Horrorland Annemaria koekoek

1

De wind suisde langs mijn oren en het gepraat van mijn vrienden viel op de achtergrond. Het was al een week geleden dat we zijn ontsnapt uit Nergens. De pers en paparazzi dringen de hele tijd aan: ze willen alles weten. Net zoals Vic, die er niks van snapte. 

We waren op weg naar Zee, we hadden besloten om hem te helpen met zijn traumatisering. Het was vele makkelijker dan eerst, om hem te helpen, nadat we ongeveer hetzelfde hadden meegemaakt. Het was voor hem natuurlijk stukken moeilijker, hij was er 392 dagen. Dat was precies een week geleden nadat mam was overleden. 

Mijn gedachten gingen naar Vic, Nia, Lyric, Quincy, Carla en Shae. Hoewel ik mijn moeder nog steeds mis heb ik nog steeds familie over. 

We parkeerden naast Zees huis en liep de veranda op. Mevrouw Murphy deed open. Ze zag er stukken beter uit, nu ze de tijd had om te slapen. Zee deed het namelijk al wat beter, maar hij praat nog steeds in raadsels. Als het donker het licht heeft verdreven, komt de Zoeker en steelt je leven. Je lot heb je bezegeld vandaag, door te spelen wat hem behaagt. Het teken zal gauw verschijnen, jij bent de volgende die zal verdwijnen . Dat was het eerste raadsel dat hij ons gaf. Hij waarschuwde ons voor de Zoeker. Dat moment vergeet ik nooit meer in mijn leven. 

'Kom maar binnen,' zei mevrouw Murphy en ze ging aan de zijkant van de deur staan zodat we naar binnen konden. 'Er is appeltaart in de oven als jullie een stukje willen eten.'

Carla rende naar de oven, deed twee ovenhandschoenen aan en haalde de taart eruit. Nia pakte 8 bordjes en Quincy pakte bestek. 

'Dit stuk is van mij,' zei Quincy. 

'Dan is deze van mij,' zei Nia en ze keek naar een van de grootste stukken taart. 

Sinds we hier komen, heeft mevrouw Murphy altijd iets lekkers. Het gebaar is aardig, maar dat ze de tijd waarin ze kan rusten gebruikt om voor ons iets lekkers te maken... 

Nadat ik mijn stuk taart had gegeten liepen we met z'n allen naar Zees kamer-samen met zijn stuk appeltaart. Ik deed het slot open en zette een stap. Ik keek in het rond en alleen het zien van de tekeningen van de Zoeker, deed me rillen. Een groot gedeelte van de tekeningen waren nog steeds te zien, wat het nog steeds griezelig maakte. Zee zat op zijn bed en keek naar de muur. Het zag ernaar uit dat het weer erger was geworden: hij leek namelijk helemaal ergens anders te zijn. 

Nia duwde me voorzichtig Zees richting op. Ik keek naar haar. Aan haar gebaren te zien, wou ze dat ik met hem ging praten. Maar aangezien hij in zo'n staat was, was ik wel een beetje bang. Toch liep ik naar hem toe en ging voorzichtig naast hem zitten. Opeens sprong hij op me. Ik keek recht zijn duistere ogen in, toen hij zei: 'Geen buitenstaanders! Één te veel! Te veel!' schreeuwde hij tegen me. 

Quincy en Carla haalde Zee van me af terwijl Nia en Lyric zich om mij bekommerde. We lieten zijn stuk appeltaart voor hem achter en gingen snel de kamer uit. 

'Waarom deed hij zo?' vroeg Nia. 'Dit was vorige keer niet zo.'

'Hij had het erover dat het "één te veel was",' zei Carla. 'Wat bedoelde Zee?'

'Weet ik niet.'  Ik keek van Carla naar Lyric, van Lyric naar Nia, van Nia naar Shae en van Shae naar Quincy. Aan hun blikken te zien snapten zij er (net zoals ik) niks van.