TAKING HER BACK

SIMULA

[Trigger ⚠️]

___________________________________________________________________________________________

SIMULA

"WHAT THE FUCK!" Gavin shouted angrily when I accidentally spilled the glass of whiskey he was holding.

"I-I'm s-sorry, G-Gavin--" nanginginig ang boses ko. Nagulat at napadaing ako sa sakit dahil sa biglaan niyang paghila sa aking buhok at sa braso kong may malaking pasa. Napangiwi na lang ako sa sakit. 

"Tanga-tanga ka ba?!" Sigaw niya pa. Lalo akong nasaktan nang itulak niya ako, reason for my head to hit the table. A-Aray. "Leave! You fucking leave!"

Those words…

Pakiramdam ko pinipisi na naman ang puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. Kahit pa nanlalabo ang paningin ko, pinilit kong tumayo para lang sundin ang sinabi niyang umalis na ako.

"Stupid." I heard his woman whisper as I passed it.

Maybe… yes. Maybe I'm really stupid. I love him, I love Gavin. Kahit na ako hindi ko maintindihan kung bakit naging ganito siya bigla sa akin. I wanted to ask him a question, pero alam kong masasaktan lang ako oras na sumagot siya. I don't want to hear those hurtful words from him. Parang hindi ako naniniwala na sa kanya nanggaling ang mga iyon.

Even my friends always tell me to divorce my husband, but it just annoys me when they say that. I have high confidence that I can change my husband.

I love Gavin and fuck this love! Hindi ko rin siya kayang iwan kahit na sumosobra na siya… I really can't, sobrang mahal ko siya. I'm really stupid.

I promised Tita Chary, his Mother. I promised that I would not leave Gavin because he would have no family when she's gone and if ever left him. Wala naman talaga akong balak na iwan siya, mas gusto ko pa ngang nandito lang ako para sa kanya.

I wiped away my tears before finally leaving the front door of his office.

"Naku, ate Sorina! Ayos lang po ba kayo?" Nagaalalang tanong ng katulong namin na si Meldy. "Sinaktan na naman po ba kayo ni Sir Gavin?"

Wala akong naisagot kaya umiling ako. Huminga ako ng malalim para pigilan ang luha ko. "Paki kuha na lang ako ng yelo, Meldy."

Mabilis itong tumango, puno pa rin ng pagaalala ang mata niya. "Sige po," Aligaga itong nagtungo sa kusina. Pagbalik niya ay inabot niya sa akin ang pinapakuha ko.

"Salamat." Ngumiti ako sa kanya. Imbis na ngumiti ito ng pabalik bigla na lamang itong naiyak. "W-What's wrong, Meldy?" Nagaalalang tanong ko.

She told me that my smile is sad. Eyes can really tell our real emotion. I rubbed her back to comfort her. I was also hurt every time I saw someone hurt for me. Only I should be hurt, no one else. They don't deserve to be hurt just because I'm hurt.

"I'm okay, Meldy. You don't have to worry about me. Kung ano man ang mangyari sa akin, I can handle it." I told her. I bit my lower lip so hard to stop crying. Oh gosh!

Ilang sandali lang ay dahan-dahan rin siyang tumahan.

"O'siya. Sige po, kukuha lang po ako ng gamot para d'yan sa sugat niyo sa batok." Paalam niya. Agad naman na nanlaki ang mata ko at napahawak sa batok ko.

May sugat ako sa batok, pero hindi ko man lang naramdaman o maramdaman?

When she came back, she helped me treat my neck wound. Hindi naman iyon malala, para iyong aksidente lang na nasugat ng kusilyo. After that, I decided to go upstairs to take a shower.