Bang Bang

Deel 16 ~ Tweeling

Naomi's P.O.V.

Wat ik daarbeneden heb gezien is vreselijk. Maar toch ga ik terug. Ik moet het zien. Ik hoop echt dat het niet echt is. Ik loop naar beneden. Op een langwerpige tafel in een hoekje ligt Lotte. Ik begin te huilen. 'Maar wie is die andere dan die boven ligt? Die ziet er precies hetzelfde uit als Lotte. Als dit Lotte in ieder geval is..' vroeg Myrthe. 'We laten die moeder erbij halen.' antwoordde de agent. 

Even later was die moeder er. Ze wist al dat Lotte dood was. Ze was er kapot van natuurlijk. Je verliest je dochter. Het lijkt me vreselijk om je kind te verliezen. De politie had de twee lichamen naast elkaar gelegd. De moeder van Lotte kon zo aanwijzen wie Lotte was. De linkse. Degene die in de kelder heeft gelegen. 'Wie is die andere dan?' vroeg ik. 'Dat..' zei de moeder van Lotte, 'dat is Lotte's tweeling zus..'. Ik schrok. 'Lotte's tweeling zus? Ze was toch enig kind?' vroeg ik. 'Dat heb ik haar laten geloven..' antwoordde de moeder. 'Toen haar vader met haar zusje boodschappen ging doen, kregen ze een ongeluk. De lichamen waren verdwenen.. Ze waren waarschijnlijk verbrand, want de auto was ook bijna helemaal weg. Maar nu.. Nu weet ik dat ze nog hebben geleefd.. Maar ze zijn niet teruggekomen. Sara kon dat natuurlijk niet weten. Maar hij. Hij heeft allebei mijn kinderen van me afgenomen. Terwijl hij terug kon komen..'. Ze begon te huilen en liep weg. Ik was geschokt. Dit maakt het allemaal nog veel erger als het is. Ik moest het allemaal even verwerken en liep naar de kelder. Er was nog meer, maar dat heb ik niet bekeken. Ik had alleen maar oog voor Lotte. Ik wilde zien wat er nog meer was. Er hingen foto's. Ik ging dichterbij staan. Ik schrok me kapot. Er hingen allemaal foto's van Jarno. Sommige doorgekrast, sommige met scheldwoorden erop. Het is afschuwelijk. Hij heeft gewoon foto's van Jarno gemaakt, stiekem in de bosjes of zo. Toen was er een stukje ruimte op de muur, maar daarna ging het verder. Deze foto's waren nog erger. Jarno die in de tuin lag een boek te lezen. Jarno toen hij de douche in stapte. Jarno toen hij ging slapen. Jarno toen hij op zijn kamer zat. Dit wordt echt te eng. Weer was er een stukje ruimte op de muur. Er kwamen nog meer foto's. 'O. Mijn. God.' zei ik. Er hingen allemaal foto's van Jarno toen hij klein kind was. Echt super veel. Hij stalkt Jarno al jaren. Ik begon zachtjes te huilen. Er hing een foto op het einde. Niet keurig in de rij zoals alle andere, nee eentje maar. Eigenlijk wilde ik hem niet zien, maar ik keek toch. De tijd stond heel even stil. Het leek alsof ik een hart aanval kreeg. Hij heeft een selfie met Jarno gemaakt. Ze zijn in Jarno's kamer. Jarno slaapt, maar hij staat. Met een duivelse blik in zijn ogen. En een mes in zijn hand.

Jarno's P.O.V.

We zitten al uren in de auto. Althans, daar lijkt het op. We zijn geblinddoekt. Waarschijnlijk zit ik voor in, want ik voel geen bank, maar een losse stoel. Opeens voelde ik een hand op mijn been. Hij ging heen en weer. 'Je bent mooi.' fluisterde hij. 'Blijf met je handen van me af, vieze pedo!' zei ik, en trok mijn been weg. 'Oké, laat ik duidelijk zijn.' zei de man. 'Je doet alles wat ik zeg. Als je tegenstribbelt, gaan die mooie vingertjes van je vriendinnetje er 1 voor 1 af.'. Eva begon te huilen. Ik ook. 'Mooi zo. Jullie hebben het dus begrepen.' zei hij. Opeens stopte de auto. 'Ik ben even tanken, ik ben zo terug.' zei hij en stapte uit. We hoorden de auto vol geladen worden. Het stopte. De man moest nu naar binnen om te betalen, wist ik. 'Eva snel, doe je blinddoek af.' siste ik. Zelf deed ik het ook. Die man was aan de ene kant heel slim, maar niet zo slim genoeg om onze handen vast te binden. We probeerde allebei deur open te krijgen. Tevergeefs. 'Dan maar op de harde manier.' zei Eva. En begon tegen de achterruit te trappen. Na een paar keer trappen ging hij mee. Gelukkig was het geen heel hard geluid. We sprongen uit de auto. 'HE! STAAN BLIJVEN!' hoorden we de man roepen. We keken niet om maar bleven rennen. We hoorden de man rennen. Opeens stopte de man met rennen. Wij rende door. 'Kut.' zei ik, terwijl ik een auto hoorde starten. De man kwam aanscheuren, en stopte zijn auto voor ons. We rende de andere kant op, maar tevergeefs. Hij had ons te pakken. We begonnen te krijsen. 'NEE! LAAT ONS GAAN, ALSTUBLIEFT! WAAROM DOET U DIT!'. We werden in de auto teruggegooid. De man pakte een hakmes. 'Zo meid. Welke vinger zullen we doen? Je pink?' zei hij. We begonnen weer te krijsen en te huilen. Eva kroop dicht tegen me aan en stopte haar handen onder mijn t-shirt. Normaal had ik het erg gevonden, maar nu was ik juist blij dat ze het deed. We bleven huilen. Dicht tegen elkaar aan zaten we te rillen van angst. 'Oké, dan niet. Maar laat dit een waarschuwing zijn!' siste de man en we scheurde weg.