Hij trekt me terug.
"Ik ga waarschijnlijk ook heel veel van jou houden."
En zijn vriendin dan?
"Daar hoef je je geen zorgen over te maken, dat meisje van vanmorgen is mijn nichtje."
Ik kijk hem niet begrijpend aan, want ik stelde hem toch geen vraag?
"Je zei dat hardop Lies."
Ik schrik. Ik wil niet dat stalkerige meisje zijn, dat een jongen zou claimen. Ik schaam me dood en kijk strak voor me uit.
Hij tilt met zijn vinger mijn kin zachtjes een klein stukje omhoog "Je bent schattig als je zo doet."
Ik kijk hem 'beledigend' aan.
"Ik ben niet schattig."
"Dan niet." en hij loopt grinnikend weg.
De situatie nog niet helemaal snappend loop ik weg.
"Mijn patat is op hoor, maar jij zult vast wel geen honger meer hebben aangezien je hem net helemaal liep op te eten." zegt Owen fel.
Wat is dit nou weer?
"Denk maar niet dat ik dom ben. Ik zag het wel."
"Wat is jouw probleem gast?! Ik ken hem gewoon door het schoolfeest. Ik ken hem nauwelijks. We hebben toch niks? Het is gewoon een jongen, that's it."
Ik zie een grijns op zijn gezicht vallen. Ik snap het niet.
Hij loopt richting de kleedkamers en ik besluit het maar te laten.
Soof komt op me af rennen.
"Wie was dat?" Vraagt ze uitgeput.
"Sandro." Meer ben ik ook niet van plan te vertellen.
Ze kijkt me veel betekent aan. Ze wil meer informatie, dat snap ik ook wel, maar ik ben niet van plan meer details te geven. Het was 'ons' moment, niet de hare.
"Nou, kom op. Zeg het me." Smeekt ze.
"Nope." Ik steek mijn tong naar haar uit en loop het kleedkamertje in.
Als ik klaar ben wacht ik tot Sophie klaar is.
Ik kijk nog even in de spiegel om te kijken hoe erg mijn make-up was uitgelopen in het zwembad. Door de spiegel kan ik het hoekje zien waar de deur van de jongenskleedkamer begint. Ik kijk via de spiegel erheen.
Ik zie een jongen zoenen met een meisje. Cute.
Ik haal het beetje mascara onder mijn oog vandaan en opnieuw valt mijn oog op dat hoekje waar ze staan te zoenen. Ik kijk goed. Ik herken de jongen. Gràppig.
Sophie komt aanlopen "Gaan we naar buiten? Owen en Rein wachten daar."
Sophie knikt en samen lopen we naar buiten.
Ik open de deur van de meisjes kleedkamer die de ruimte afsluit van de gang en loop vol tegen iemand op. "Sorry" stamel ik.
Ik kijk op en zie Sandro staan, dezelfde jongen wie ik net zag staan in dat hoekje. Het kwartje valt nu. Hij stond daar gewoon!
Ik loop snel weg. Ik háát hem. Wat denkt ie wel, zeggen dat dat meisje van vanmorgen zijn nichtje was. Je zoent toch niet met je nichtje?!
"Lisa wacht!" Ik draai om en zie hem aan komen rennen.
Ik ren naar buiten. De tranen stromen intussen al helemaal over mijn wangen.
Opnieuw hoor ik "Lisa komop wacht gewoon!" Ik negeer het en ben inmiddels al bij de deur naar buiten aangekomen. Ik zie Owen staan en ren in zijn armen. Mij tranen zijn niet meer te stoppen.
Owen slaat zijn armen om mij heen en wrijft zachtjes met zijn handen over mijn rug.
"Laar haar gewoon met rust, zoek maar een ander meisje om af te lebberen" hoor ik Sophie zeggen.
Ik draai me om en zie Sandro op zo'n tien meter van me afstaan. Hij wil doorlopen maar Sophie duwt hem weg "Oprotten, nu!" Ze wijst naar de fietsenstalling en loopt naar ons toe.
Ik kijk naar Rein en hij staat er een beetje ongemakkelijk bij. Het geeft me een glimlach.
Ik kijk vervolgens naar Owen en hij kijkt me medelijdend en schuldig aan. Ik laat mijn hoofd weer tegen zijn schouder aanvallen en hij trekt me dichter tegen zich aan.
Ik sluit mijn ogen en snuif zijn adem op.
Ik háát Sandro.
Na een tijdje zijn de tranen opgedroogd en veegt Owen voorzichtig de uitgelopen make-up weg. Ik kijk hem glimlachend aan en we lopen richting de fietsenstalling waar we onze fietsen hadden geparkeerd.
Ik loop naast Sophie en bedank haar voor wat ze voor me deed in het zwembad tegen Sandro.
"Daar zijn we beste vrienden voor Lies." En ze geeft me een knuffel. "Je bent de beste."
-----------
"Owen?! Wat is dit? Waar ben jij nou helemaal meebezig?"
Hij kijkt me aan en ik zie dat hij er oprecht spijt van heeft, maar dit kan gewoon echt niet.
"Heb je er nog wat op te zeggen? Hoe durf je dit me aan te doen? Je weet dat ik heb leuk vond! Ga weg. Ik hoef je nooit meer te zien!" Roep ik tegen Owen.
"Het spijt me, ik was gewoon jaloers en" "Ik hoef je excuses niet aan te horen, je hebt het allemaal voor me verpest." Onderbreek ik hem. "Je hebt mijn hele leven verpest. Ik hoop dat je het beseft! Ik haat je."
Zijn ogen staan gebroken en zijn schouders naar voren gebogen. Het lijkt alsof hij elk moment in huilen uit kan barsten maar ik heb helemaal geen medelijden met hem. Hij moest eens weten wat hij me aan heeft gedaan.
(Tja, ik schreef dit deel grotendeels in de klas afgelopen week, maar ik vind het eigenlijk niet echt leuk meer om te schrijven maar ik ga denk wel gewoon door met dit boek.
Votes & Comments maken het schrijven wel sowieso leuker :)
Volg me ook maar even als je dat nog niet doet.
I love y'all!)
