Son Durak

Bölüm 1

"Ben o derinlikte boğuluyorum işte."

Galiba her insan gerçeklerle yüzleşmelidir. Herkesin buna hakkı vardır değil mi? Bazıları her şeyin farkındadır, bazıları fark etmez ve yalanlarla yaşar. Ben yalanlarla yaşayan tarafım. Ve gerçeklerle yüzleşmeye hakkım yok.

Ben Melisa. 17 yaşındayım. Liseye gidiyorum ve sadece bir arkadaşım var. Rüya benim her şeyim, onun dışında kimsem yok. Ama kendimi yalnız hissetmiyorum çünkü insanlar kötü anlamda olsa bile yanımda oluyor. Onların bana ihanet edeceğini biliyorum ama yine de umursamıyorum ve biliyorum ki kimse bana Rüya gibi bakmıyor ve beni önemsemiyor. Ailem bile. Onlardan bahsedecek olursak ikisi de mimar. Üniversitede tanışmışlar. Ben doğunca o kadar mutlu olmamışlar çünkü onların başına bela olmuşum. 2 yaşına kadar ne yürümüşüm ne de konuşmuşum. Beni umursamamışlar ve beni halam büyütmüş.

Haftanın ilk günüydü ve okuldaydım. Rüya bugün okula gelmemişti. Nedenini bilmiyordum ve çıkışta arayıp sormaya karar verdim. Bugün matematik sınavı vardı. Matematiğim çok iyi olduğu için umursamamıştım ama Rüya'nın matematiği berbattı ve gelmesi gerekiyordu. Sınavdan sonra yemeğe indim. Herkes sınavı konuşuyordu ve içeri girdiğimde sorularla üzerime koşmaya başladılar. Tüm sorularını cevapladım ve yer aramaya başladım. Galiba bugün tek yiyecektim ama yer bulamıyordum. Koridorun en sonunda 4 kişilik bir masada tanımadığım bir çocuk oturuyordu. "Oturabilir miyim?" dediğimde gözleriyle beni süzdü ve "Oturabilirsin" dedi.

Teşekkür edip oturdum. Biraz sohbet fena olmazdı. "Seni hiç görmedim okula yeni mi geldin?" dedim. Başlangıcı yapmıştım ve cevap gelmezse gerçekten utanacaktım. "Evet, burs kazandım" dediğinde rahat bir nefes aldım. Asosyal değildi ve bu bir gelişmeydi. "Adın ne?" dedi. "Melisa, senin?" Bir süre duraksadı. "Adını sormuştum, yanlış bir şey mi söyledim?" dedim. Sessiz kalmasından rahatsız olduğumu açık açık belirtmiş olmam lazımdı ama o güldü. "Özür dilerim, ismim Kağan." Sırıtıyordu. Ben neden buraya oturmuştum ki? "Aynı sınıftayız aslında." dedi. Omuz silktim. "Olabilir, sınıftakilerle o kadar ilgilenmiyorum." Yalandı. "Biri hariç, öyle değil mi?"

Bunu bilmesi imkansızdı. Okula yeni gelen biri için fazla şey biliyordu. Havalı ajanlardan falan da değildi. Kumral saçları olan yeşil gözlü ve gözlüklü bir çocuktu. Yakışıklıydı ama ajan havası vermiyordu. Şaşkınlığımı saklamaya çalışarak "Ne saçmalıyorsun?" dedim. "Bence sen ne saçmaladığımı biliyorsun." Dedi. "Hayır, bilmiyorum!" Derin bir nefes aldı, yorulmuş gibiydi ve hiçbir şey söylemeden masadan kalktı. Sadece yoğurt yemiştim ve tüm iştahım kaçmıştı. Karnım ağrıyordu. Bunu nasıl öğrenmişti?..

Birkaç gün önce...
Merdivenlerde birisi çok yüksek bir sesle gülüyordu. Bu mutluluktan değildi. O iyi hissetmiyordu. Bu gülüşü çok iyi biliyordum. Koşmaya başladım, sanki onu kaybetmek istemiyordum. O bir yabancıydı. Neden böyle hissediyordum? Onu bulduğumda nefes almakta zorlanıyordu ve tüm vücudu kıpkırmızı olmuştu. "Sakin ol, sakın korkma tamam mı?" Sanki beni duymuyordu, duymak istemiyordu. İsmini bile bilmiyordum ama ona sıkıca sarıldım. Ağlaması durdu ama iyi hissetmiyordu. "Sen de kimsin?" Hıçkırıyordu, çenesi titriyordu. "Seni kurtarmaya geldim, sakın korkma tamam mı? Şimdi anlat ne oldu?" Konuşamıyordu. Kelimeler yetmiyordu ve ben onu görebiliyordum. Ona tekrar sarıldığımda kafasını göğsüme koydu. "Ablam öldü, onu öldürdüler." Şok olmuştum. Ne dediğinin farkında mıydı? Gözlerini sıkıca kapattı, açmak istemiyordu. Kalbimde bir ağırlık hissettim. Uzun süredir saklıyordum bu acıyı, neden tekrar gelmişti ki? Zorlukla nefes aldım. "İsmin ne?" Gücümü toplamalıydım.

"Yağmur, senin?"
"Melisa."

Burnunu çekti. "Beğenmedin mi ismimi?" Güldü. Evet, gülmüştü ve çok tatlıydı. "Beğendim. Sadece.. Burnum aktı." Güldüm. Simsiyah saçları vardı, gözünü açtığında mavi gözleri olduğunu fark ettim. "Ne güzel saçların var senin.. Kızıl.." dedi. "Teşekkür ederim. Senin de çok güzel gözlerin var. Okyanus gibi, derin."dedim. Gerçekten öyleydi. "Ben o derinlikte boğuluyorum işte." dedi.