Ennui

Βαριές Ανάσες

Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσα να φανταστώ αυτό το σενάριο να εξελίσσεται διαφορετικά.

Εκείνος να καπνίζει ανυπόμονα και νευρικά πίσω από το στενό του μίνι μάρκετ στο οποίο συνήθιζα να τον βρίσκω,ταχα τυχαια.

Εγώ να βαριανασαίνω έντονα αλλά όσων των δυνατών περισσότερο διακριτικά,παρόλο που είχα περπατήσει όσο πιο αργά και σταθερά γινόταν,προσπαθώντας να αναβάλω το αναπόφευκτο.

Δεν θυμάμαι καν πότε υιοθέτησα αυτό το κακό συνήθειο,σίγουρα όμως φαινόταν πως θα παρέμενε μαζί μου για το προβλεπόμενο χρονικό διάστημα.Η μητέρα μου μου είχε πει πως ήταν δείγμα πνευματικής ενοχής.Δεν ξέρω κατά πόσο η θεωρία της αυτή αποδείχτηκε από την καθαρότητα και την ηρεμία που χαρακτήριζε τις αναπνοές μου όταν έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου μετά από έναν καθόλου σύντομο,σιγομουρμουρισμένο μονόλογο περί της ηλιθιότητας της.

Και η ίδια καθαρότητα φάνηκε να με διακατείχε τότε,καθώς βρέθηκα αποφασιστικά μερικά μέτρα μακριά του,κάνοντας την παρουσία μου εμφανή,αποφεύγοντας όμως το να τον καλέσω.Σε αυτό το σημείο δεν νομίζω να ήταν ευχαριστημένος άμα τον προσφωνούσα,με οποιονδήποτε τρόπο.

Εκείνος αντιλήφθηκε αμέσως την ύπαρξη μου,κάνοντας την κίνηση να σβήσει την γόπα του πάνω στον τοίχο,παίρνοντας μια τελευταία βαθιά ανάσα από το τσιγάρο,πριν τελικά την εκτελέσει.Πήρα το θάρρος να πλησιάσω παραπάνω,με σταμάτησε.

Δεν μπορώ καν να υπολογίσω τα αμέτρητα δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να πει,«Τι...Τι υποτίθεται νομίζεις πως είσαι?Τι είδους υπέρμετρη αξία πιστεύεις πως έχεις?»

Δεν μίλησα,δεν ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

«Πραγματικά,δεν- δεν μπορώ να διαχειριστώ το τι ΑΘΛΙΌΤΗΤΑ σε χαρακτηρίζει,και δεν μπορείς ΚΑΝ να την αντιληφθείς!Δηλαδή τι να είναι χειρότερο από αυτό?»

Τον εκτιμούσα αρκετά έτσι ώστε να νιώσω εκείνη την μικρή,αυτοσυνείδητη φωνή στο κεφάλι μου να επιβεβαιώνει όλα τα λεγόμενα του.Μακάρι να μπορούσα να την ακούσω δυνατότερα,αποτελεσματικότερα.Εκείνη την στιγμή ακουγόταν περισσότερο σαν ακατανόητος ψίθυρος.

«Δεν...δεν ξέρω καν γιατί προσπαθώ,ξέρω πως δεν θα σε επηρεάσει τίποτα από αυτά που λέω,γιατί δεν προέρχεται από 'σένα,προέρχεται από μια "εξωτερική πηγή" που "δεν νοιάζεται πραγματικά για 'σένα".Επειδή στο μυαλό σου μόνο το εγώ σου νοιάζεται για 'σένα.»

Τον κοίταξα για λίγο.Δεν έδειξε καμιά αντίδραση στο γεγονός πως παρουσίαζα όντως σημάδια μετάνοιας στα λόγια του.Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω,αυτό έδειχνε η αντανάκλαση μου στα τζάμια του μαγαζιού.Αυτό τουλάχιστον νομίζω πως έδειχνε η αντανάκλαση μου στα τζάμια του μαγαζιού.

«Και ίσως να έχει δίκιο,γιατί εγώ νοιάστηκα για εσένα,και δεν κατέληξε πουθενά,δεν βοήθησε κανέναν από τους δυο μας.»

Και ίσως όντως οι βαριές ανάσες να ήταν δείγμα ψυχικής ενοχής,καθώς αυτό ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω πριν ξεστομίσω ένα αδύναμο και καθόλου επανορθωτικό "συγγνώμη",ένα συγγνώμη που δεν φάνηκε να τον αγγίζει καθώς με κοίταξε πικρά και ξεφύσηξε εκνευρισμένα,πριν χαράξει τον δρόμο του για οπουδήποτε αλλού πέρα από εκείνο το σημείο,πέρα από εμένα.

Και εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως θα βαριανάσαινα για όλη μου την ζωή άμα ήταν να έχω την δυνατότητα να φανταστώ αυτό το σενάριο να εξελίσσεται διαφορετικά.

Έστω μέχρι τον βαθμό που θα τον έκανε να μείνει για λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα μαζί μου.