Weak Decisions

9. Όλοι χρωστάμε κάπου ένα σ'αγαπώ και μια συγγνώμη

Αγάπες, μπορεί να υπάρξει ένα μικρό διάλειμμα σε αυτό το βιβλίο, λόγω της εξεταστικής. Και ναι, το λέω αυτό ενώ κάθομαι και βλέπω νετφλιξ αυτή την στιγμή αντί να διαβάζω. 

Καλά θα πάει αυτό.

~~~

Το βλέμμα του με καίει. Ο τρόπος που με κοιτάει από την πρώτη στιγμή που μπήκα σε αυτό το αναθεματισμένο κλαμπ με κάνει να φλέγομαι ολόκληρη. Κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται να σε κοιτάζει κάποιος με τον ίδιο τρόπο που με μπανίζει απροκάλυπτα τόση ώρα ο Τζιμ. Ίσως φταίω και εγώ που τον ενθαρρύνω με το να κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ίσως πρέπει να φύγω από εδώ, πριν τα πράγματα χειροτερέψουν.

Στην τελική, το είχαμε συμφωνήσει. Ήταν απλά μια νύχτα. Τίποτα παραπάνω. Τώρα ο καθένας συνεχίζει την ζωή του.

Τα δάχτυλά μου σταματούν πάνω στο πληκτρολόγιο όταν ένα σκυλάκι έρχεται προς το μέρος μου κουνώντας γρήγορα την ουρά του.

Αφήνω το λάπτοπ δίπλα μου στο παγκάκι και σταματάω το Just the Two of Us του Bill Withers που άκουγα κατ'επανάληψη από την στιγμή που έφτασα στο πάρκο. Το σκυλάκι χοροπηδάει στα πόδια μου και γελάω όσο προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω μου.

Ίσως και να είναι η πρώτη φορά που δεν φοβάμαι και όντως χαϊδεύω σκυλάκι χωρίς να με αναγκάσει κάποιος. Το συγκεκριμένο μαλτίζερ όμως είναι τόσο χαριτωμένο που αγνοώ το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει, γιατί ναι, όλα τα σκυλιά είναι επικίνδυνα, δεν μπορεί κανείς να μου αλλάξει γνώμη.

Η ιδιοκτήτης του του φωνάζει να επιστρέψει και προς έκπληξή μου, μόλις ακούει το όνομα «Μπίμπι», το οποίο όπως φαντάζομαι είναι το δικό του, σταματάει να γρατζουνάει το τζιν μου και τρέχει σαν τρελό προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Βάζω ξανά τα ακουστικά μου και αλλάζω τραγούδι. Stand by me από τον Ben E. King.

Σχεδόν θέλω να το προσπεράσω και να ακούσω κάτι άλλο, κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά δεν το κάνω. Παρόλο που αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τον Νέιτ και το βράδυ του πάρτι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια μου. Το αγαπώ αυτό το τραγούδι, τους στίχους του, την μουσική του, όλα αυτά που μου θυμίζει...

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου. Όχι, δεν θα καταφέρω τίποτα με το να φέρω για άλλη μια φορά στο μυαλό μου τον Νέιτ. Όχι!

Παίρνω ξανά το λάπτοπ και το αφήνω πάνω στα πόδια μου για να συνεχίσω το γράψιμό μου.