalabas lahat ng saya at lungkot, expressive kung tawagin. Mayron ding kini-kimkim lahat. Kini-kimkim sa takot na maka-abala o mahusgahan.
Sa ibat-ibang araw at tao nayon, nabubuhay ang isang tulad ko. Yung sakto lang, mag kwe-kwento kong kinakailangan o kung tinatanong at mananahimik kong tingin ko kailangan.
Ngunit sa nag daang taon naging isa akong pagong. Hindi lang dahil kini kimkim ko lahat, lahat ng sakit at lungkot na para bang nahihiya sa nakapa ligid kaya pinili nalang bumalik at magtago. Dahil din hindi ako maka usad, na sa tingin ko sa nag daang ilang taon ang bagal nang ikot ng mundo ko. Mundong sa kanya parin umiikot. Na sya parin ang sentro.
Ngayon nga'y nandito ako at naka tingin sa madilim na kawalan. Na tanging buwan at mga nagnining-ning na mga bituin lang ang nag papaliwanag. Naalala ko yong sinabi nya noon, na sya ang magiging buwan ko sa madilim kong mundo. Dahil ako ang kanyang bituin.
He said that he's always in awe of how the stars can shine so brightly. And that even though sometimes we can't see them and the others don't shine that bright but they stay there, patiently waiting for their moment to shine so that they can give us light on our darkest night. For him, I'm that star.
I sighed, as I remembered that.
That's one of the most unforgettable remarks he said to me. I'll forever remember that once in my life, I'm his star and forever will be. But I know that's not the case now.
Narinig ko ang ingay nanaman galing sa loob ng bahay nila. Faint voices and chuckles. Nagkaka sayahan at ako lang ata ang tangang nag tatago dito sa dilim. Well, ano pa nga ba, habang buhay ata akong magiging tanga.
Nasira ang katahimikan ko nong tinawag ako ng kambal nya. She's my best friend since elementary. Actually, tatlo kaming mag best friend dahil nga kambal sila kong saan yong isa nandon din yung isa. Kaya kahit masakit pumunta dito hindi ko magawang tumanggi.
"Shan, bakit nandito ka? Tara sa loob tumugtog tayo!" Excited na sabi nya sabay hila sakin.
Wala akong reaksyon habang hinihila nya ako papunta sa gitna kong nasaan naka lagay ang mini stage kong tawagin.
"Hello! So, me and my friend here will sing a song for the happiest engaged couple. I'm so happy for the both of you, kuya and Rina, I love you both!" masayang sabi ni Erica na hindi alam na ako dito ay unti-unti nang nanlalamig. Hindi ko naman sya masisisi dahil hindi nya naman alam na mayroong kami na nangyari noon ng kambal nya.
"Congrats." Yon lang ang nasambit ko nong inabot na sakin ang mikropono. Hindi ko kayang sabihin na masaya ako para sa kanila. Ang hirap. Ang bigat.
Nag simula nang mag strum ng guitara si Erica at ako naman 'yong kakanta. Nakakatawa, ako pa talaga. Sana nama'y hindi mabasag yong boses ko dito. Una naming kinanta yung "Marry you" ni Bruno Mars. Habang kumakanta ay nasa kawalan ang aking mga mata, hindi ko kayang tignan yong masaya nilang mukha. Ang kumikinang sa saya nyang mga mata.
Pagkatapos ay nagpalakpakan ang mga tao. At humirit ng isa pa. Gustong pagbigyan ni Erica ang mga tao kaya tumingin sya sakin na parang nang hihingi ng opinion.
"Wala na kong alam na pang kasal na kanta." sabi ko kahit meron naman talaga. Ayaw ko lang na mag tagal pa dito.
"Please, kahit ano nalang ang gusto at alam mo." sagot nya.
"Last na to." pag payag ko at parang hindi lang sagot yon sa kanya para naring pag sabi sa sarili ko na; last na, tama na, kailangan nang umusad.
Sinabi ko sa kanya ang gusto kong kantahin at parang nalilito pa sya dahil hindi yun angkop dito ngayon sa selebrasyon pero wala nang nagawa at pumayag na lang din, nakita siguro yong determinasyon ko.
Habang inuumpisahan nya ang pag strum. Pumikit ako at tumingala uli sa kalangitan. Ngumiti ng mapait.
Napangiti ako habang inaalala ang nakaraan. Ang mga ala-alang mananatiling alaala ngunit hindi mabubura.
Tinignan ko naman silang dalawa. Ang aking noo'y sinta at ang kanyang ngayo'y binibini.
"Yes I could tell you
His favorite color's green
He loves to argue
Oh, and he kills me
His sister's beautiful
He has his father's eyes
And if you ask me if I love him..
If you ask me if I love him.."
I smile. A genuine one. My moon finally found someone as valuable as him. He found his sun. And me? I will be forever be that star. Who will patiently wait till I'll shine brightly...again.
"I'de lie"
-------
Song : I'de lie by Taylor Swift
--------
Thank you for reading this one-shot story. I hope we all be patient for waiting for the perfect time. Just have faith in Him.
Thank you again.:)
