'Heb je dat gehoord? Over het schoolfeest? Ze is daar gewoon verder gegaan. Niet alleen zoenen, maar meer. Wat een slet, ze moet nu niet denken dat alle jongens voor haar vallen. Ze is echt zo lelijk, bah.'
Ik sla mijn ogen neer en hoop dat het groepje kinderen dat daar verderop staat het niet over mij hebben.
Het klopt, ik ben inderdaad verder gegaan met die jongen van V4 maar dat kwam gewoon omdat ik geen 'nee' durfde te zeggen. Achteraf heb ik er echt totaal geen spijt van, nee dat echt niet, maar volgens mij heeft de hele school het erover.
Iedereen, behalve die jongen zelf hij wilt me gewoon zo snel mogelijk vergeten, hij beseft nu dat het een domme fout van hem was. Ik bedoel hij was niet lelijk, nee dat zeker niet, dat was juist het probleem hij kan veel beter krijgen dan ik.
Ik zie hem vrijwel elke dag, meerdere keren lopen.
Maar of hij me ooit heeft zien staan? Nee, hij heeft me nog nooit aangekeken, ik ben gewoon lucht voor hem, dus verwachten dat hij ooit nog aan me denkt doe ik absoluut niet. Al hoop ik stiekem afentoe van wel..
'Hi Lies'
Ik word terug gebracht op de werkelijkheid.
'Hee Soof'.
Ik besluit niks te zeggen over het schoolfeest van gister tegen haar, zij was er ten slotte niet bij en ik hoef niet ook door mijn vriendin een slet genoemd te worden.
'How are u girl?' Vraagt ze en ze begint te lachen. Ik lach met haar mee, maar ik meen er helemaal niks van.
'Haha, wel goed hoor, met jou?' Vraag ik nogsteeds "lacherig".
Eigenlijk voel ik me belabberd, maar dat hoeft zij niet te weten! Dat gaat helemaal niemand aan!
Ik kijk naar het trappenhuis dat naast de aula loopt om te kijken of ik Tim en Tess zie, maar er is geen spoor van hun te bekennen. Op het moment dat ik besluit weg te kijken zie ik 'hem' op de trap lopen, richting de aula.
SHIT!
'Soof, wat hadden we ookal weer de eerste twee uur?' Vraag ik snel.
'Drama, sukkel'.
Hij loopt met naar zn vrienden die in de aula staan.
Niet staren! Wegkijken!
De bel gaat, saved by the bell, zo snel als ik kan pak ik mijn tas en trek Sofie mee naar het lokaal. Het maakt me helemaal niks uit hoe het eruit ziet, maar ik moet weg uit de aula, nu!
Sofie probeert me nog te stoppen, maar ik blijf haar maar mee trekken.
'Lies'
Ik stop met tegenzin.
'Wat?' Vraag ik geïrriteerd. 'Je gaat dr verkeerde kant op!' Grinnikt ze.
'Huh, nee hoor,er kunnen ook zo naar drama' probeer ik nog, ookal weet ik dat het echt totaal om is.
'Nee Lies, ik ga niet langs het lokaal van Braale! We gaan gewoon zoals we normaal ook gaan.'
Met tegenzin draai ik me om en loop de andere kant op, maar ik heb nog geen twee stappem gezet of ik knal keihard tegen iemand op.
Eén keer raden wie. Juist ja, hij!
Voor hij wat kan zeggen heb ik Sofie al mee getrokken, weg bij hem vandaan. Maar deze keer wel de goede kant op..
Vlak voordat ik mijn voet op het trappenhuis aan de andere kant van de aula zet, kijk ik nog even naar hem om.
Om te kijken wat zijn reactie is? Geen idee.
Huh? Hij lacht me niet eens uit, in tegendeel hij kijkt me juist met zo'n super lieve blik aan? Zo'n blik weetjewel, waar je het warm van krijgt en je hart sneller van begint te kloppen. Het moment dat een jongen je met één blik je het gelukkigste meisje kan laten voelen? Ja, zo keek hij.
Ik wil niet te lang kijken, dus ik dwing mezelf terug te kijken en naar drama te gaan. Maar zijn mooie lach, zie ik waarschijnlijk nooit meer.. Hij heeft zich gewoon vergist..
( hii, dit is mijn eerste boek dat ik hierop plaats. )
