Annem,annem,annem... Bu doğru olamaz, annem bizi bırakmış olamaz. Babamın karşısına dikildim. Annemi öldürdün, pis katil, onu öldürdün... Babama böyle şeyleri ne kadar süre söyledim ya da ne söyledim bilmiyorum. Ama öfkemi epey kustum.
Günümüz...
Ben Güneş. Bugün 18. yaş günüm. Aynı zamanda annemin ölümünün üzerinden 12 sene geçti. Babam 2 sene hapiste yattı.
Sadece 2 sene hapiste kaldı, sadece 2 sene...
Adalet ne? Bi l katilin 730 gün hapis yatması mı?
Sadece bir katil değil o adam, en azından öldürdüğü tek şey annemin bedeni değildi. Annemin hayallerini,gençliğini hem çaldı hem de öldürdü. Benim, kardeşimin çocukluğumuzu, gençliğimizi,geçmişimizi,geleceğimizi, hayallerimizi,umutlarımızı yok etti.
Bugün ne yaşıyoruz diye soracak olursanız annemin yaşadıkları diyip, kestirip atabilirim.
Buradan kaçmak en büyük hayalim. Bu evden, bu adamdan, bu aileden kurtulmakta öyle...
Her neyse...
Uyandığımdan bu yana temizlik yapıyordum. Erkek kardeşim Umut sabah erkenden kalkmıştı. Dışarı çıkacağını söyledi. Ve dediğini yaptı.
Umutla aramızdaki iletişim çok farklı. O benim elimde büyüdü. Onun annesi oldum adeta. Şimdi 13 yaşında. ilk kavgasını bana anlattı. ilk aşkını da öyle.
Günlerden pazartesi. Umut zaten dışarıda. Onun şuan ne yaptığını bilmiyorum. Ama 13 dakika sonra okulunda,dersi dinliyor olacağına eminim. Hayallerini gerçeğe dönüştürmesi için okuması gerektiğini ona kaç defa söyledim bilmiyorum. Ama etkili oldu. Birlikte ders çalışıyoruz. Ben okumuyorum. Ama onunla birlikte bir şeyler öğrendiğimi hissediyorum. Onun bir hayali var. O yüzden onu buradan kurtarmalıyım. Bunu yapmak için sabırsızlanıyorum. Ama...
Babam uyanmış, bana bağırıyordu. Bugün eve bir misafir geleceğinden bahsetti. Neden geldiğinide babannem ve babam olacak pislik konuşurken duymuştum. Keşke duymasaydım...
insan çocuğunu hiç mi sevmez? Sevmiyor. Sevse evladını, canından,kanından bir parçayı satmaya çalışır mıydı?
Bugün bu evden kaçmazsam belki de kendi geleceğimi yok edeceğim...
