Vuurvlieg's Leven

Hoofdstuk 7: In De Problemen

nadat Vuurvlieg een grot had gevonden, en er een nest in had gemaakt van bladeren en mos, liet ze zich uitgeput op de grond vallen. ''pfffft'' zuchtte ze. ''wat een gedoe zeg...'' ze staarde naar het plafond. "Wat ben ik?..." zuchtte ze diep in gedachten verzonken. Wie is mijn vader? Waarom is hij weg gegaan bij Libel en mij? De wind buiten blies bladeren naar boven en verdwenen. Het stormde duidelijk. Dit was pas de vierde keer dat Vuurvlieg een storm mee maakte. Uiteindelijk viel ze in slaap. Maar alle vragen spookte nog steeds door haar hoofd, zelfs als ze sliep achtervolgde ze haar.

Een blaadje lande op haar snuit en ze hief haar kop. Toen ze naar buiten keek zag ze dat de storm was opgehouden. Vuurvlieg stond, rekte zich uit en geeuwde luid. Ze liep naar buiten en snoof de vochtige lucht op. Het rook naar regen. Het was pas zonhoog dus nog niet tijd om naar de kust te wandelen om Vloed op te halen. Ik heb ongelofelijk veel honger... maar er is geen enkel wezen hier op dit super kleine eiland. Ze schuifede met haar poten door de modder waardoor haar nagels helemaal bruin werden. Ik zou ook gewoon even kunnen kijken bij de zee en een visje op twee vangen- Vuurvlieg keek op naar de donkere wolken boven haar. Nee nee nee... dat mocht ik niet doen van Vloed, omdat er zogenaamd vijandige draken kunnen komen. BOEIE! Ik heb HONGER dus ik ga gewoon! Dacht ze en er verscheen een gemene glimlach op haar gezicht. Ze liep richting de bosrand.

Aangekomen bij de zee liep ze naar het water toe. ''Oh- het is kouder dan ik dacht...'' mompelde ze teleurgesteld. Toch liep ze verder totdat haar buik het water raakte. Ze kon een klein gilletje niet bedwingen. ''Eee! Dit is echt heel koud!'' ze zakte naar beneden om haar buik ook te laten wennen aan het zee water. Vuurvlieg had eigenlijk wel heel veel plezier. Ze sprong op en neer en sloeg water weg met haar staart. Ze zag een klein visje bij haar weg vluchten, Vuurvlieg sprong op en lande bijna op het diertje. Maar op die plek ging het water opeens een heel stuk dieper. Ze ging kopje onder en hield haar adem in terwijl ze met haar poten naar houvast zocht. Haar klauwen schepte los zand op dat zich vermengde met het water. Oh nee! Niet weer! Ze opende haar ogen en zag... helder? Allemaal visjes zwommen tussen de rotsen door. Allemaal een andere kleur. Opeens viel haar blik op een gezicht tussen de rotsen. Oh nee! OH NEE! Toen hij doorkreeg dat ze hem had gezien kwam hij tevoorschijn. Een grote lichtgroene draak kwam op haar af gezwommen met een harpoen in zijn klauwen. Hij knikte naar het oppervlak en schoot omhoog. Wacht! Ze spartelde zichzelf omhoog en haalde diep adem. "Hallo, wie ben-" begon ze. Overal om hen heen verschenen draken van donkergroen tot donkerblauw. "Je staat onder arrest!" Krijste de lichtgroene draak.