{Το λάθος} (1)

49 4 0
by AlexaMD29
by AlexaMD29
                                    
                                              Ήταν μεθυσμένη.
Πληγωμένη από τον Νάσο.
Την δικαιολογούσε αυτό; 
Όχι.
Είχε έρθει να την βρει στο σπίτι της.
Και εκείνη λύγισε και τον άφησε να την φιλήσει, να την ρίξει στο κρεβάτι.
Κι εκείνη δε μίλησε, δεν κουνήθηκε.
Απλά άφησε τον Μιχάλη να κάνει ότι θέλει. 
Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε και τον είδε δίπλα της, μετάνιωσε αμέσως.
Ξύπνησε και εκείνος και την άρπαξε από τα μαλλιά, τη φίλησε άγρια.
Δε της άρεσε αυτό.
Μα δε μίλησε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δεν άργησε να το μάθει ο Νάσος.
Τους είδε στο σπίτι της, όταν πήγε να της μιλήσει, να της εξηγήσει γιατί ήταν ψυχρός τόσες μέρες μαζί της.
Εκείνη άνοιξε την πόρτα και τον κάρφωσε με το βλέμμα της.
«Μπορώ να μπω μέσα;»
Έβαλε το χέρι της στο στήθος του.
«Νάσο»
Την ίδια στιγμή ο Μιχάλης βγήκε από μέσα και την άρπαξε από την μέση.
Προσπάθησε να δείξει ψυχραιμία.
Το σαγόνι του έτρεμε, ένιωθε αηδία καθώς τον έβλεπε να φιλάει τον λαιμό της.
Εκείνη στεκόταν εκεί, ακίνητη, τα μάτια της ψυχρά, δεν μίλαγε δεν έκανε τίποτα.
«Ήθελες κάτι Οικονομίδη;»
Δεν απάντησε στον Μιχάλη.
Πείρε το χέρι της Θάλειας στο δικό του και την τράβηξε μακριά από εκείνον, δεν άντεχε άλλο να βλέπει τα μάτια της μελαγχολικά καθώς εκείνος έπαιζε με το σώμα της.
«Νάσο φύγε»
Μόνο κούραση υπήρχε στην φωνή της.
«Πρέπει να μιλήσουμε Θάλεια»
Έσκυψε το κεφάλι της.
«Φύγε»
«Θα φύγω.
Μα θα γυρίσω Θάλεια»
«Συγνώμη» ψιθύρισε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μόνο όταν έφτασε σπίτι του, ξέσπασε.
Γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι κι ήπιε.
Το έριξε με δύναμη κάτω.
Ούρλιαξε και έσπρωξε με δύναμη ένα
έπιπλο στο πάτωμα.
Ένιωθε οργισμένος.
Όχι εξαιτίας της.
Τα θλιμμένα μάτια δεν τον άφηναν να
νιώσει ούτε λίγο οργή.
Εξαιτίας του Μιχάλη.
Τα χέρια του που την ακουμπούσαν ακόμη του προκαλούσαν αηδία, ένιωθε πως ήθελε να κάνει εμετό.
Ήταν ένας από τους απαγωγείς, 
που την έμπλεξαν και τώρα ήταν 
μαζί της στο ίδιο κρεβάτι.
Η σκέψη και μόνο τον τρόμαζε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Είναι επικίνδυνος Θάλεια»
Την επόμενη μέρα κιόλας την κάλεσε στο τμήμα να της μιλήσει.
Εκείνη δε μίλησε απλά κοιτούσε κάτω.
«Μίλα Θάλεια!»
Η φωνή του η υψώθηκε λίγο και
μετά αμέσως χαμήλωσε.
«Σε παρακαλώ»
«Πως το ξέρεις;» τον ρώτησε.
Δίστασε.
«Δε μπορώ να σου πω»
«Το φαντάστηκα»
Πήγε να φύγει.
«Περίμενε»
Πήγε να ακουμπήσει το χέρι της.
«Μη με ακουμπάς!»
«Πρέπει να καταλάβεις!»
«Να καταλάβω τι;
Ότι την μια στιγμή κάνουμε έρωτα,
και την άλλη με αφήνεις στην ψύχρα;
Ότι μετά παριστάνεις ότι νοιάζεσαι;
Άσε μας ρε Νάσο!»
«Δε καταλαβαίνεις γαμώτο
Να σε προστατέψω θέλω!»
Εκείνη σώπασε.
«Επειδή σ'αγαπώ πιο πολύ 
και από τον εαυτό μου»
Κράτησε το χέρι της και 
την κοίταξε στα μάτια.
Εκείνη τα έκλεισε.
«Είσαι τόσο όμορφη Θάλεια
Είσαι υπέροχη.
Δε σου αξίζει ο Μιχάλης»
Τράβηξε το χέρι της και έφυγε.
«Θάλεια, Θάλεια» την φώναξε μα εκείνη
δε γύρισε να κοιτάξει πίσω της.
Έγειρε το κεφάλι του στα χέρια του 
και ξεφύσηξε δυνατά.
«Γαμώτο!»
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~