Gepest door het onmogelijke

Hoofdstuk 1: Linde

Ik open moeizaam mijn ogen. De zon schijnt mijn kamer in. Dat is het fijnste moment van de dag. Ik ben zo blij dat ik deze kamer heb en niet die van Joeri of Janne. Die hebben een saaie kamer. Ik blijf nog heel even liggen. Dan sla ik in 1 keer het dekbed van me af. "Linde kom je even naar beneden?" Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik hoef namelijk nooit op zondag beneden te komen. Toch loop ik naar beneden. Janne en Joeri Zitten al aan de lange tafel. "Nou wat is er?" Vraag ik verveelt. "Nou papa heeft zijn baan verloren" pets, een klap in mijn gezicht. "W..wat" haper ik. Joeri klapt sarcastisch in zijn handen. "Nou, je moet het maar kunnen, allebei je baan verliezen" normaal moet ik lachen om Joeri maar nu niet. "Wat zei je??" Vraag ik. "Ik geloof het niet" zegt Janne ongelovig. "Toch is het zo" zegt mama. "Ik ga even naar boven" Janne rent huilend de trap op. Zelf nadert mij het huilen ook. Maar ik blijf volhouden. "Wie..heeft je baan ingepikt" papa haalt zijn schouders op. "Diegene ken ik niet Linde" Ik knik. "Maar wie heeft je dan ontslagen?" Vraag ik nogmaals. "Het is misschien niet leuk om te horen maar.. De vader van Christel" ik voel woede opborrelen. "Morgen is dat kind er geweest.." Fluister ik strijdlustig. "Hee niet zo agressief, Christel kan er niks aan doen he?" Vraagt Mama doordringend. Maar ik reageer niet meer. De hele dag blijf ik liggen op bed. Niemand laat ik erin. Zelfs Lennie mijn BFF niet. Waarom niet? Ik zou het niet weten. In de avond voel ik mijn buik rommelen. Tijd om te eten dus. Ik zal wel naar beneden moeten. Met een nors gezicht sta ik op. Ik loop zuchtend de trap af. Als ik wat later weer op mijn bed zit begin ik te snikken. Eerst zachtjes maar steeds harder. Dan klopt er iemand op mijn kamer. Ik droog mijn tranen en loop naar de deur om hem te openen..

Doe ik het goed?? Xx mij