Ostatni oddech miłości

Cień niepewności

Harry obudził się kolejnego dnia z tym samym niepokojem, który towarzyszył mu od kilku dni. Zanim jeszcze wstał z łóżka, odczuł dziwne ukłucie w sercu, jakby coś, co zaczynało się w jego wnętrzu, miało dopełnić jakąś zagadkę. Chciał zignorować to uczucie, ale już nie potrafił. Coś było z nim nie tak.

W szkole było wszystko jak zawsze, ale Harry nie mógł pozbyć się wrażenia, że jego wzrok co chwila lądował na Draco. Malfoy, z jego sztywnym krokiem i chłodnym spojrzeniem, przechodził obok niego jak zawsze, a jednak Harry nie potrafił się powstrzymać. Czuł, że coś w jego sercu zaczyna się zmieniać. Ta sama dziwna siła przyciągała go ku Draco, jakby nie mógł się od tego uwolnić.

Wieczorem, kiedy Harry zasiadł do swoich notatek, jego telefon nagle zadzwonił. Był to nieznany numer, a w jego wnętrzu narastało dziwne poczucie, że to może być to, czego się obawiał.

SMS:
„Cześć. To ty, Harry Potter?”

Harry zaskoczony spojrzał na wiadomość. Nie wiedział, kto to mógł być, ale odpowiedział z uczuciem niepewności. Może to jakiś żart? Ale coś mu mówiło, że to nie było przypadkowe.

Harry:
„Kto to? Kto pisze?”

W ciągu kilku minut pojawiła się odpowiedź.

Nieznajomy:
„Cóż, chciałem tylko sprawdzić, czy to na pewno ty. Trochę... dziwne jest, że piszesz do mnie.”

Harry:
„Zgadza się. Więc kto pisze do mnie?”

Nieznajomy:
„Może ktoś, kto ma coś na myśli. Zdziwiłbyś się, jak mało osób chce z tobą rozmawiać. Takie dziwne uczucie, prawda?”

Harry poczuł lekkie napięcie w żołądku. Co to miało znaczyć? Dlaczego ktoś pisał do niego w taki sposób? Odpisał szybko, ale wciąż miał wrażenie, że to nie jest przypadek.

Harry:
„Zgubiłem się w twoich słowach. Kto jesteś?”

Nieznajomy:
„A może najpierw musisz odkryć, kto nie chce cię poznać.”

Zaintrygowany, ale również nieco zaniepokojony, Harry odłożył telefon. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć, ale miał przeczucie, że coś w tej rozmowie nie było przypadkowe. Wiedział, że to dopiero początek.