Her zaman söylediğim bir söz var, ''Hayat geç kalanları affetmez''. Doğru değil mi? Herkes hayatında bir şeylere geç kalır. Kimisi bineceği otobüse kimisi gideceği iş yerine kimisi de doğru kişiye giderken geç kalır. Sonrada dönüp derler ki, ''Son pişmanlık fayda etmez''. Peki ya neden etmesin? Bana göre hala hayatta isek, nefes alıyorsak umut var demektir. Eğer bir şeylerin olması için çabalarsan yapamayacağın şey yoktur. Ama umudu içine hapsedip ümitsizliğe kapılırsan eline geçecek bir şey olmaz. Tek yapman gereken, hayattan korkma. Sen hayatı kendinle korkut. İçindeki temiz yüreğin elindeki silahın olsun. Bilirsiniz, herkes kahraman olmak ister ama kimse bunun için çabalamaz. Çünkü herkes sonunu düşünür. Boş ver sen herkes olma, düşünme. Hayat sandığınızdan daha kısa. Her ne olursa olsun ''keşke'' değil ''iyi ki yapmışım'' de. İnsanları sev onlardan nefret etme. Ama hiçbirine de sonsuz güvenme. Çünkü bugün olmasa da elbet bir gün canını yakacaklar. Kimseyi örnek alma. Hayatta kimse mükemmel değil. Kendini sev, kendin ol. Korkma, en fazla ne kadar yanabilir canın?
Gözyaşlarını saklayıp gizleme. Kendi yazdığın kaderin çizgisini aşma. Kaçıp uzaklaşma. Kalıplaşmış cümlelere de inanma, çünkü imkansız diye bir şey yoktur. Bunu size ben, bana ise o öğretti..
Muhtemelen şuan o kişinin kim olduğunu merak ediyorsunuz. Evet, o kişi annem. Hayatına hayranlık duyduğum tek insan. Geçmişine imrendiğim, her anlatışında defalarca mest olduğum var oluşumu sağlayan tek kişi hatta. Abarttığımı düşünenler olacaktır aranızda ama ben sadece annemi ölümsüzleştirmek istedim. Her anne melektir. Ve herkes diğer nesillere örnek olmak ister. Kimileri ardında güzel şeylerle insanları etkiler kimi de sayfalarca yazılar yazarak. Ve ben bir kitap yazmaya başladım..
