Νάσος & Θάλεια: One Shots

Κάποιες φορές φοβάσαι να νιώσεις για να μη πληγωθείς

Ένιωσε το ένα χέρι του να βουλιάζει μέσα στα μαλλιά της καθώς τα χαίδευε και το άλλο γύρω από την μέση της να την φέρνει πιο κοντά του. Τα δικά της χέρια είχαν μπλεχτεί στις μπούκλες του καθώς φίλαγε τα χείλη του. Εδώ και ώρες κανένας από τους δύο δεν έλεγε να σταματήσει, να τραβηχτεί μακριά από τον άλλον.
Έμεναν αγκαλιά εκεί, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και δεν ήθελαν να ξημερώσει ποτέ έτσι ώστε να μείνουν για πάντα εκεί.
Στην Θάλεια άρεσε όλο αυτό που γινόταν.
Της άρεσαν τα φιλιά του που ήταν τόσο τρυφερά και τα χάδια του. Την χάιδευε λες και ήτανε ότι πιο εύθραυστο υπήρχε, λες και θα έσπαγε κάτω από το άγγιγμα του αν έβαζε λίγο παραπάνω πίεση.
Κανένας άλλος δεν της είχε φερθεί έτσι ποτέ στο παρελθόν. Κανείς ποτέ δεν την κοιτούσε με τόσο έρωτα στα μάτια, κανείς ποτέ δεν την είχε αγγίξει όπως την άγγιζε εκείνος.
Με τόση αγάπη.
Ίσως να ήταν χαζό που της φαινόταν τόσο όμορφο και ρομαντικό όλο αυτό, ίσως το επόμενο πρωί να μην ήταν και κάτι σημαντικό για εκείνον αλλά εκείνη την στιγμή ήταν όλα τόσο όμορφα που δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα άλλο.
«Δεν έχω συνηθίσει έτσι» του είπε καθώς τον φιλούσε. Τα χείλη τους ξεκολλούσαν μόνο για να πάρουν ανάσα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ακουμπούσαν και πάλι.
«Πως έτσι;» την ρώτησε και έγειρε ακόμη πιο κοντά της για να την νιώσει παραπάνω.
«Τρυφερά..... Ρομαντικά» του απάντησε και γέλασε αμήχανα. Έσκυψε το κεφάλι.
«Μόνο έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας, Θάλεια...μόνο έτσι» της αποκρίθηκε και χάιδεψε τα μάγουλα της.
«Δεν είναι πάντα έτσι όμως, Νάσο.
Δεν ήταν ποτέ έτσι για εμένα.
Πολλές φορές δεν είναι καν έρωτας.
Είναι μαύρο, γκρί, μόνο για την ευχαρίστηση. Απλά βουλιάζεις και δε νιώθεις τίποτα» του εξήγησε και έγειρε το μέτωπο της στο δικό του.
«Δηλαδή κενό»
«Ναι. Πολλές φορές αυτή η πράξη είναι μόνο ένα κενό.Τουλάχιστον για εμένα έτσι ήταν.»
«Και τώρα;» την ρώτησε σιγανά.
«Τώρα είναι αλλιώς» είπε και χαμογέλασε.
Το χαμόγελο της ήταν ότι πιο όμορφο.
«Και σ' αρέσει;»
«Ναι,Νάσο. Μ' αρέσει πολύ»
Γέλασαν και οι δύο και μετά άρχισαν πάλι να φιλιούνται μέχρι που κουράστηκαν.
Ξάπλωσαν και οι δύο και αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Τα χέρια της τα είχε τυλίξει γύρω από τον λαιμό του και τα μέτωπα τους παρέμειναν ενωμένα.
Πέρασαν κι άλλες ώρες, μα κανένας από τους δύο δεν είχε ύπνο. Έμειναν ξύπνιοι και κοιτούσαν ο ένας τον άλλον μέχρι να χαθούν ο ένας στα μάτια του άλλου.
«Είναι έρωτας αυτό που νιώθεις για εμένα;»
Δεν την περίμενε την ερώτηση της. Χάιδεψε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και της χαμογέλασε.
«Έρωτας...Αγάπη...Πάθος...Είναι πολλά αυτά που νιώθω για εσένα, Θάλεια. Θα μπορούσα να κάτσω ώρες να σου αναλύω τα συναισθήματα που νιώθω κάθε φορά που σε βλέπω....τη χαρά που νιώθω όταν σε βλέπω να γελάς....τον πόνο που νιώθω όταν σε βλέπω να κλαίς... τόσα πολλά..»
Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα μα δε του το έδειξε. Έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο και μετά έγειρε το κεφάλι της στο στήθος του.
«Είναι η πρώτη φορά που κάποιος νιώθει τόσα για εμένα... πρώτη φορά που νιώθω τόσα για κάποιον...και φοβάμαι πως όλο αυτό θα τελειώσει κάποια στιγμή.»
«Δε θα τελειώσει, Θάλεια μου...στο υπόσχομαι...» της αποκρίθηκε και σκούπισε τα δακρυσμένα μάτια της.
«Σ' αγαπάω Νάσο» του ψιθύρισε και ένιωσε την αγκαλιά του να γίνεται ακόμη πιο σφιχτή γύρω της. Ένιωθε τόσο ασφαλής και προστατευμένη εκεί μέσα.
Ηταν όλα τόσο ζεστά.
«Και εγώ σ' αγαπάω, Θάλεια» της ψιθύρισε και αυτός και έγειρε το κεφάλι του στα μαλλιά της για να τα μυρίσει.
Χαμογέλασαν και οι δύο και μετά ο ύπνος έκλεισε τα βλέφαρα τους αφήνοντας τους εκεί, αγκαλιασμένους σε όσα ένιωθαν.