"Violen!"
eifel kulesinin altında,akan yağmurla beraber siyahlar içinde karşımda duran biriciğime seslendim. Magazin,dergiler ve tüm dünya'nın konuşacağı bir an olmasını siktir edip,geçmiş on yılda olduğu gibi küçüğüme ilerledim.
Siyahlar vurmuştu beyazıma,benim siyahım aksine olan beyazlığını gizlemişti. Kaybetmemişti,gizlemişti çünkü benim küçüğüm bunu hep yapardı.
Çocuk ruhunu saklar,gizlenebileceğini sanardı.
"Siyahlar,yakışmıyor sana beyaz'ım"
titreyen küçük dudaklarıyla istemsizce acıyla sırıtmış,önünde durmuştum. Büyümüştü,büyümüştü ancak bu sadece bedenen olmuştu. O hala,benim 12 yaşında tanıdığım küçüğümdü.
"Jel-jeliza? burada ne işin var?"
Canım yanıyordu. Umursamaz görünen halimin aksine her bir hareketini düşünüyordum. Bana uzak olması,uzaklaşması düşüncesi nefesimi kesiyordu
Amerikaya gelirsen beni,Fransa'ya gelirsem seni arayacağım konusunda anlaşmamış mıydık ay'ım?
Mırıldandım. Tebessümünü görmemle nefesimi tuttum. Tanrım,ne güzeldi benim küçüğüm.
"Hasta olacaksın,hassas bünyen"
Kullandığım ilaçlar hisslerimi önlüyor demek istesemde sustum. Sustuğum onca yıl gibi. Üzülürdü benim bebeğim,canı yanardı. Bu kötü oğlan,onun canını fazlasıyla yakardı.
"Violen,"
Siyah gözlerini sildi,bana döndü.
"hm?"
Kalan son nefesimle mırıldandım.
"Eve dön."
